Ο πατέρας μου δεν με μεγάλωσε πριγκίπισσα αλλά πολεμίστρια

Εγώ που λες μάγκα μου δεν μεγάλωσα πάνω σε ροζ συννεφάκια, δεν ήταν μόνιμο παιχνίδι μου οι κούκλες και δεν περιστοιχιζόμουν συνέχεια από φωτεινά χρώματα.
Παράξενο σου ακούγεται το ξέρω, δεν ήμουν από πλούσια οικογένεια αλλά από μια αξιοπρεπέστατη μεσαίας τάξης.
Σκοπός ζωής δεν ήταν ποτέ το χρήμα, η μεγάλη ζωή ποτέ δεν με ενδιέφερε, δεν ήθελα να με αντιμετωπίζουν σαν ένα κομμάτι κρέας που το περιφέρουν κάνοντάς το επίδειξή.
Είναι λίγο αποκρουστικό το άκουσμα της φράσης «η κυρία του κυρίου».
Εμένα που με βλέπεις έτσι με έπλασαν με σκληρά υλικά και ανθεκτικά.

Ο πατέρας μου, ώρα του καλή εκεί που βρίσκεται, με βούτηξε από το χέρι στην τρυφερή ηλικία των πέντε ετών και με έβγαλε έξω να δω τον κόσμο πως είναι πραγματικά.
Δεν με παραμύθιασε ποτέ με όμορφους, ήρεμους και καλοσυνάτους κόσμους, γεμάτους αγάπη.
 

Ήθελε να μου μάθει το σκληρό και πραγματικό πρόσωπο της κοινωνίας που ζούμε.
Και ξέρεις δεν είναι και τόσο εύκολο αυτό για έναν πατέρα, γνωρίζοντας ότι όλα τα μαθήματα ζωής που μου έδινε, θα χαραχτούν στην μνήμη μου μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.  

Με πήγε λοιπόν, να μου δείξει παιδιά που πονάνε, που πεινάνε και είναι εγκαταλελειμμένα από τους γονείς τους.

Παιδιά που παλεύουν να μεγαλώσουν μόνα τους και πολεμούν τις αντιξοότητες καθημερινά, μου έδειξε ανθρώπους ζωντανούς-νεκρούς από εξαρτήσεις, με πήγε σε στέκια παράξενα για την ηλικία μου, μου περιέγραφε της μορφές βίας που μπορεί να έρθω αντιμέτωπη στην ζωή μου.
Μου έδειξε τον κόσμο όπως ήταν, χωρίς καρδούλες ροζ, μου έδωσε την επιλογή να κάνω ότι θέλω, με έσπρωξε στη θάλασσα χωρίς σωσίβιο και μου είπε «τώρα κολύμπα μόνη σου».

Στο μοναδικό που δεν μου έδωσε επιλογή είναι στο να πολεμάω και να αγωνίζομαι καθημερινά.
 

Μου έδωσε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο να καταλάβω ότι εκεί έξω υπάρχει μια ζούγκλα και έχω να φάω πολλά χαστούκια στην ζωή μου, αλλά επιβάλλεται να μάθω να τα αντιμετωπίζω.
 

Μου έμαθε επίσης να μην περιμένω τίποτα και από κανένα, να στηρίζομαι αποκλειστικά στις δικές μου δυνάμεις.
Δεν μου έκανε ποτέ όλα τα χατίρια, παρόλο που ήμουν μοναχοπαίδι και αρκετοί μου είχαν κρεμάσει την ταμπέλα του κακομαθημένου.

Με έμαθε να παίρνω αποφάσεις νηφάλια και όχι υπό την επήρεια θυμού.
Γιατί ο θυμός είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
Με έμαθε να κερδίζω και να κερδίζομαι δύσκολα.
Με έμαθε ακόμα να πανηγυρίζω την νίκη μου, αλλά να αντιμετωπίζω με ταπεινότητα την ήττα μου.
Με έμαθε να είμαι περίεργη, να μην τα παρατώ εύκολα και να μην σταματάω να προσπαθώ ποτέ, όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα.
Με έμαθε πως κανένας σε αυτήν την ζωή δεν είναι τέλειος, πως όποιος δουλεύει κάνει λάθη, αλλά έχει και το θάρρος να τα παραδεχτεί και να διδαχθεί μέσα από αυτά.

Με συμβούλευσε για όλα χωρίς να θέλει να μου επιβάλλει τα δικά του θέλω.
Με έμαθε να δέχομαι τον πόνο και να μετριάζω όταν χρειάζεται την ελπίδα.
Με έμαθε να ονειρεύομαι αλλά να προσέχω την απότομη προσγείωση γιατί είναι επίπονη.
Με έμαθε να τους κοιτάω όλους κατάματα και να μην φοβάμαι να αντιμετωπίσω κανέναν.
Με έμαθε να εκτιμώ και να σέβομαι τους πάντες.
Με έμαθε να φροντίζω τα τραύματά μου και να επουλώνω μόνη μου τις πληγές μου.

Με έμαθε να είμαι άνθρωπος σωστός και μέσα μου συνεχώς αναζωπύρωνε την φλόγα της πολεμίστριας.

Επιμέλεια κειμένου: Μυρτώ Πανθέου

Πηγή :  enfo.gr