Πάρε το παραμύθι σου, τα χρώματα σου και δραπέτευσε. Mπορείς

Στο πίσω μέρος τού μυαλού μας σε όλες τις φάσεις της ζωής μας υπάρχει ένα παραμύθι ,πού το φτιάχνουμε τις στιγμές πού θέλουμε να δραπετεύσουμε από τα προβλήματα μας ... Είναι ο κόσμος πού έχουμε ντύσει με χρώματα ,αρώματα ...Είναι η αγκαλιά πού θα τυλίξει με βελούδο τούς φόβους μας... Είναι η δύναμη για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε...

Η καθημερινότητα αλλάζει προς το χειρότερο...  Σκέφτομαι με μεγάλη θλίψη ότι τα τρία συστατικά που συνθέτουν τη ζωή… Το μεγάλο...Το ωραίο και το συγκλονιστικό !!! Ξεθωριάζουν σαν παλιά φωτογραφία που είναι εκτεθειμένη στην υγρασία... Ότι ρομαντικό εξαφανίζεται μήπως και σε θεωρήσουν χαζό κάθε ποιητικό  χάνεται μέσα στη σκοτεινιά  κάθε αγνό και τίμιο λουφάζει στο  bulling των συμφερόντων. 

 

Υπάρχουν και κάποιοι που κρατούν κεραμίδια και Θερμοπύλες κάποιοι στόκοι με γνώσεις που αρνούνται να ενταχθούν στο σαπισμένο κατεστημένο … ΄Κάποιοι που θα μπορούσανε να φτιάξουν τη ζωής τους σε ζω άρα. Αλλά προτιμούν κάθε τέλος του μηνός να βάζουν το χέρι στη τσέπη και να μην βρίσκουν μια… Το πρωί όμως που βλέπουν τον εαυτό τους στο καθρέφτη του χαμογελούνε δεν τον φτύνουν και το βράδυ που κοιμούνται τίποτα δεν ταράζει τον ύπνο τους… βλέπεις αυτοί ξέρουν τι είναι φτύσιμο γιατί οι άλλοι και να τους φτύσεις θα νομίζουν ότι ψιχαλίζει…

 

Και έτσι προχωράει αυτός ο κόσμος ο αγγελικά πλασμένος.Εγώ αθεράπευτα ρομαντική κοιτάζω με σεβασμό όλους αυτούς που πάλεψαν  από μικρή ηλικία για μια θέση στον ήλιο κυνηγώντας τα όνειρα τους και το πέτυχαν με την αξία τους χωρίς συμβιβασμούς. Για όλους αυτούς που είχαν την δυνατότητα να βάλουν το δάκτυλο στο μελί αλλά ποτέ δεν το δέχτηκαν…

 Όλα αυτά  γνωρίζω ότι βρίσκονται στη σφαίρα του "ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ" . Η ιδία η ζωή συντριβεί έναν άνθρωπο  είτε τον μετατρέπει σε κάτι άλλο. Άλλες φορές Άγγελο και άλλες φορές Δαίμονα. Η σημερινή εποχή έτσι όπως διαμορφώθηκε από τις αλλεπάλληλες οικονομικές και άλλες κρίσεις, έχει σαν βασικό χαρακτηριστικό της τις τεράστιες ανισότητες...Και το χειρότερο την "ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ"...

Όλοι μας ενδιαφερόμαστε για το τι συμβαίνει στον εαυτό μας, αλλά ελάχιστα για το τι συμβαίνει στους άλλους. Και όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς και όσο πιο “τακτοποιημένος” είναι στην δική του ζωή, τόσο μεγαλύτερη η αδιαφορία του για τους άλλους...Έτσι το χάσμα μεγαλώνει ανάμεσα στους ανθρώπους και η μοναξιά φοράει το στέμμα και κάθεται στο θρόνο της... Οι ψυχές παγώνουν και οι άνθρωποι απομακρύνονται όλο και περισσότερο... Κάθε δεκαετία σηματοδοτείτε και από μια επανάσταση:  "Ή δεκαετία του πενήντα είχε σαν χαρακτηριστικό της την απεξάρτηση από τους γονείς, η δεκαετία του εξήντα την σεξουαλική απελευθέρωση, η δεκαετία του εβδομήντα τον χιπισμός και η δεκαετία του ογδόντα την απληστία"

Έτσι πιαστήκαμε στο χρυσό μας κλουβί.  «Απληστία» μια λέξη φονική και επικίνδυνη οι διακόπτες κλείνουν το φως, τα χρώματα σκοτεινιάζουν  και τα αρώματα εξαφανίζονται  και εμείς προσπαθούμε να μπούμε στη κλειδαρότρυπα της επιτυχίας  που σήμερα αυτή η όμορφη λέξη έχει χάσει το νοήμα της  και περιλαμβάνει  «πλούτο, αδιαφορία ,ζήλια, και θάψιμο της πραγματικής ευτυχίας.

    Μου ήρθε στο μυαλό ένας   στίχος από ένα τραγουδάκι που  λέει:
     

Χτίζουν κελιά, για να νοιώθουμε πουλιά
εικόνα ψεύτικη αφού σκιζόμαστε για τα λεφτά.
Οργανώνουν στρατούς για να θυμόσαστε το αίμα,
Οι ουτοπίες γι' αυτούς είναι αδιάβατοι δρόμοι.
ιδεολογίες που χαθήκανε στων αιώνων τη σκόνη.
Δημιουργούν συνειδήσεις πνιγμένες στο φόβο και
καταργούνε τον ελεύθερο μας χρόνο.

Εγώ όμως από τότε που ένιωσα τον εαυτό μου κουβαλούσα ένα  χαζό παιδί χαρά γεμάτο το ποτήρι ήθελα να το βλέπω πάντα μισογεμάτο  και στις δύσκολες στιγμές μέσα από τα δάκρυα μου ανέτειλε ένα ζεστό χαμόγελο σαν ουράνιο τόξο … Ξεδίπλωνα το παραμύθι μου Ζωγράφιζα τα χρώματα και ανέπνεα το άρωμα αυτών που αγαπώ!!

 Ήρθε η μεγάλη ώρα να διαλέξουμε  η αποδεχόμαστε τις συνθήκες  που έχουν  προγραμματίσει για να ζούμε η παίρνουμε την ευθύνη να τις αλλάξουμε… Στην αρχή θα είμαστε δυο,  τρεις και πολύ γρήγορα  χίλιοι δεκατρείς !!! Αν το θέλουμε μπορούμε το μόνο κόστος είναι να αποτινάξουμε  την «ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ»

Γράφει η Μυρτώ Πανθέου