Ήρθες από το πουθενά

Είναι τόσα αυτά που θέλω να σου πω, αλλά ποτέ δεν μου έδωσες χρόνο να σου μιλήσω.

Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε, δεν θυμάμαι, ίσως και να μην αντιλήφθηκα ποτέ τη στιγμή της έναρξής του.

 

Όταν όμως συνειδητοποίησα τι μου συνέβαινε, κάθε φορά που εμφανιζόσουν μπροστά μου... το κορμί μου πλημμύρισε από μια απίστευτη γλύκα, η ψυχή μου άνοιξε διάπλατα τα φύλλα της για να σε καλωσορίσει, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, δε σου κρύβω όμως ότι πανικοβλήθηκα πάρα πολύ, δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ. Γιατί για μένα "δεν είναι σωστό", σύμφωνα με τα "πρέπει" της κοινωνίας, όλο αυτό είναι "απαγορευμένο". Πάλεψα πάρα πολύ να σε βγάλω απ' το μυαλό μου, αλλά δεν έβγαινες με τίποτα.

 

Κάθε φορά που ερχόσουν στο χώρο μου, άκουγα από τα χείλη σου όλα αυτά τα υπέροχα λόγια που μου έλεγες και ξεσήκωναν  το μέσα μου, αχ αυτά τα χείλη σου, αυτή η φωνή σου, ανατριχιάζει το κορμί μου, κάνει την ψυχή μου να πετάει στον ουρανό. Δεν σου έδειξα τότε τίποτα, το έκρυβα, φοβόμουν, άλλωστε "δε μου επιτρέπεται".

Όταν όμως μου είπες ότι θα αλλάξεις δουλειά... κατέρρευσα.

Δεν μπορείς να φανταστείς τι έκανα για να βρω το τηλέφωνό σου...

 

Σε πήρα τηλέφωνο κατά λάθος, ανάμεσα στα αμέτρητα άνοιξε-κλείσε της καταχώρησης του τηλεφώνου σου... και αμέσως πάγωσα, δεν έπρεπε, άραγε πρόλαβα να το κλείσω γρήγορα; Το ίδιο απόγευμα ενώ έπινα τον καφέ μου, ήσυχη ότι η αναπάντητη κλήση μου δεν έφτασε ποτέ, βλέπω ένα μήνυμα στο κινητό μου, είναι από σένα. Τότε η καρδιά μου αρχίζει να βαράει σαν τρελή, δε μπορώ να την σταματήσω, δε μπορώ να ηρεμήσω, σου απαντώ διστακτικά και αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά που φανταζόμουν "είναι" (;) αλήθεια.

Μιλάμε μέχρι αργά το βράδυ και η καρδιά μου συνεχίζει τις τυμπανοκρουσίες στο ίδιο τέμπο ώσπου καληνυχτιζόμαστε κι εγώ όλο το βράδυ δεν κλείνω μάτι από την υπερένταση.

 

Την άλλη μέρα το πρωί μου στέλνεις "καλημέρα", μιλάμε για λίγη ώρα κι εγώ η ηλίθια νομίζω ότι από δω και πέρα θα έχουμε μια "στοιχειώδη" επικοινωνία, όχι καθημερινή, αλλά το πολύ 1 με 2 φορές την εβδομάδα... ένα απλό "γεια τι κάνεις".

Περνούν οι μέρες (15 με 20 ούτε και θυμάμαι) κι από σένα τίποτα, ξηρασία, σου έχω στείλει αραιά κάποια μηνύματα, έχω κάνει και κάποιες κλήσεις, αλλά εσύ τίποτα, ήταν σαν να εξαφανίστηκες.

H απογοήτευση έχει κατακλύσει όλο μου το είναι. Πόσα βράδια έχω κλάψει με λυγμούς, πόσα πρωινά έχω ξυπνήσει με πρησμένα μάτια... να 'ξερες .

 

Ένα πρωί έρχεται ένα μήνυμα "Καλημέρα ...", κι άλλο ένα "δε μπορώ να σου δώσω αυτά που ζητάς" .. ΜΑ ΔΕ ΖΗΤΗΣΑ ΤΙΠΟΤΑ... δεν έδωσες ποτέ χρόνο για κουβέντα, ώστε να σου ζητήσω κάτι, σε αντίθεση με σένα που ζητούσες συνέχεια και εγώ, έδινα απλόχερα... η ηλίθια.

Έχουν περάσει 4 μήνες από εκείνη την πρώτη επικοινωνία μας, η δική σου ανταπόκριση συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό, ανά 15 ημέρες περίπου ενίοτε και περισσότερο, έχω τηρήσει όσο μπορώ αυτό που ζήτησες, δε μπορώ πάντα γιατί κάποιες ημέρες περνούν ήρεμα, όμως είναι και κάποιες άλλες που είναι πολύ δύσκολες, που μου λείπεις αφόρητα και δε μπορώ να τηρήσω την υπόσχεσή μου... λυγίζω... εσύ φυσικά δεν ανταποκρίνεσαι σε κανένα μήνυμα ούτε σε τηλεφώνημα, πόσο σκληρός είσαι ή πόσο αδιάφορος, δεν ξέρω.

 

Έχουμε συναντηθεί 3 φορές όλες κι όλες σ' αυτούς τους 4 μήνες... είναι το μόνο που έχω από σένα... οι πιο γλυκές, υπέροχες, ονειρικές στιγμές της ζωής μου.

Έχω προσπαθήσει να κρύψω τα συναισθήματά μου σ' αυτές τις συναντήσεις μας... (δεν ξέρω, βέβαια, αν το έχω καταφέρει). Προσπαθώ να τα κρύβω από φόβο μην εξαφανιστείς όταν θα αντιληφθείς τα συναισθήματά μου. Δεν ξέρω αν φοβάσαι αυτά που αισθάνομαι εγώ για σένα... ή τα δικά σου συναισθήματα που μπορεί να αναπτυχθούν.

Είμαι στο έλεος σου, τηρώ, όσο μπορώ, τους κανόνες που έχεις επιβάλει (εσύ κινείς τα νήματα άλλωστε), γιατί τρέμω μη σε χάσω.

 

Σου έδωσα πολλά, το ήθελα φυσικά, μπορεί να μην πήρα όλα όσα επιθυμούσα. Ένα όμως θέλω να σε ρωτήσω... γιατί ποτέ δε μου έχεις δώσει ένα φιλί; Αυτό είναι που λαχταρώ πιο πολύ, "ένα σου φιλί"... Μήπως επειδή τα φιλιά έχουν πάντα συναίσθημα.. ενώ το σεξ μπορεί και να μην έχει; Γιατί όταν το σεξ έχει συναίσθημα είναι έρωτας, έρωτας που κάνεις με την ψυχή σου... ανοίγεις την καρδιά σου για να μπει ο άλλος και να κατακλύσει όλο σου το κορμί, να πλημμυρίσει όλο σου το είναι και να τον κρατήσεις εκεί μέσα σου για πάντα, σε ένα κρυφό σημείο που μόνο εσύ κι αυτός θα ξέρετε.

 

Ελπίζω κάποια στιγμή να ξεπεράσεις τους φόβους σου, τις ανασφάλειες σου, τα "πρέπει" σου... και να το ζήσουμε ολοκληρωτικά αυτό, έχω τεράστια υπομονή, απίστευτη κατανόηση και δύο αυτιά για να ακούσω όσα έχεις να μου πεις... καταλαβαίνω πολλά, πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις.

 

Ότι κι αν είναι αυτό που μου συμβαίνει, ξέρω ότι έχει ημερομηνία λήξης και μάλιστα σύντομη, σαν το φρέσκο γάλα, όμως θέλω να το ζήσω μαζί σου.

Ψυχή μου

 

Γράφει ο P.

Επιμέλεια κειμένου –  Μαρισώ Υψηλάντη

 

Πηγή : enfo.gr