Κι αν στον έρωτα δεν έχασες ποτέ, είναι που δεν είχες έρωτα να κερδίσεις.

Ερωτεύτηκες κι εσύ, τι μας λες.
Τσαλακώθηκες;
Έκανες πέρα τον εγωισμό; Θυσίασες τα σίγουρα για χάρη του έρωτά σου;
Σε ρωτάω γιατί, καλοσιδερωμένο σε βλέπω, το εγώ μια φωτεινή επιγραφή που κρέμεται στο λαιμό σου και τα σίγουρα χάντρες περασμένες στο κομπολόι σου.

Σε ρωτάω γιατί, μέσα μου βαθιά το ξέρω, και φαίνεται στα μάτια σου έτσι άδεια όπως είναι από το βλέμμα, πως δεν έχεις ιδέα τι είναι ο έρωτας.
Κι εγώ, που έχω στάχτη στα ματόκλαδα και δυο ζαλισμένες φλόγες χορεύουν στα μάτια μου, εγώ που τον έρωτα τον κουβάλησα στην πλάτη όταν τα πόδια του λύγισαν διασχίζοντας την κόλαση που συντηρεί η γνώμη του κόσμου, δεν μπορώ να το δεχτώ, πως τον πιάνεις στο στόμα σου λες και τον έχεις ζήσει.
Θαρρείς και τον ξέρεις, λες και έγινε ποτέ δικός σου ή πως υπήρξες ποτέ γενναίος, σαν έρωτας.

Ερωτεύτηκες λες κι ωστόσο κάπου – κάπου ρίχνεις μια ματιά στην ανιαρή τάξη σου, παίζεις το κομπολόι σου στα δάχτυλα, μετράς την ασφαλή σου μοναξιά κι αναρωτιέσαι, αν ο έρωτας υπάρχει στ’ αλήθεια ή αν είναι δημιούργημα της φαντασίας των ονειροπαρμένων.

Κι εγώ, που το όνειρο το έχτισα γκρεμίζοντας τη σκληρή πραγματικότητα με τα χέρια γυμνά και τα δόντια σφιγμένα, σου λέω πως υπάρχει – αλλά και να τον βρεις, δεν ξέρεις πώς να τον κρατήσεις. Ή κι αν γνωρίζεις τον τρόπο, δεν έχεις τα κότσια να κάνεις τον κόπο.

Γι’ αυτό μην παραμυθιάζεσαι, πως όσοι διαλέγουν τα εύκολα που αντέχουν και τα σίγουρα που τους εξασφαλίζουν, μπορούν ποτέ να ζήσουν τον έρωτα. Αν δεν σε ξεβολεύει, δεν είναι έρωτας. Αν δεν σου τρυπάει το μυαλό, αν δεν γκρεμίζει τις αντιστάσεις σου, αν δεν σε κάνει επαναστάτη, δεν είναι έρωτας.

Κι αν στον έρωτα δεν έχασες ποτέ, είναι που δεν είχες έρωτα να κερδίσεις.

Γράφει η Σοφία Ισμήνη

Επιμέλεια κειμένου: Μυρτώ Πανθέου
 

Πηγή : anapnoes.gr