Αυτοεκτίμηση σημαίνει εκτιμώ τον εαυτό μου

Αυτοεκτίμηση είναι η ικανότητα να δίνεις αξία στον εαυτό σου και να τον μεταχειρίζεσαι με αξιοπρέπεια, αγάπη και αλήθεια. Αυτοεκτίμηση, είναι η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου και πόσο την εκτιμάς.  Αυτοεκτίμηση είναι η βαθύτερη αγάπη όλων, αυτή προς τον εαυτό σου!  Αυτοεκτίμηση είναι να πιστεύεις στις ικανότητές σου, ν’αντιλαμβάνεσαι τις αδυναμίες σου, να βρίσκεις δύναμη να ζητήσεις βοήθεια και πραγματικά να πιστεύεις ότι στο κομμάτι του κόσμου που ζεις το κάνεις καλύτερο με την παρουσία σου.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση από την άλλη, σημαίνει να μην κατανοείς την αξία σου.  Να μην μπορείς ν αναγνωρίσεις τις ικανότητές σου.  Να νοιώθεις ότι δεν αξίζεις και πολλά από μόνος σου αλλά πραγματώνεσαι μέσα από την αποδοχή των άλλων. Να γίνεσαι αδιάφορος για τον εαυτό σου και να προσέχεις μόνο τους άλλους.  Να υψώνεις τοίχους γύρω σου για να προστατευτείς και να μην ξέρεις και εσύ ο ίδιος τί κρύβουν αυτοί οι τοίχοι.  Φοβούμενος την επιτυχία, να οδηγείσαι στην αποτυχία.

Τώρα που είπαμε τους κανόνες, σκέψου με πόση ευκολία μπορεί να στους ανατρέψει κάποιος και να χαθείς. Να σε βγάλει δηλαδή από τον δρόμο που εσύ βλέπεις, να μην μπορείς να διακρίνεις άλλο μονοπάτι και έτσι να ακούσεις το γνωστό «δεν αξίζεις τίποτα, είσαι άχρηστος»! Ναι, μην γελάς, έτσι γίνεται. Ξέρεις ως ένα σημείο τον εαυτό σου και τις δυνατότητές σου από ένστικτό, και κατόπιν τον μαθαίνεις τάχα, από τους άλλους που σου λένε αν είσαι καλός, αν αξίζεις, αν μπορείς, αν τα καταφέρνεις. Οι γονείς είναι οι πρώτοι, και ακολουθούν φίλοι-φίδια, σύντροφοι χωρίς ουσιαστικά αισθήματα και συνεργάτες-ανταγωνιστές. Θεωρείς ξαφνικά τον εαυτό σου ένα τίποτα και νομίζεις ότι πραγματικά είσαι αυτό που πιστεύουν οι άλλοι για σένα. Ένα τίποτα. Μα να σου πω κάτι; Αν εσύ δεν ξέρεις και δεν εκτιμάς τον εαυτό σου, πώς περιμένεις να γίνει σωστά από τους άλλους; Μην έχεις συνεχώς την καραμέλα «δεν με ξέρει πραγματικά κανείς» γιατί αυτό δείχνει τη δική σου ανεπάρκεια. Μη λες «δεν αφήνω τους άλλους να με δουν πραγματικά» γιατί μάλλον δεν είδες ποτέ πραγματικά εσύ τον εαυτό σου. Και όσο καλύτερα τον βλέπεις, τόσο περισσότερο τον εκτιμάς. Και εσύ και οι άλλοι.

Οι γονείς, έχοντας μεγάλες προσδοκίες από τα παιδιά τους, δεν βλέπουν καθαρά την αλήθεια. Επίσης, μειώνοντας τα παιδιά τους δεν βλέπουν καθαρά την αλήθεια. Και τί κάνει το παιδί; Προσπαθεί από τη μία να αντεπεξέλθει και από την άλλη να κατέβει. Και στις δύο περιπτώσεις απογοητεύεται και θυμώνει, με τον εαυτό του που δεν τα καταφέρνει και με τους γονείς του που δεν είναι ευχαριστημένοι παρά το ότι τους κάνει το «χατήρι».

«Δεν είσαι εσύ για γιατρός, γίνε ψυκτικός να έχεις δουλειά».

«Καλά παιδί μου, με τόσο μυαλό, θες να γίνει κομμώτρια; Χαζή είσαι;»

(προς αποφυγή παρεξηγήσεων-που μάλλον δεν θα είναι τυχαίες- ξέρω πολλούς ψυκτικούς που δεν έχουν δουλειά και διαβάζουν όλα τα ιατρικά άρθρα αλλά δεν εμπιστεύονται κανέναν γιατρό, και ξέρω κομμώτριες που μόνο χαζές δεν είναι)

Αντε τώρα το παιδί, να δημιουργήσει εικόνα του εαυτού του και μάλιστα υγιή! Άντε να το πείσεις ότι οφείλει να κάνει την επιλογή του σύμφωνα με το τί αισθάνεται και πώς εκτιμά το ίδιο τον εαυτό του. Και ας φάει τα μούτρα του, ας πέσει. Θα σηκωθεί και θα τα καταφερει σ αυτό που εκείνο θέλει.

» Απορώ ποιός θα σε πάρει εσένα έτσι που είσαι»

«Καλά εσύ δεν έχεις ανάγκη, όποιον θες τον έχεις».

Άντε τώρα ο ενήλικας να κάνει σωστή επιλογή συντρόφου. Ποιον να ευχαριστήσει πρώτα; Αυτόν που του λέει το μέλλον του ή τον εαυτό του;

» Δεν μπορείς να κόψεις τιμολόγια, είσαι λίγο αργός»

«Πάλι καλά που είσαι και συ στο γραφείο και όλα κυλούν ρολόι».

Οι Θεοί των ανθρώπων, που τα ξέρουν όλα για τους άλλους, που προδιαγράφουν μέλλον, καριέρα, σχέσεις, αισθήματα. Που αν τους ρωτήσεις δεν είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους και τις επιλογές τους, οπότε και προσπαθούν ν αλλάξουν τους άλλους αντί τον εαυτό τους. Δυστυχία, μοναξιά, θυμός και απομόνωση. Για όλους!

Ευτυχώς όποιος έμαθε να μην εκτιμάει τον εαυτό του και να μην αναγνωρίζει την αξία του μπορεί και  να ξεμάθει σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του. Ν’ανακαλύψει στον εαυτό του όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του που τον κάνουν μοναδικό στο είδος του. Και να προχωρήσει με το κεφάλι ψηλά και όχι γυρισμένο προς τους άλλους. Με τον ειδικό παρέα θα κατανοήσει τους μηχανισμούς του παρελθόντος που τον οδήγησαν να μην πιστεύει ότι αξίζει.  Και να τους συγχωρήσει ώστε να αλλάξει. Και να ζήσει!

Αυτοεκτίμηση είναι η ικανότητα να δίνεις αξία στον εαυτό σου και να τον μεταχειρίζεσαι με αξιοπρέπεια, αγάπη και αλήθεια. Αυτοεκτίμηση, είναι η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου και πόσο την εκτιμάς.  Αυτοεκτίμηση είναι η βαθύτερη αγάπη όλων, αυτή προς τον εαυτό σου!  Αυτοεκτίμηση είναι να πιστεύεις στις ικανότητές σου, ν’αντιλαμβάνεσαι τις αδυναμίες σου, να βρίσκεις δύναμη να ζητήσεις βοήθεια και πραγματικά να πιστεύεις ότι στο κομμάτι του κόσμου που ζεις το κάνεις καλύτερο με την παρουσία σου.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση από την άλλη, σημαίνει να μην κατανοείς την αξία σου.  Να μην μπορείς ν αναγνωρίσεις τις ικανότητές σου.  Να νοιώθεις ότι δεν αξίζεις και πολλά από μόνος σου αλλά πραγματώνεσαι μέσα από την αποδοχή των άλλων. Να γίνεσαι αδιάφορος για τον εαυτό σου και να προσέχεις μόνο τους άλλους.  Να υψώνεις τοίχους γύρω σου για να προστατευτείς και να μην ξέρεις και εσύ ο ίδιος τί κρύβουν αυτοί οι τοίχοι.  Φοβούμενος την επιτυχία, να οδηγείσαι στην αποτυχία.

Τώρα που είπαμε τους κανόνες, σκέψου με πόση ευκολία μπορεί να στους ανατρέψει κάποιος και να χαθείς. Να σε βγάλει δηλαδή από τον δρόμο που εσύ βλέπεις, να μην μπορείς να διακρίνεις άλλο μονοπάτι και έτσι να ακούσεις το γνωστό «δεν αξίζεις τίποτα, είσαι άχρηστος»! Ναι, μην γελάς, έτσι γίνεται. Ξέρεις ως ένα σημείο τον εαυτό σου και τις δυνατότητές σου από ένστικτό, και κατόπιν τον μαθαίνεις τάχα, από τους άλλους που σου λένε αν είσαι καλός, αν αξίζεις, αν μπορείς, αν τα καταφέρνεις. Οι γονείς είναι οι πρώτοι, και ακολουθούν φίλοι-φίδια, σύντροφοι χωρίς ουσιαστικά αισθήματα και συνεργάτες-ανταγωνιστές. Θεωρείς ξαφνικά τον εαυτό σου ένα τίποτα και νομίζεις ότι πραγματικά είσαι αυτό που πιστεύουν οι άλλοι για σένα. Ένα τίποτα. Μα να σου πω κάτι; Αν εσύ δεν ξέρεις και δεν εκτιμάς τον εαυτό σου, πώς περιμένεις να γίνει σωστά από τους άλλους; Μην έχεις συνεχώς την καραμέλα «δεν με ξέρει πραγματικά κανείς» γιατί αυτό δείχνει τη δική σου ανεπάρκεια. Μη λες «δεν αφήνω τους άλλους να με δουν πραγματικά» γιατί μάλλον δεν είδες ποτέ πραγματικά εσύ τον εαυτό σου. Και όσο καλύτερα τον βλέπεις, τόσο περισσότερο τον εκτιμάς. Και εσύ και οι άλλοι.

Οι γονείς, έχοντας μεγάλες προσδοκίες από τα παιδιά τους, δεν βλέπουν καθαρά την αλήθεια. Επίσης, μειώνοντας τα παιδιά τους δεν βλέπουν καθαρά την αλήθεια. Και τί κάνει το παιδί; Προσπαθεί από τη μία να αντεπεξέλθει και από την άλλη να κατέβει. Και στις δύο περιπτώσεις απογοητεύεται και θυμώνει, με τον εαυτό του που δεν τα καταφέρνει και με τους γονείς του που δεν είναι ευχαριστημένοι παρά το ότι τους κάνει το «χατήρι».

«Δεν είσαι εσύ για γιατρός, γίνε ψυκτικός να έχεις δουλειά».

«Καλά παιδί μου, με τόσο μυαλό, θες να γίνει κομμώτρια; Χαζή είσαι;»

(προς αποφυγή παρεξηγήσεων-που μάλλον δεν θα είναι τυχαίες- ξέρω πολλούς ψυκτικούς που δεν έχουν δουλειά και διαβάζουν όλα τα ιατρικά άρθρα αλλά δεν εμπιστεύονται κανέναν γιατρό, και ξέρω κομμώτριες που μόνο χαζές δεν είναι)

Αντε τώρα το παιδί, να δημιουργήσει εικόνα του εαυτού του και μάλιστα υγιή! Άντε να το πείσεις ότι οφείλει να κάνει την επιλογή του σύμφωνα με το τί αισθάνεται και πώς εκτιμά το ίδιο τον εαυτό του. Και ας φάει τα μούτρα του, ας πέσει. Θα σηκωθεί και θα τα καταφερει σ αυτό που εκείνο θέλει.

» Απορώ ποιός θα σε πάρει εσένα έτσι που είσαι»

«Καλά εσύ δεν έχεις ανάγκη, όποιον θες τον έχεις».

Άντε τώρα ο ενήλικας να κάνει σωστή επιλογή συντρόφου. Ποιον να ευχαριστήσει πρώτα; Αυτόν που του λέει το μέλλον του ή τον εαυτό του;

» Δεν μπορείς να κόψεις τιμολόγια, είσαι λίγο αργός»

«Πάλι καλά που είσαι και συ στο γραφείο και όλα κυλούν ρολόι».

Οι Θεοί των ανθρώπων, που τα ξέρουν όλα για τους άλλους, που προδιαγράφουν μέλλον, καριέρα, σχέσεις, αισθήματα. Που αν τους ρωτήσεις δεν είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους και τις επιλογές τους, οπότε και προσπαθούν ν αλλάξουν τους άλλους αντί τον εαυτό τους. Δυστυχία, μοναξιά, θυμός και απομόνωση. Για όλους!

Ευτυχώς όποιος έμαθε να μην εκτιμάει τον εαυτό του και να μην αναγνωρίζει την αξία του μπορεί και  να ξεμάθει σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του. Ν’ανακαλύψει στον εαυτό του όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του που τον κάνουν μοναδικό στο είδος του. Και να προχωρήσει με το κεφάλι ψηλά και όχι γυρισμένο προς τους άλλους. Με τον ειδικό παρέα θα κατανοήσει τους μηχανισμούς του παρελθόντος που τον οδήγησαν να μην πιστεύει ότι αξίζει.  Και να τους συγχωρήσει ώστε να αλλάξει. Και να ζήσει!

Γράφει  η  Φρίντα Ξύστρου

Επιμέλεια κειμένου: Μυρτώ Πανθέου
Πηγή :  e-dyagnosis.com