Mη με ρωτάς

Mη με ρωτάς.

Μη με ρωτάς αν θα σ' αγαπώ αύριο.

Δεν βρίσκω κάτι καλύτερο να κάνω στη ζωή από το να σ' αγαπώ.

Απ' το να σε σκέφτομαι.

Εσένα.

Τους φόβους σου.

Τις ενοχές σου.

Τις αγρύπνιες σου.

Όλα μαζί, μπροστά από τα μάτια μου περνούν, αφήνοντας μου μια γλυκιά ανάμνηση στο μυαλό.

Τη βασανίζω.

Την ξοδεύω στη στάχτη της.

Ίσως έτσι ξαναγεννηθεί.

Ίσως να γεννηθούμε μαζί.

Εκεί μέσα στις στάχτες που φτιάξαμε για κρεβάτι.

Κρεβάτι για να κοιμηθούν τα όνειρα μας.

Χώρια τα όνειρα μας,χώρια κι εμείς.

Αποστάσεις ασφαλείας απ' τα πεπραγμένα.

Άτακτες υποχωρήσεις και ανασυγκροτήσεις στο ακέραιο.

Τίποτα δεν μένει πίσω και τίποτα δεν είναι σεβαστό.

Όλα προχωρούν αμαυρώνοντας τη μνήμη και το παρόν τους.

Μέσα σε τούτη την οσμή μόνος περπατώ στα χνάρια σου.

Τα μάτια απύθμωσαν στην όψη σου.

Οι αισθήσεις ζωντανές φλέβες ζητούν το θάνατο.

Πάλλονται στον ερχομό του.

Στον ερχομό σου.

Στη δεκτικότητα της αγάπης σου.

Στην γλυκύτητα του γέλιου σου.

Κρυφά από εσέ περνώ τροχάδη τα μυστικά σου περάσματα για να μην αντιληφθείς το ελάχιστο.

Λιπόσαρκη σκιά που κλέβει τους κρυφούς σου χρόνους.

Ξέρω,τούτοι είναι μόνο για σένα.

Μα άσε με κι εμέ ν' ακολουθήσω τη λαχτάρα σου.

Να γευτώ την επιθυμία σου.

Μη με ρωτήσεις γιατί.

Μη με ρωτάς.
 
Μη με ρωτάς αν σ' αγαπώ, μονάχα πίστεψε το!


Γράφει ο Σάββας Κωνσταντινίδης