Οι άνθρωποι που γίνονται η δική σου μικρή Ιθάκη.

Ταξιδευτές είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Η ζωή μας είναι ένα ατέλειωτο, απρόβλεπτο ταξίδι.

Και στο ταξίδι σου αυτό βρίσκεις συχνά αγκυροβόλι σε άλλες ανθρώπινες ζωές, για να ξεκουραστείς και για να εφοδιαστείς με αντοχές, με όνειρα και με συναίσθημα.  Αυτές οι ανθρώπινες στεριές είναι απαραίτητες για να σου δώσουν τα αποθέματα εκείνα που έχεις ανάγκη, ώστε ν’ αντέξεις τις φουρτούνες και τη μοναξιά που κρύβει η ρότα σου.

Το ποια στεριά θα βρεθεί μέσα στο πέλαγος της ζωής σου είναι συχνά θέμα τύχης. Κάποιες οι ανθρώπινες στεριές θα δροσίσουν για λίγο τις στιγμές σου, θα πάρουν από πάνω σου την κούραση της στιγμής, αλλά θα τις εγκαταλείψεις για να συνεχίσεις το ταξίδι σου. Δεν καταφέρνουν να σε κρατήσουν για πολύ κοντά τους, ίσως γιατί το λιμάνι τους δεν έχει χώρο για να κουρνιάσει μέσα του με ασφάλεια η δική σου η  καρδιά.

Υπάρχουν, όμως, κάποιες άλλες στεριές που καταφέρουν να γίνουν η δική σου μικρή Ιθάκη. Οι άνθρωποι αυτοί δε γίνονται απλά το αποκούμπι μιας μοναχικής στιγμής. Καταφέρνουν να ελευθερώσουν το συναίσθημά σου και να κανακέψουν το παράπονο της ζωής σου. Τους ερωτεύεσαι παθιασμένα, τους δίνεσαι απόλυτα και νιώθεις πως σ’ όλα σου τα ταξίδια αναζητούσες το δικό τους το λιμάνι.

Τους ανθρώπους αυτούς ίσως και να μην τους βρεις μέσα στη βοή του κόσμου. Συχνά οι δικές τους στεριές είναι μοναχικές, γιατί θέλουν να νιώθουν ασφαλείς από των ανθρώπων τις ανταριασμένες τις ψυχές. Κι αυτήν την ασφάλεια τη νιώθεις κι εσύ μέσα στο βλέμμα τους όταν πέφτει πάνω σου και στο άγγιγμά τους όταν τα χέρια τους κρατούν μέσα τους σφιχτά τα δικά σου.

Αν κάτι τελικά ονειρεύεσαι σαν άνθρωπος, είναι να συναντήσεις στο ταξίδι της ζωής σου τέτοιες όμορφες στεριές. Ένα όνειρο που γίνεται κι ευθύνη, γιατί πρέπει κι εσύ ο ίδιος να γίνεις κάποτε εκείνη η στεριά που πάνω της θα αγκυροβολήσει μια ανθρώπινη ζωή, για να βρει στον ίσκιο της αγάπης σου τον σεβασμό, την ασφάλεια και ένα κομμάτι από το χαμένο της όνειρο.

 Της Γεωργίας Ανδριώτου.

Πηγή : anapnoes.gr