Εγώ δεν την φοβάμαι τη φωτιά γιατί είμαι άνεμος και την φουντώνω

Μην παίζεις με την φωτιά μου λες, μπορεί να καείς.
Μην παίζεις με την φωτιά σου λέω, δεν το αντέχεις.
Θυμώνεις μα ξέρεις πως είναι μια αλήθεια που δεν μπορείς να αποφύγεις.
Πώς το λέει ο Πασχαλίδης;
Αν δεν φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις!

Εγώ που λες αγάπη μου, δεν την φοβάμαι τη φωτιά!

Δεν τη φοβάμαι γιατί γεννήθηκα άνεμος! Έμαθα να την θυμώνω και να τη δυναμώνω μόνο και μόνο για να ξέρει πως όταν θα φεύγω θα πεθαίνει!
Της έδειξα από νωρίς πως δεν την φοβάμαι! 

Εγώ που λες αγάπη μου, την αγαπάω τη φωτιά!

Μέσα της σκορπάω ξόρκια και λέξεις μαγικές που μόνο λίγοι μπορούν να καταλάβουν! Κι εκείνη πορεύεται μαζί τους. Γίνονται τροφή της και όταν πάει να σβήσει την κρατάνε ζωντανή.

Εγώ που λες αγάπη μου, την εμπιστεύομαι τη φωτιά γι’αυτό και μέσα της μας πέταξα χθες την νύχτα.

Πήρα τα κομμάτια μας, εκείνα τα σακατεμένα, τα σπασμένα, τα διαλυμένα από τον εγωισμό και το πείσμα μας και της τα χάρισα.

Τα πέταξα μέσα και της είπα, αν αξίζουμε να μας κάνει ένα και να μας γυρίσει πίσω.

Αν δεν αξίζουμε, να μας κάνει σκόνη και να μας σκορπίσει..

Κι επειδή εμείς το “μαζί” είναι το μόνο που ξέρουμε πια, είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχουμε πια, ακόμα κι αν μας σκορπίσει.. θα παλεύουμε μια ζωή κι ακόμα μια, για να μαζέψουμε όλους τους σκόρπιους κόκκους σκόνης μας και να γυρίσουμε.

Ένα. Μαζί. Όταν. Όποτε.

Για εμείς, μόνο έτσι μπορούμε πια.

Μαζί ή χώρια, να είμαστε μαζί!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

 Επιμέλεια κειμένου: Μυρτώ Πανθέου

Πηγή : loveletters.gr