Ενεργός στο Facebook και ανενεργός στο τώρα.

Ξεγλιστράει η ζωή από τα χέρια σου πρωί και βράδυ μπροστά από μια οθόνη. Δεν είσαι σαν τον παππού που διαβάζει εφημερίδα, ούτε είναι σαν να διαβάζεις βιβλία. Εκείνος μαθαίνει για την επικαιρότητα για να την συζητήσει στο καφενείο τις απόψεις του και τα βιβλία σε στρέφουν στον εαυτό σου γεννώντας σου εικόνες ή ιδέες από τις γνώσεις που χαρίζουν σε κάθε πρόταση. Μην μου λες πως είναι το ίδιο με το να μαθαίνεις αν το Μαράκι πάτησε like στον Κώστα και με ποιος βγήκαν για καφέ. Γιατί όχι δεν είναι το ίδιο. Δεν έμαθες και σήμερα τίποτα σημαντικό για την ζωή σου και σήμερα και καλά καλά δεν γνωρίζεις όλους αυτούς τους ανθρώπους. Ξέρω, δεν έχεις κακές προθέσεις.

 Καταβάθος θέλεις να πεις ‘Θέλω να με μάθετε’. Και φαινομενικά θέλουν και εκείνοι, σου χαρίζουν τα like τους οι φίλοι σου. Φίλοι που δεν θα ρωτήσουν ποτε πως λένε την μάνα σου ή ποιο είναι το όνειρο σου. Έχεις την ψευδαίσθηση πως έχεις μια παρέα βλέποντας τα νέα τους στην αρχική σου. Έπειτα κλείνεις το κινητό καπ μένεις μόνος στο δωμάτιο και νιώθεις τόσο μα τόσο μόνος. Έχεις το άγχος να μπεις με το που ξυπνήσεις μήπως σε ‘ψάχνουν’ όταν κανείς δεν σου έχει χτυπήσει το κουδούνι.

Ποιο το νόημα όλων αυτών; Στο τέλος θα μετράνε αλλά πράγματα όπως ταξίδια, όπως το ότι έμαθες κιθάρα, έκανες φίλους,μαγείρεψες, γέλασες.

Κάθε φορά που βλέπω ένα ηλιοβασίλεμα και το δεύτερο πράγμα που σκέφτομαι είναι πόσο ωραία φωτογραφία θα ήταν στο facebook νιώθω πως κάτι έχει χαθεί μέσα μου. Η ειλικρινής ευχαρίστηση και επιθυμία να νιώσω την στιγμή όπως είναι. Χωρίς να την απαθανατίσω ή να την προσπεράσω.

Αυτή η γενιά ζει την αγωνία του να μην βρίσκεται ποτέ μέσα στην στιγμή. Πάντα κάπου ανάμεσα. Και ανάμεσα σημαίνει πουθενά ολοκληρωτικά.

Δυστυχώς έχεις εθιστεί, νομίζεις πως εάν διαγράψεις τον λογαριασμό σου θα χαθείς εσύ ο ίδιος, θα χαθείς με τους φίλους σου, με τους οποίους στην πραγματικότητα πάντα θα συνεχίζεις την γνωριμία σου από την τελευταία φορά που ειδωθήκατε. Τα σώματα σας δεν έχουν συνηθίσει καλά καλά το ένα δίπλα στο άλλο.

Θες να είσαι σε ό,τι social χωρίς να βλέπεις πόσο unsocial στην ουσία είναι. Και πως πάλι στο λεωφορείο θα προτιμήσεις την θέση που δίπλα δεν κάθεται κανείς. Είναι μία σύγκρουση ενός κόσμου μοναξιάς και ενός υπερβολικής πολυκοσμίας και βαρέθηκα να ζω στα συντρίμμια τους.

Το ότι έκατσες στο μπαλκόνι σου και κοίταξες τον ουρανό έχει πιο μεγάλη σχέση με αυτό που λέγεται ζωή. Αλλά έχεις ξεχάσει το να κάθεσαι στην ησυχία. Πάντα κάτι να βλέπεις, κάτι να ακούγεται. Συνδεδεμένος στο wifi και αποσυνδεδεμένος από τον εαυτό σου. Μέλος μιας γενιάς που είναι ενεργή στο Facebook και ανενεργή στο τώρα.

By Ανθή Κατερίνη
Πηγή :