Προσδοκώντας Ανάσταση ονείρων και το Πάσχα της Αγάπης

Προδοσία – Εξευτελισμός – Πάθη – Γολγοθάς –Σταύρωση -Ανάσταση! – Πάσχα!
Το αίσιο τέλος του μαρτυρίου και η συντριβή του έσχατου εχθρού της ανθρώπινης φύσης, που είναι ο θάνατος και η (απ)αρχή μια ζωής που προσδοκεί Ανάσταση νεκρών.  Για τους Χριστιανούς η λέξη «Πάσχα» σημαίνει, το πέρασμα του Χριστού από τον θάνατο στη ζωή.

Πίστη, Ταπείνωση, Μετάνοια, Συγχώρεση, Ανάσταση, Ελπίδα, Αλήθεια, Αγάπη, Συμπόνια προς τον συνάνθρωπο, έννοιες αλληλένδετες και συνυφασμένες με το Πάσχα των χριστιανών, το Πάσχα της Αγάπης!

Περιμένοντας άλλο ένα «Πάσχα» αυτά είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν σήμερα. Γιατί όχι κι αύριο; Γιατί όχι και μεθαύριο;

Άλλωστε γι’ αυτό ήρθε στη γη και θυσιάστηκε για μας!

Από το φιλί της προδοσίας για τριάκοντα αργύρια, την οδυνηρή Αλήθεια των Παθών Του, ως τον τελικό απολογισμό του σύντομου κύκλου ζωής Του, με την Υπέρτατη θυσία Του, διδάσκει Αγάπη προς αλλήλους και Συγχώρεση!

Δεν γίνεται, λοιπόν, να λέμε ότι γιορτάζουμε την Ανάσταση και η διχόνοια να κυριαρχεί στις ψυχές μας. .. Δεν γίνεται να κάνουμε Πάσχα με κακία για τους άλλους! Πάσχα είναι η αλλαγή της ζωής μας, η Ανάστασή μας από τα πάθη και τις κακίες που μας δέρνουν.

Υπό το βάρος της κατάνυξης των ημερών, είναι η καλύτερη ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας και να ψάξουμε το μικρό, το ταπεινό, την αρχή και την ουσία της ύπαρξής μας…

Είναι η καταλληλότερη ώρα για όλους μας να κλειστούμε για λίγο εντός μας και να βρούμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας δυναμώνει και τι αυτό που μας αποδυναμώνει και μας κρατά βαλτωμένους στη θλίψη και τη συνήθεια.

Έτσι θ’ ανοίξουμε το δρόμο για την εσωτερική μας Ανάσταση!

Ο Θεός μας δίνει 1440 λεπτά Κάθε Μέρα!

Αν αφιερώναμε λίγα μόνο απ’ αυτά στην ευγνωμοσύνη για τη ζωή που μας χαρίστηκε, όλα θα ήταν διαφορετικά!

Σήμερα ας κάνουμε μια νέα αρχή σαν καινούριοι άνθρωποι, Αναγεννημένοι!

Η Σταύρωση κι η Ανάσταση συμβαίνουν μέσα μας καθημερινά!

Το ακάνθινο στεφάνι του καθενός μας, είναι οι σκέψεις, οι φόβοι, οι ανασφάλειές μας. Όλα όσα μας κρατούν στάσιμους σε μια πραγματικότητα που δεν μας αρέσει.

Γολγοθάς μας, η καθημερινή μάχη επιβίωσης τα προβλήματα που μας ταλανίζουν και Σταύρωσή μας οτιδήποτε νοσηρό στερεί το ζωογόνο οξυγόνο από τις ζωές μας.

Στον καθένα μας χαρίστηκε ένας Σταυρός που καλούμαστε να τον κουβαλάμε  σε ολόκληρη τη θνητή ζωή μας…

Σε άλλους πιο ελαφρύς και σε κάποιους ιδιαίτερα βαρύς, όλοι, κάποιες στιγμές ανεβαίνουμε το δικό μας Γολγοθά ελπίζοντας να τελειώσει το «μαρτύριο»  με Ανάσταση…

Η Υπέρτατη θυσία Του αυτό ακριβώς δίδαξε!

Ότι τη Σταύρωση ακολουθεί μια Ανάσταση!

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, σαν άτομα, και σαν λαός, προσδοκούμε «Ανάσταση Ονείρων», κι αυτή δε μπορεί να έρθει αν πρώτα δε συμβεί η Ανάσταση στις καρδιές, στις συνειδήσεις, στις ψυχές μας.

Αυτό το Πάσχα ας βιώσουμε την Ανάσταση που προσδοκεί ο καθένας μας. Ας αναστήσουμε την δύναμη της θέλησης και της αποφασιστικότητας και ότι άλλο χρειάζεται ο καθένας μας για να νιώσει πλήρης και  ισορροπημένος.

Ας ψάξουμε το δρόμο για τη ψυχική μας Ανάσταση… Υπάρχει!

Κι αν είναι ανηφορικός, δε πειράζει. Κάπου, θα βρούμε ανθισμένες πασχαλιές…

Είναι όμορφο το Πάσχα των Ελλήνων με τις οικογενειακές μαζώξεις, την κατάνυξη της Μ. Εβδομάδας, την ανθισμένη φύση.

Όμως, Πάσχα δεν είναι το αρνί, δεν είναι το κόκκινο αυγό, δεν είναι το τσουρέκι, δεν είναι η λαμπάδα, δεν είναι τα καινούρια ρούχα, δεν είναι η παρουσία μας στην Εκκλησία δέκα λεπτά πριν το «Χριστός Ανέστη» και ένα λεπτό μετά… Πάσχα δεν είναι το φαγητό, το πανηγύρι, ο χορός και το ποτό. Πάσχα δεν είναι οι σούβλες, δεν είναι η τυπική ανταλλαγή ευχών, δεν είναι η επιστροφή στο χωριό. Ή, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτά.

Πάσχα πάνω απ’ όλα είναι η γεύση της Βασιλείας του Θεού, η φωνή του Ουρανού που έρχεται μέσα μας να μας αφυπνίσει. Τότε η ψυχή μας, έστω και για λίγο, μεταμορφώνεται, ηρεμεί, νιώθει κάτι από την Συγνώμη και την Αγάπη που ανατέλλει μέσα από τον Πανάγιο Τάφο.

Δεν αξίζει να λέμε ότι ήρθε το Πάσχα αν δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με το Θεό, το συνάνθρωπο, το γείτονα, τον εαυτό μας.

Οι πασχαλιές, οι τριανταφυλλιές, οι ανεμώνες και τα γιασεμιά,

θα μαραθούν και θα ξανανθίσουν. Αυτό που επιβάλλεται να

παραμείνει ανθισμένο μόνιμα μέσα μας, είναι η Αγάπη!

Αυτό το τόσο δα σημαδάκι στο σύμπαν που σαν αόρατη κλωστή δένει τους ανθρώπους, και γίνεται ζωοδόχος πηγή συναισθημάτων και δημιουργίας, για το απλό, το μικρό, το σημαντικό, το ανθρώπινο!

Καλή Ανάσταση στις καρδιές όλων!

 

Γράφει η Χριστίνα Ζαμπούνη

Πηγή :  anapnoes.gr