Τα βάζουμε όλοι με τον Θεό γιατί δεν μας φέρνει τα πράγματα όπως θέλουμε, ενώ μέσα μας είναι όλα μαύρα.

Τα βάζουμε όλοι με τον Θεό γιατί δεν μας φέρνει τα πράγματα όπως θέλουμε, ενώ μέσα μας είναι όλα μαύρα. Δεν υπάρχει πια χώρος για καλοσύνη, όλα είναι αλλοιωμένα, εμείς όμως περιμένουμε από Εκείνον να τα φέρει όπως επιθυμούμε. Δεν προσευχόμαστε, δεν αγαπάμε, δεν συναισθανόμαστε, όμως αναμένουμε την ευχή Του και την ευλογία Του.

Τίποτα δεν μπορεί να θεραπεύσει τις ψυχές μας, αλλά θέλουμε να έχουμε όλα τα χαρίσματα που θα μας οδηγήσουν σε επιτυχία, σε αναγνώριση, σε ευτυχία. Όλα είναι γύρω μας σκοτάδι γιατί εμείς έχουμε λάθος αξίες, περπατάμε σε λάθος δρόμο, την ίδια ώρα όμως απαιτούμε από τον Θεό μας να μας χαρίσει την πρόνοιά Του.

Κάθε μέρα δεν ευχαριστούμε τον Θεό που ξυπνάμε, που έχουμε υγεία, που βλέπουμε τον ήλιο, την θάλασσα, τον ουρανό. Κάθε μέρα γκρινιάζουμε, αναθεματίζουμε, μαλώνουμε, εστιάζουμε σε λάθος πράγματα. Δεν ευγνωμονούμε τον Θεό, τον ανακρίνουμε γιατί δεν μας τα έδωσε όλα στον βαθμό που θέλουμε.
Τρωγόμαστε με όλους και μεταξύ μας. Τα βάζουμε με τα παιδιά μας, με τον άντρα μας, με την γυναίκα μας.

Δεν αφήνουμε τον άνθρωπό μας ελεύθερο, τον μαστιγώνουμε με τις απαιτήσεις μας και έτσι διαμελίζουμε την αγάπη. Την αγάπη που μας δόθηκε από ψηλά, την αδικούμε, την θλίβουμε, την πονάμε. Και ύστερα τα βάζουμε με Εκείνον.

Γιατί πάντα ο άνθρωπος πρέπει να έχει έναν ένοχο. Δεν του αρκεί ο εαυτός του. Δεν θα πει ποτέ, δεν τα κατάφερα, δεν άξιζα, δεν ήμουν ικανός. Έτσι ζούμε με την εντύπωση, πως κάποιος άλλος μας πέταξε τον σταυρό του πάνω μας, πως εμείς δεν έπρεπε να είχαμε κανέναν δικό μας, διαμαρτυρόμαστε για τις αδυναμίες μας και τις κακοτυχίες μας.

Δεν πρέπει να καλλωπίζουμε μονάχα τον εξωτερικό μας κόσμο. Πρέπει να φωτίζεται και ο εσωτερικός μας. Θεωρούμαστε άσχημοι εάν προσέχουμε μονάχα την εμφάνισή μας. Η ομορφιά πηγάζει από την καθαρή ψυχή. Ο πνευματικός μας κόσμος όμως πεινάει, ενώ εμείς ταΐζουμε ασύστολα το είδωλό μας στον καθρέφτη.

Περιμένουμε να συγχωρεθούμε για όλα, ενώ εμείς δεν συγχωρέσαμε κανέναν. Περιμένουμε τον Παράδεισο ενώ ζούμε στην κόλαση που οι ίδιοι φτιάξαμε. Περιμένουμε από Εκείνον να μην μας εγκαταλείψει, όταν εμείς έχουμε γυρίσει ήδη την πλάτη μας στην Αγάπη.  Στη μόνη αρετή που μας ζητήθηκε να υπηρετήσουμε και η μόνη που δέχεται αδιαμαρτύρητα να την βασανίζουμε.

Γράφει  η  Μπέττυ Κούτσιου

Πηγή :  enallaktikidrasi.com