Το ονομά μου είναι Αθηνά

Eχθές  το βράδυ τελευταία νύχτα της αποκριάς βγήκα και σουλατσάριζα στα πλακιώτικα στενά. Τίποτα δεν είχε αλλάξει όλα ήταν στη θέση τους. Κανείς δεν με ενόχλησε λες και φορούσα τον αραχνοΰφαντο μανδύα του χάρη Ποτερ και ήμουν αόρατη. 

Νεκρική σιγή σαν μια πόλη που πέρασε κάτι και την μαρμάρωσε,  καλντερίμια , τα παλιά αρχοντικά, οι ταβέρνες,  οι αυλές που μοσχοβολούν  γαρδένια και φούλια τα υπέροχα σκαλιά που τη χωρίζει σε επίπεδα και σου θυμίζει λίγο από Βαβυλώνα. Και από ψηλά δεσπόζει το Ανάκτορο της Θεάς Αθήνας η Ακρόπολη. Μια παραμυθένια συνοικία στην καρδιά της Αθήνας.  Μια μαγική γέφυρα του παλιού με το καινούργιο. Με τη μυρωδιά του έρωτα και παλιές αναμνήσεις που έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους και το άρωμα τους. Ανεβαίνοντας συναντάς τα Αναφιώτικα με τα κάτασπρα σπίτια και τα στενά καλντερίμια…Μυρωδιές και θύμισες αλλοτινών εποχών. 

Γεμάτα από κοπέλες και αγόρια ντυμένα με στολές φανταχτερές και μάσκες περίτεχνες, Γλυκές μελωδίες και γάργαρα γέλια κεφιού. Φανταστικά λαμπιόνια με διάφορα χρώματα που έκαναν τα καλντερίμια να λαμπυρίζουν και οι πέτρες να αλλάζουν χρώματα. 

Και από ψιλά η Αρχόντισσα Αθηνά να αγναντεύει τη Πόλη της και να κρατάει τρυφερά τη παραμυθένια συνοικία κάτω από τη φούστα της. 

Καθώς περπατούσα μέσα σ αυτή τη νεκρική σιγή  άκουσα τους γλυκούς ήχους κάποιας λατέρνας, άκουσα μια κιθάρα που γλύκανε τη παγωνιά της σιωπής, κάποιες κοπέλες με λευκά φορέματα και λουλούδια στα μαλλιά τους, κρατούσαν κάνιστρα με ροδοπέταλα και στόλιζαν τα καλντερίμια. Το άρωμα από τα ροδοπέταλα ξεχύθηκε παντού. Σήκωσα το κεφάλι ψιλά προς την ακρόπολη και είδα να κατρακυλούν αραχνοΰφαντα ολόλευκα πέπλα και να ντύνουν τα σκαλιά σαν μεταξωτές μοκέτες. 

Και έτσι μαγεμένη από το παραμύθι που ζούσα  περίμενα ότι θα έβλεπα τη Θεά Αθηνά να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια με το χρυσοκέντητο πέπλο της. Ξαφνικά μια επιβλητική κυρία ήρθε και κάθισε διπλά μου. Περιμένετε και εσείς να δείτε τη Θεά Αθηνά να κατεβαίνει ? δεν μου απάντησε και εγώ επιμένοντας την ρώτησα  πιστεύετε ότι μπορεί να φύγει από την πόλη  της η Θεά? Τότε άκουσα τη φωνή της επιβλητικής κυρίας «Η Θεά Αθηνά δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τη πόλη  της εκτός και εάν της καταστρέψουν τον ελαιώνα της» Γύρισα και την κοίταξα αφηρημένα ρωτώντας την πως την λένε ? Αθηνά  απαντά… Σαστισμένη γύρισα να την ρωτήσω πως  γνώριζε αυτό το μύθο για τον Ελαιώνα αλλά είχε εξαφανιστεί ….

 
Γράφει η Μυρτώ Πανθέου