Κράτος «Λιγνάδηδων», κοινωνία «κυρ-Παντελήδων»

Η υπουρ­γός Πο­λι­τι­σμού «δεν γνώ­ρι­ζε» το βίο και την πο­λι­τεία του πρώην καλ­λι­τε­χνι­κού διευ­θυ­ντή του Εθνι­κού Θε­ά­τρου.

Η κυ­βέρ­νη­ση και ο πρω­θυ­πουρ­γός πα­ρι­στά­νουν, υπο­κρι­τι­κά και κα­τό­πιν εορ­τής, τους «ηγή­το­ρες της κά­θαρ­σης», εξαγ­γέ­λο­ντας «Κώ­δι­κες Δε­ο­ντο­λο­γί­ας», αλλά αφή­νο­ντας στο απυ­ρό­βλη­το ένα ολό­κλη­ρο οι­κο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό σύ­στη­μα το οποίο γεννά και τρέ­φει την κουλ­τού­ρα του βια­σμού και της σε­ξουα­λι­κής βίας.

Στο πρό­σω­πο του κα­ταγ­γελ­λό­με­νου ως βια­στή, ο συ­νή­γο­ρος του είδε έναν «δυ­στυ­χι­σμέ­νο και συ­γκλο­νι­σμέ­νο άν­θρω­πο» στου οποί­ου τις πλά­τες παί­ζο­νται πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά παι­χνί­δια με στόχο «την κ. Μεν­δώ­νη και την κυ­βέρ­νη­ση»… Από κοντά και η δη­μο­σιο­γρά­φος του ΣΚΑΪ που ανα­ρω­τή­θη­κε «δεν είχαν γο­νείς αυτά τα παι­διά;» που έπε­σαν θύμα βια­σμού και «που γύρ­να­γαν τις νύ­χτες;».

Στους πα­ρα­πά­νω έρ­χε­ται να προ­στε­θεί και η φωνή των απα­ντα­χού «Κυρ-Πα­ντε­λή­δων», αυτών που ευ­δο­κι­μούν στα «θερ­μο­κή­πια» του φα­σι­σμού της δι­πλα­νής πόρ­τας: «Τα ‘θελε ο κώλος τους» ή «ας πρό­σε­χαν που πή­γαι­ναν».

Όλα τα πα­ρα­πά­νω είναι τα συμ­πτώ­μα­τα ενός κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κού συ­στή­μα­τος που σα­πί­ζει. Ενός συ­στή­μα­τος όπου κυ­ριαρ­χεί η κουλ­τού­ρα της ατι­μω­ρη­σί­ας, ο στιγ­μα­τι­σμός των θυ­μά­των αντί των θυτών, ο συ­στη­μα­τι­κός υπο­βι­βα­σμός της ζωής της γυ­ναί­κας και των νέων αν­θρώ­πων, αντρών και γυ­ναι­κών. Του ίδιου συ­στή­μα­τος στο οποίο οι αρχές, με την αδια­φο­ρία και την ανοχή τους, γί­νο­νται επί της ου­σί­ας συ­νερ­γοί σε τέ­τοιου εί­δους εγκλή­μα­τα, οδη­γώ­ντας στην σιω­πη­ρή νο­μι­μο­ποί­η­σή τους.

Έτσι φτά­νου­με σε ένα κρά­τος «Λι­γνά­δη­δων» και μια κοι­νω­νία «κυρ-Πα­ντε­λή­δων», όπου εκ των υστέ­ρων οι αρ­μό­διοι «πέ­φτουν απ’ τα σύν­νε­φα» και τα αστι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης ανα­κα­λύ­πτουν ξανά τη μά­στι­γα της σε­ξουα­λι­κής βίας. Σε αυτό το κρά­τος και σε αυτήν την κοι­νω­νία που «όλοι ήξε­ραν και κα­νέ­νας δεν μί­λα­γε».

Όσες λε­κτι­κές κα­τα­δί­κες και αν γί­νουν, όσες εκ­στρα­τεί­ες τύπου #metoo κι’ αν κα­τα­κλή­σουν τα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης, όσοι «Κώ­δι­κες Δε­ο­ντο­λο­γί­ας» κι’ αν θε­σπι­στούν, όσοι νόμοι κι’ αν ψη­φι­στούν, η σε­ξουα­λι­κή βία (σε οποια­δή­πο­τε μορφή της) θα επι­βιώ­νει όσο πα­ρα­μέ­νουν άθι­κτα τα οι­κο­νο­μι­κά και κοι­νω­νι­κά θε­μέ­λια του εκ­με­ταλ­λευ­τι­κού συ­στή­μα­τος. Και αυτό διότι η αντι­με­τώ­πι­ση της πο­λύ­μορ­φης βίας και της σε­ξουα­λι­κής εκ­μα­τάλ­λευ­σης, το σπά­σι­μο της σιω­πής, δεν είναι ατο­μι­κή υπό­θε­ση, αλλά στοι­χείο της συλ­λο­γι­κής, ερ­γα­τι­κής-λαϊ­κής πάλης.

Απέ­να­ντι στο κρά­τος των «Λι­γνά­δη­δων» και την κοι­νω­νία των «κυρ-Πα­ντε­λή­δων» μπο­ρεί και πρέ­πει να αντι­τα­χθεί η πάλη των ερ­γα­ζό­με­νων, της νε­ο­λαί­ας, του λαού, με στόχο το ξε­ρί­ζω­μα των τα­ξι­κών αι­τιών που γεν­νούν και ανα­πα­ρά­γουν τη βία, την κοι­νω­νι­κή κα­τα­πί­ε­ση, την εκ­με­τάλ­λευ­ση και εξα­γο­ρά συ­νει­δή­σε­ων. Για μια ζωή χωρίς «Λι­γνά­δη­δες» και «κυρ-Πα­ντε­λή­δες». 

Πηγή :  atexnos.gr