Η Δικαίωση έρχεται όταν ξέρεις να περιμένεις

Είναι και κάποιες στιγμές που φουσκώνεις από περηφάνεια.
Όχι για τους άλλους, αλλά για σένα. Εγωιστικό μπορεί να ακουστεί, ίσως και δείγμα ψωνισμού.
Για τους άλλους, όχι για σένα.
Εσύ ξέρεις τι πέρασες και πώς.
Ξέρεις εκείνα τα ατέλειωτα μερόνυχτα που βουτηγμένος στα σκατά αναρωτιόσουν αν υπάρχει εν τέλει πάτος ή αν η δική σου κόλαση είναι μια αιώνια βύθιση.

Δίχως τέλος, δίχως έλεος.

Ξέρεις πόσο προσπάθησες. Πόσα αρνήθηκες από αυτά που σου προσέφεραν γιατί απλούστατα δεν ήσουν εσύ.
Θυμάσαι δάκρυα, θυμάσαι πίκρες. Νιώθεις ακόμη την αλμύρα τους να σου καίει το δέρμα.
Θυμάσαι να φλερτάρεις με ανοιχτές μπαλκονόπορτες στις πολύ μαύρες σου, θυμάσαι τις τάσεις φυγής σου, θυμάσαι τις κρίσεις πανικού.
Θυμάσαι την αμφισβήτηση και τις γυρισμένες πλάτες. Θυμάσαι τις προσβολές, την αδιαφορία κι ενίοτε την ταπείνωση.
Εύκολη ζωή δεν τη λες. Έφταιξες σε πολλά, δεν αρνιέσαι τα λάθη σου. Αλλά όχι όλα.

Και τώρα;

Τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Κι έφερε μαζί του τη δικαίωση. Μια δικαίωση που που πάντα θα φανεί σ’εκείνον που ξέρει να περιμένει.
Ήρθε και σε βρήκε έτοιμο από καιρό. Σε τράβηξε από τα σκατά και σε έκανε να αναπνεύσεις επιτέλους καθαρό αέρα.
Σου έδωσε αυτά για τα οποία πάλευες καιρό: αναγνώριση, σεβασμό, επιτυχία.
Δε στα χάρισε. Πάλεψες για δαύτα. Πάλεψες σκληρά, πάλεψες όταν όλοι οι υπόλοιποι σε είχαν για χαμένη υπόθεση.
 

Κι εσύ τους απέδειξες ότι δεν ήσουν χαμένη υπόθεση. Τους έδειξες τι αξίζεις, τι μπορείς να καταφέρεις.
Δεν εκδικείσαι. Δε σε νοιάζει να κάνεις κάτι τέτοιο. Άλλωστε από καιρό ξέρεις πως η καλύτερη εκδίκηση είναι η αναμονή.
Αλλά δε σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Αυτό που σε νοιάζει είναι το πώς ήσουν κάποτε και το πώς είσαι τώρα.

Θυμάσαι τα άσχημα και παίρνεις δύναμη για τα όμορφα που ήρθαν.

Κι όσο γι’αυτούς που σε αρνήθηκαν, γι’αυτούς που σε πρόσβαλλαν, σε πρόδωσαν, σε αμφισβήτησαν, τους αφήνεις στη μιζέρια τους. Τι νόημα έχει πια για σένα να ασχολείσαι; Τι νόημα έχει να προσπαθείς να τους κάνεις να καταλάβουν ποιος είσαι και τι μπορείς να κάνεις; Το ξέρουν κι ας μην το παραδεχτούν ποτέ. Κι αυτή η άρνησή τους να σε παραδεχτούν είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία σου, είναι η ατράνταχτη απόδειξη ότι τα έχεις καταφέρει. Και προχωράς.

Έχεις μια ζωή που σου ανήκει. Τη διεκδίκησες και την κέρδισες. Κι έχεις κι άλλο δρόμο ακόμη. Έχεις μέλλον. Και θα παλέψεις για τα καλύτερα.
Θα παλέψεις με πείσμα, με αγάπη, με όνειρα.
Και ξέρεις όσο κανείς να κάνεις όνειρα. Βλέπεις εκεί, στα σκατά που ήσουν για χρόνια, έμαθες πώς δεν αναπνέεις με οξυγόνο. Δεν έχει οξυγόνο στον πάτο. Αναπνέεις μόνο με όνειρα, με πείσμα και με ελπίδα. Και με αυτά δίνεις ώθηση κι ανεβαίνεις.

Μόνο ανεβαίνεις…

Κι όταν πια ανέβεις, μπορείς και να καμαρώνεις.
Για την ακρίβεια μπορείς να ξεχειλίζεις από καμάρι.
Που να πάρει και να σηκώσει, το δικαιούσαι!

Της Στεύης Τσούτση.
Πηγή :  diaforetiko.gr