Όχι, ρε φίλε, δε γουστάρω να μεγαλώσω.

Όχι, ρε φίλε, δε γουστάρω να μεγαλώσω. Κι ας λες εσύ ό,τι θέλεις.
Εμένα μ’αρέσω έφηβος…αιώνιος έφηβος.
Με σφίγγουν οι λαιμαριές των ενηλίκων, με ζορίζουν όλα εκείνα τα πρέπει… τα τι θα πει ο κόσμος.
Δε θέλω να με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, δεν τον υπολογίζω.
Με νοιάζει τι νιώθω εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ. Όλοι οι άλλοι, οι τρίτοι, οι μακρινοί, ας πάνε στον αγύριστο.
Λες και δεν ξέρω τα στόματα του κόσμου. Γεννήθηκαν ανοιχτά. Χάσκουν από τη λαχτάρα τους να θάψουν οτιδήποτε διαφορετικό, οτιδήποτε αλλιώτικο.
Ας με “θάψουν” κι εμένα, λοιπόν. Δε μου καίγεται καρφάκι.
Δική μου είναι η ζωή κι όχι δική τους.
Κι εγώ την αγαπώ την εφηβεία μου. Κι ας τη λένε άλλοτε ανευθυνότητα κι άλλοτε γαϊδουριά.

Ενίοτε τη λένε κι αναισθησία.
Ας τη λένε όπως θέλουν. Καλύτερα από όλους ξέρω εγώ ποιος είμαι. Και κανείς από τους χαρακτηρισμούς τους δε μου κουμπώνει.
Ξέρω καλά τις υποχρεώσεις της ζωής μου. Ξέρω καλά και τα δικαιώματά μου.
Μα πάνω από όλα, έχω αποφασίσει ποια ζωή κάνει για μένα.
Μια ζωή δίχως όρους και πρέπει. Δίχως ταμπού και φόβους.

Ελεύθερο με θέλω. Ελεύθερο να κάνω τις επιλογές μου κι αν είναι αντισυμβατικές. Ας είμαι λάθος, τι πειράζει.
Μόνος μου θα φάω τα μούτρα μου και θα μάθω από τα λάθη μου. Θα διδαχθώ με τον πιο άμεσο τρόπο τι μου πάει και τι όχι, τι προχωράει και τι όχι.
Κι όσο για εκείνα τα πρέπει που ονομάτισαν κάποτε ωριμότητα, τους τα χαρίζω. Δεν τα αναγνωρίζω για δικά μου, δεν τα πιστεύω, δεν τα ακολουθώ.
Έχω τις δικές μου αρχές για τούτη τη ζωή, τη ΜΙΑ ζωή που μου χαρίστηκε και δεν τη χαρίζω κανενός. Θα την ξοδέψω για πάρτη μου, θα τη ζήσω όπως εγώ τη νιώθω καλύτερα.
Όσο για σένα, φίλε, που νιώθεις ασφαλής μέσα σε εκείνο το προστατευμένο καβούκι που σου ονομάτισαν ζωή, δεν ξέρω τι να πω.
Ίσως μόνο πως βαθιά μέσα μου λυπάμαι το συμβιβασμό σου. Λυπάμαι και την αυταπάτη σου πως έτσι είσαι καλύτερα, έτσι είσαι σωστά.
Αλλά δεν είσαι. Άκαπνη ζωή.

Έλα μαζί μου. Γίνε έφηβος ξανά. Τόλμα να ρισκάρεις για τα όνειρά σου. Πάλεψε για να τα κάνεις αληθινά. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρεις, ξαναπροσπάθησε.
Και ξανά και ξανά.
Με τα χέρια στις τσέπες και σφυρίζοντας μόρτικα φλέρταρε τη ζωή. Και που ξέρεις, ίσως και να τη ρίξεις τελικά…

Της Στεύης Τσούτση.

Πηγή :  anapnoes.gr