Μη δίνεις χίλια πράγματα σε ανθρώπους που ξέρουν να μετράνε ως το δέκα
Είμαστε δοτικοί άνθρωποι. Αυτό αποτελεί δύναμη, αλλά και το μελανό μας σημείο σε κάποιες περιπτώσεις. Ο καλός Θεούλης μας προίκισε να δίνο...
Και το θέμα με εμάς τους δοτικούς είναι πως ξέρουμε να δίνουμε τον καλό μας εαυτό, ξέρουμε όμως και να τον παίρνουμε πίσω. Γιατί όταν δεν εκτιμήσουν όσα προσφέραμε, τότε απλά όση καλή διάθεση, πρόθεση κι αγάπη δείξαμε, αξίζει να πάει κάπου που όχι απλά θα καρπωθεί από κάποιον αλλά θα βγάλει ρίζες και θα ανθίσει.
Αναμφισβήτητα δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ’ το να βρίσκεις ανταπόκριση σε ό,τι κάνεις. Να λαμβάνεις καθημερινά την ικανοποίηση πως εκτιμάται ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι. Πως υπολογίζουν εσένα τον ίδιο ως άνθρωπο, οντότητα κι ύπαρξη. Δε χρειάζονται πολλά. Πόσο μάλλον λόγια. Ένα χαμόγελο, μία αγκαλιά ή μια χειραψία εκτίμησης μπορεί να αποτελέσει το μεγαλύτερο ευχαριστώ. Με αυτόν τον τρόπο τροφοδοτείσαι με ακόμη περισσότερη ευγνωμοσύνη. Δε φοβάσαι να εκδηλώσεις την αγάπη σου σε κάποιον που την αναγνωρίζει. Πόσο μάλλον σε αυτόν που στην επιστρέφει πίσω με τον καλύτερο τρόπο.
Δυστυχώς, βέβαια, τις περισσότερες φορές δεν ισχύει το να λαμβάνεις όσα δίνεις ούτε το κίνητρο να το προσπαθήσεις έχει ιδιαίτερη ουσία. Εδώ δε μετράει το πόσο καλός άνθρωπος είσαι ή πόσα είσαι διατεθειμένος να προσφέρεις. Εδώ σημασία έχει το να ξέρει κάποιος να μετράει. Κάποιος που πριν λάβει έχει σκεφτεί να ανταποδώσει. Είναι γεγονός πως δε θα αντιμετωπίσουν όλοι την πρόθεσή σου καλοπροαίρετα. Ούτε αξίζουν όλοι να πάρουν από σένα την παραμικρή δόση από οτιδήποτε. Πολλές φορές δεν αξίζουν καν να υπάρχεις στη ζωή τους.
Μην προσπαθείς αδίκως να ερμηνεύσεις γιατί δε σου συμπεριφέρθηκαν όπως σου αρμόζει. Μην ψάχνεις μάταια να βρεις τι μπορεί να μην έκανες σωστά ή δεν ήταν αρκετό. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να σπαταλάς τη φαιά ουσία του εγκεφάλου σου. Ενός μυαλού που μάταια παλεύει να εκλογικεύσει τον τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων ανθρώπων που η λογική τους δε φτάνει παραπέρα από εγώ τους.
Δεν είναι απαραίτητα πάντα συνειδητή επιλογή τους. Τα όρια της πραγματικότητας για εκείνους μπορεί να απέχουν χιλιόμετρα μακριά απ’ τα δικά σου. Το τι θεωρείται αντικειμενικά σωστό, δεν αποτελεί κομμάτι της δικής τους φιλοσοφίας την οποία υιοθετούν κι υποστηρίζουν με ζήλο κι έχει εδραιωθεί πολλά ίσως χρόνια τώρα της ενήλικης ζωής τους. Το αν μεγάλωσαν καθ’ αυτόν τον τρόπο ή τον ενστερνίστηκαν αργότερα φέρει και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο αποτέλεσμα. Είναι ανάξιοι να αναγνωρίσουν τη σημασία των πράξεών σου και τι αξίζεις εσύ ο ίδιος.
Μην έχεις πολλές απαιτήσεις από αυτά τα άτομα. Μη βασανίζεσαι να δώσεις εξηγήσεις και να καταλάβουν πως ένα κι ένα κάνουν δύο. Για εκείνους μπορεί κάλλιστα να έχεις απόλυτα άδικο ενώ τεκμηριώνεις με απόλυτη λογική τα επιχειρήματά σου. Μπορεί να έχεις με το μέρος σου δεκάδες απόψεις ανθρώπων που συμφωνούν με σένα. Κι όμως εσύ να ψάχνεις ακόμα να βρεις γιατί δεν μπορούν εκείνοι να καταλάβουν. Είναι το σημείο που η δική σου κι η δική του νοημοσύνη πορεύονται σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ποτέ δε θα συναντηθούν κι ουδέποτε θα βρουν ένα σημείο τομής.
Αν είναι στο χέρι σου να επιλέξεις να κρατήσεις αποστάσεις από αυτούς τους ανθρώπους τότε βρίσκεσαι σε πλεονεκτική θέση. Εφόσον οι προσπάθειές σου να σε κατανοήσουν και να σε εκτιμήσουν δεν αποδίδουν καρπούς, τότε πάψε να είσαι μέρος της ζωής τους κι απομάκρυνέ τους απ’ τη δική σου. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να αναλώνεις χρόνο και κόπο αλλά και στιγμές απ’ την καθημερινότητά σου σε κάποιους που δεν αναγνωρίζουν πόσα είσαι διατεθειμένος να προσφέρεις.
Αν πάλι η τύχη κι η ζωή τους θέλει στο περιβάλλον σου κι υποχρεώνεσαι να συναναστρέφεσαι μαζί τους τότε αναγκαστικά θα πρέπει να δημιουργήσεις μια γερή ασπίδα γύρω σου. Θα χρειαστεί να μάθεις να αμύνεσαι στις επιθετικές τους εξάρσεις και να προσπαθήσεις όσο το δυνατό περισσότερο να κρατήσεις την ψυχραιμία σου για να μη σε αγγίζει ούτε στο ελάχιστο η εγωιστική τους στάση. Τους βλέπεις απλώς ως «μαθήματα». Αποτελούν για σένα την αιτία που σκληραγωγείσαι και δυναμώνεις καθημερινά για να αντιμετωπίσεις στην πορεία αυτούς και άλλους τόσους αχάριστους υποψήφιους.
Αν χαλιέσαι, το μόνο που καταφέρνεις είναι να τους δώσεις την ικανοποίηση πως διέλυσαν την ψυχοσύνθεσή σου. Πως μπόρεσαν να επηρεάσουν τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τη ζωή σου γενικότερα. Σε καμία περίπτωση δεν αξίζουν να νιώσουν πως σε άλλαξαν. Το παν είναι να μείνεις σταθερός σε αυτά που πιστεύεις. Να μη σταματήσεις να εκπέμπεις καλοσύνη γιατί αυτό είναι το πάθημά τους.
Εκείνοι μπορεί να μη κατάφεραν να καταλάβουν πόσο σημαντικός είσαι και πόσα η ψυχή σου μπορεί να δώσει, θα υπάρξουν, όμως, άνθρωποι που θα έχουν ανάγκη αυτό που εκείνοι δεν εκτίμησαν. Και τα αποθέματά σου θα πρέπει να είναι γεμάτα ώστε να δώσεις χίλια και να λάβεις άλλα τόσα. Μπορεί και παραπάνω. Σε όσους έχουν την ικανότητα και ξέρουν να μετράνε να εκτιμούν και να αγαπάνε. Γιατί όλα σε αυτή τη ζωή είναι δανεικά κι επιστρέφονται. Τα αγαθά, οι ευκαιρίες, οι συμπεριφορές αλλά κι οι αριθμοί.
Γράφει η Μαίρη Νταουξή
