Η αγάπη & η ελευθερία τα φτερά της ψυχής η ταπεινότητα η φορεσιά της
Αν η αγάπη και η ελευθερία είναι τα δυο φτερά της Ψυχής, η ταπεινότητα είναι η φορεσιά της.
Ταπεινότητα είναι η ευγένεια της ψυχής και όποιος την έχει αποδέχεται τους άλλους χωρίς να τους κρίνει, επιτρέποντας τους να είναι ο εαυτός τους.
Είναι η μεγαλοψυχία της ψυχής να μην συγκρίνει και να μην συγκρίνεται ξέροντας ότι ακόμα και το ψέμα, μπορεί να εκφράζει μια αλήθεια που ο άλλος, δεν είναι ακόμα έτοιμος να αντικρίσει.
Ο πραγματικά ταπεινός ξέρει ότι ο καθένας από μας είναι μια αντανάκλαση του θεϊκού πνεύματος και ότι όλοι έχουμε μέσα μας την θεϊκή σπίθα η οποία μας ενώνει. Ο άνθρωπος που γνωρίζει ποιος είναι και ότι όλα τα ταλέντα, του δόθηκαν απλόχερα από την Ύπαρξη, από τον Θεό για να τα μοιραστεί με όλους τους άλλους γύρω του, δεν έχει ούτε έπαρση ούτε χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Η ταπεινότητα είναι ο πραγματικός καταστροφέας του εγώ…
Καθημερινά χρειάζεται να καταστρέφουμε όλες τις εικόνες, τις ταμπέλες και τις κρίσεις που φτιάχνει το μυαλό μας για μας ώστε να μπορεί κάθε στιγμή να γεννιέται μέσα μας το καινούριο. Με αυτόν τον τρόπο η ταπεινότητα μας κρατά σε εγρήγορση και μας ωθεί σε μια συνεχή ανανέωση Μόνο αν καταστρέφουμε καθημερινά το εγώ μας αποκαλύπτοντας τον εαυτό μας μόνο τότε μπορούμε να οδηγηθούμε στην πραγματική ελευθερία…
Αν περηφανεύεται κάποιος για ότι έχει κάνει, για ό,τι έχει καταφέρει δημιουργεί συγκρίσεις θέλοντας να κάνει απλά πιο πλούσιο το εγώ του. Γύρω του πάντα θα υπάρχει κάποιος χειρότερος και κάποιος καλύτερος από εκείνον. Κάποιος πιο άσχημος και κάποιος πιο όμορφος. Κάποιος πιο ανόητος και κάποιος πιο έξυπνος. Ένας φαύλος κύκλος που επαναλαμβάνεται και που του απαγορεύει να βρει την γαλήνη.
Ο άνθρωπος, ο γεμάτος έπαρση, είναι ταυτόχρονα γεμάτος από ανασφάλεια, άγνοια και πνευματική τύφλωση. Δεν βλέπει ούτε το μονοπάτι ούτε το βουνό που πρέπει να φτάσει. Το μυαλό του είναι γεμάτο από τα: εγώ έχω κάνει αυτό, εγώ έχω κάνει εκείνο, θέλοντας να επιβεβαιωθεί ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό. Είναι σαν κάποιος να του δείχνει το φεγγάρι κι αυτός να κοιτάζει το δάχτυλο που του το δείχνει…
Αν πάλι πιστεύει ότι δεν είναι άξιος για οτιδήποτε τότε δεν είναι ταπεινός αλλά αγνώμων. Αν ρίχνει κάποιος ένα σκούρο μανδύα στο φως του και δεν το αφήνει να λάμψει τότε δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε.
Ααρόν Μος: «Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ένα καλό για το τίποτα κορόιδο, δεν είναι ταπεινοφροσύνη, αλλά χαμηλή αυτοεκτίμηση, δηλαδή ακριβώς το αντίθετο.»
Ο Θεός έχει ευλογήσει τον καθένα μας με μοναδικά χαρίσματα και μόνο όταν αναγνωρίζουμε την αξία μας και τα μοιραζόμαστε με τους άλλους, ξέροντας ότι τα «κατορθώματά» μας δεν ανήκουν σε μας, μόνο τότε μπορούμε να είμαστε πραγματικά ταπεινοί. Ο πραγματικά ταπεινός ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένος, δημοφιλής και προικισμένος μπορεί να είναι, δεν το παίρνει επάνω του. Ξέρει ότι απλά είναι ο διαχειριστής των ταλέντων που του δόθηκαν και ότι οφείλει να τα χαρίσει στους άλλους με όποιο τρόπο μπορεί.
Ο πραγματικά ταπεινός δέχεται τις φιλοφρονήσεις που του κάνουν χωρίς να σκύβει το κεφάλι από ντροπή και χωρίς να μειώνει τον εαυτό του. Απαντάει ευχαριστώ γεμάτος σεβασμό επιτρέποντας στον άλλον να του κάνει αυτό το δώρο ευημερίας ανοίγοντας το δρόμο για τη ροή του καλού. Αν νιώθει πως χρειάζεται ανταποδίδει την φιλοφρόνηση μέσα από την καρδιά του αναγνωρίζοντας πως η θεϊκή φλόγα της Αγάπης τυλίγει εκείνη τη στιγμή και τους δυο.
Ο πραγματικά ταπεινός επιτρέπει στο φως του να λάμπει…
Ο Νέλσον Μαντέλα είχε πει:
«Ο μεγαλύτερος μας φόβος δεν είναι να είμαστε ανεπαρκείς. Ο μεγαλύτερος μας φόβος είναι να είμαστε απεριόριστα δυνατοί. Το φως μας, μάς φοβίζει περισσότερο, όχι το σκοτάδι μας. Αναρωτιόμαστε: Ποιος είμαι εγώ που θα πρέπει να είμαι τόσο υπέροχος;
Είσαι ένα παιδί του Θεού. Δεν υπηρετείς τον κόσμο όταν μειώνεις τον εαυτό σου. Μειώνοντας τον εαυτό σου μόνο και μόνο για να μην νιώθουν ανασφαλής οι άλλοι απέναντι σου δεν παράγεις φως.
Γεννηθήκαμε για να εδραιώσουμε την ομορφιά του Θεού που υπάρχει μέσα μας. Δεν βρίσκεται μόνο σε κάποιους από μας. Βρίσκεται στον καθένα μας.
Όταν αφήνουμε το φως μας να λάμψει επιτρέπουμε υποσυνείδητα στους άλλους να κάνουν το ίδιο. Όταν έχουμε απελευθερωθεί από τον δικό μας φόβο αυτομάτως η παρουσία μας απελευθερώνει τους άλλους.»
Ίσως είναι καλό να αναρωτηθεί ο καθένας μας:
Με ποιο τρόπο εκφράζω τα ταλέντα μου;
Με ποιο τρόπο σκοτεινιάζω το φως μου;
Με ποιο τρόπο εκμεταλλεύομαι όλα τα χαρίσματα μου ώστε να μεγαλουργήσω;
Πηγή : forwoman.gr
