Για εκείνον τον σκορπιό

Κοντεύει χρόνος πια, που εμείς γίνανε δυο ξένοι στην ίδια πόλη. Δύο άνθρωποι, τόσο διαολεμένα ίδιοι, που για χρόνια μοιράστηκαν στιγμές, γέλια αληθινά και αγκαλιές τόσο τρυφερές.

Μετά από εσένα τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Μα δεν θα μπορούσε άλλωστε. Όταν συνειδητά επιλέγεις που θα δωρίσεις τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής σου, δεν υπάρχει χώρος για μετάνιωμα και γκρίνια. Εξάλλου πόσο σημαντικός ήταν κάποιος στη ζωή μας δεν φαίνεται τόσο στην πορεία μαζί, αλλά όταν πια οι ζωές χώρισαν.

Και εσύ ήσουν. Ήσουν η συνειδητή επιλογή μου. Κι' ας ήξερα. Κι' αν ήσουν από την αρχή η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος. Είσαι εκείνος.

Λένε πως όταν μια ιστορία τελειώσει και προχωράς παρακάτω πως ξεχνάς ή κάνεις πως δεν θυμάσαι. Όχι δεν ξεχνάς. Αν ένιωσες πραγματικά δεν κάνεις πως κάτι δεν το έζησες. Ανθρώπους ναι, συναντάς κι' άλλους, νόμος της ζωής. Και άλλες σχέσεις θα έρθουν στο διάβα σου, αν αυτό επιθυμείς. Αλλά ένας είναι εκείνος που πάντα θα έχει την πιο υψηλή θέση στο μυαλό και στην καρδιά σου. Για αυτό άνθρωπε μου, δεν σε ξέχασα και δεν θα γίνει κιόλας και ποτέ. Γιατί όπου κι' αν είμαι πιάνω στιγμές να χαμογελώ... Έστω και κάτι μικρό, ακόμα και κάτι άσχημο. Συννεφιάζω λίγο, μα χαμογελώ. Και όποιος με ρωτάει λέω την αιτία. Και ο,τι έρχεται στο νου και σε κάνει να χαμογελάς, ποτέ δεν θα είναι λάθος.

Να προσέχεις άνθρωπε μου ακούς;

Ιωάννα Νικολαντωνάκη 

Πηγή :  enfo.gr