Ο ηγέτης πηγαίνει μπροστά, δείχνει πρώτος το δρόμο!
Χειμώνας 326 π.χ. Νότια του ποταμού Υδραώτη (παραπόταμου του Υδάσπη, οι Έλληνες του Μέγα Αλέξανδρου πολιορκούν το ισχυρό φρούριο των Μαλλών (πιθανότατα σημερινό Multan). Και ενώ έχουν περάσει το εξωτερικό τείχος, ο Αλέξανδρος διαπιστώνει ολιγωρία και καθυστέρηση στην συνέχιση της πολιορκίας με την ταχύτητα και την ορμή που επιθυμεί ο ίδιος. Το να κυριεύσεις μια οχυρή θέση (πόσο μάλλον ένα οργανωμένο φρούριο) είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Ο αμυνόμενος συνήθως έχει το πλεονέκτημα μιας και περιμένει πίσω από το τείχος και από πλεονεκτική θέση.
Με το θάρρος και την τόλμη που τον διέκρινε, όρμηξε, βάζοντας μια σκάλα στο τείχος και με γοργές κινήσεις σκαρφάλωσε πρώτος πάνω στο τείχος. Τρεις από του υπασπιστές του (Πευκέστας, Αβράος και Λεοννάτος) ανέβηκαν ξοπίσω του, να τον βοηθήσουν και να τον προστατέψουν, μιας και διέτρεχε μεγάλο και άμεσο κίνδυνο. Οι τέσσερις άνδρες βρέθηκαν να πολεμούν μόνοι εναντίον των Μαλλών, εκτεθειμένοι πάνω στα τείχη. Οι υπόλοιποι πολεμιστές, βλέποντας τον αρχηγό τους να πολεμάει γενναία αλλά σε εξαιρετικά επικίνδυνη θέση, βιάστηκαν να σκαρφαλώσουν τα τείχη για να βοηθήσουν.
Οι κλίμακες (σκάλες) όμως έσπασαν από το βάρος τους και έτσι ο Μέγας Αλέξανδρυς με τους τρεις γενναίους άνδρες τους, συνέχισαν να πολεμούν δεχόμενοι δεκάδες βέλη, ακόντια και πέτρες. Η στιγμή είναι άκρως κρίσιμη, η ζωή του Μεγάλου ηγέτη κινδυνεύει άμεσα. Οι στρατιώτες του (κάτω από το τείχος) του φωνάζουν να πηδήξει προς τα έξω και αυτοί θα τον έπιαναν με τα χέρια τους και τις κουβέρτες που κρατούσαν.
Εδώ όμως για άλλη μια φορά μίλησε το θάρρος και η καρδιά του λέοντα που έκρυβε στα στήθια του ο μεγάλος ηγέτης. Αντί να πηδήξει προς τα έξω, να υποχωρήσει για να σωθεί, πήδηξε προς τα μέσα, πρώτος και μόνος. Πήγε μπρος, δεν έκανε πίσω. Δεν θέλησε να φανεί δειλός, προτίμησε να ηγηθεί. «Ριψοκίνδυνο και ηλίθιο», θα έλεγαν πολλοί. Όμως ας δούμε τι θα έκαναν οι σημερινοί ηγέτες. Δεν θα ήταν καν στο πεδίο της μάχης. Θα ήταν καθισμένοι σε κάποιο μακρινό δωμάτιο, καλά προστατευμένο, καθισμένοι γύρω από το τραπέζι επιχειρήσεων, δίνοντας εντολές μέσω δορυφορικής επικοινωνίας. Πόσοι από αυτούς θα έβγαιναν μπροστά, όταν τα πράγματα σκουραίνουν; Πόσοι θα ρίσκαραν περισσότερα από αυτούς που ζητούν να κάνουν θυσίες; Πόσοι από αυτούς θα ρίσκαραν τη ζωή τους πρώτοι;
Και τι είδους ηγέτη θα θέλαμε να έχουμε; Αυτόν που μοιράζεται τους κίνδυνους και τις δυσκολίες μαζί μας ή κάποιον που κοιτάζει πρώτα να σώσει το τομάρι του, ζητώντας από τους άλλους να ορθώσουν τα στήθη τους στον εχθρό; Αυτή η «μικρή» διαφορά, το πήδημα προς τα μέσα ή προς τα έξω, έκανε τον Αλέξανδρο μοναδικό. Ξοπίσω του πήδηξαν και οι άλλοι τρεις ανδριομένοι. Ο ένας εξ αυτών, ο Πευκέστας, κρατούσε την ασπίδα του Αχιλλέα (πρότυπο για τον Αλέξανδρο), που είχε πάρει ο ο Αλέξανδρος από την Τροία. Με αυτή κάλυψε τον αρχηγό του, όταν αυτός έπεσε κτυπημένος από ένας βέλος, λίγο πάνω από την καρδιά. Από την άλλη μεριά πήρε θέση ο Λεοννάτος.
Ο Αβρέας έπεσε νεκρός, κτυπημένος από βέλος στο πρόσωπο. Αυτή η αυτοθυσία των τεσσάρων, αυτό το παράδειγμα ηγεσίας έκανε όλο το στράτευμα να κινηθεί προς τα μπρος, σπάζοντας στις πύλες και σκαρφαλώνοντας από τα τείχη, πατώντας ο ένας στην πλάτη του άλλου. Για έναν τέτοιο ηγέτη, όλοι ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν. Ο Αλέξανδρος είχε περισσότερες πληγές από τους στρατιώτες του. Πολεμούσε πρώτος και αναλάμβανε το πιο δύσκολο κομμάτι της μάχης. Δεν ζητούσε κάτι από τους στρατιώτες του, που δεν έκανε πρώτα αυτός. Υπέφερε εξίσου με όλους. Έτρωγε στο ίδιο τραπέζι, το ίδιο φαγητό. Πώς ήταν δυνατόν να μην εμπνεύσει, να μην τον θαυμάζουν, να μην θέλουν να είναι μαζί του;
Ποιος από τους σημερινούς «ηγέτες» μας κερδίζει τον σεβασμό και τον θαυμασμό μας; Ποιον μπορούμε να αγαπήσουμε ή να πιστέψουμε; Ποιος από αυτούς κάνει τις θυσίες που ζητάει από εμάς; Ποιος ρισκάρει να χάσει, όσα καθημερινά χάνει ο λαός; Ποιος μπορεί να γίνει το πρότυπό μας, έστω και σε πολύ μικρότερο βαθμό, από αυτό που ήταν ο Αλέξανδρος για τους άντρες του; Ποιος πείθει με τις πράξεις του; Ποιος αξίζει να γραφτεί στην ιστορία ως άξιος; Κανείς. Γιατί κανείς δεν έχει όραμα και καρδιά. Γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η καρέκλα και η κουτάλα.
Ο Αλέξανδρος
ρίσκαρε τα πάντα με το να εκτίθεται συνεχώς πρώτος. Είχε να χάσει πολλά, την ίδια του τη ζωή. Κοσμοκράτορας ήταν ήδη. Και όμως δεν δίστασε στιγμή. Πήγε μπρος, αντιμετώπισε τον μεγαλύτερο κίνδυνο, δεν σκέφτηκε το προσωπικό κόστος, δεν γαντζώθηκε στο θρόνο του, ζητώντας από τους άλλους να παίζουν κορώνα γράμματα το κεφάλι τους. Μπορεί η πράξη του να μην έστεκε στην σύγχρονη λογική. Όμως κέρδισε τις καρδιές των αντρών του. Έκανε τους άλλους να θέλουν να του μοιάσουν, να παλέψουν και να υπομείνουν κάθε θυσία στο πλευρό του. Αν είσαι ηγέτης πρέπει να εμπνέεις, να δίνεις το παράδειγμα, να ανεβαίνεις πρώτος τον ανήφορο, που ζητάς να ανέβουν οι άλλοι. Τότε, ναι, αξίζει να ηγείσαι. Αλλιώς πήγαινε σπίτι σου, όπως και να σε λένε, όποια θέση και αν έχεις.
Πηγή : enallaktikidrasi.com
