Σ’ αγαπώ, ρε ζωή, κι ας με παιδεύεις!

Ζωή, μ’ έχεις περάσει από χίλια μύρια κύματα.  Με έχεις γονατίσει. Με έχεις τσακίσει.

Αλλά εγώ στο γινάτι σου σηκώνομαι ξανά.  Και συνεχίζω το δρόμο μου και τον αγώνα μου.

Με τα πόδια μου να πατάνε σταθερά στη γη και κοιτώντας περήφανα ψηλά.

Μου στέρησες πολλά. Χαρές, χαμόγελα. Τον έρωτα. Την αγάπη δίπλα μου.

Μου στέρησες αγαπημένους μου. Κούρσεψες τις στιγμές μου.

Μα εγώ σ’ αγαπώ ρε ζωή κι ας με παιδεύεις.

Είναι φορές που σκέφτομαι ότι φέρεσαι σαν πεισματάρα κι επίμονη γκόμενα, που θέλει να γίνεται το δικό της.

Αλλά εγώ είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Κάνεις λάθος αν νομίζεις πως θα σε εγκαταλείψω.

Θα σε διεκδικώ και θα σε παλεύω κάθε φορά που εσύ με απωθείς μακριά σου.

Θα μένω εδώ να σε κοιτώ στα μάτια. Προκλητικά και φιλήδονα να σου χαμογελώ.

Δε θα παραιτηθώ από το δικαίωμα και τη λαχτάρα μου να ρουφήξω τις στιγμές σου.

Κι ας δοκιμάζεις τις αντοχές και την υπομονή μου. Κι ας λεηλατείς με σκληράδα τα όνειρα και την πίστη μου.

Εγώ θα σου φωνάζω την αγάπη μου για σένα κι ας μου αντιστέκεσαι.

Γιατί αν είσαι γυναίκα, είσαι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου. Η γυναίκα που κάθε άντρας θα ήθελε να κατακτήσει.

Κι αν είσαι άντρας, είσαι ο πιο γοητευτικός άντρας του κόσμου. Ο άντρας που κάθε γυναίκα θα ήθελε να γίνει δική του.

Είσαι όμορφη, πανάθεμά σε, βρε ζωή. Είσαι μάγισσα, μια γλυκιά πλανεύτρα.

Και κάθε παρτίδα μου μαζί σου είναι και μια πρόκληση για να σε κερδίσω. Κι ας παίζεις με τσιμπημένα ζάρια πολλές φορές. Κι ας έχω χάσει με τίμημα την καρδιά μου. Σ’ έχω κερδίσει, όμως, άλλες τόσες. Σ’ έχω φλερτάρει και σ’ έχω ερωτευτεί αμέτρητες.

Κι αν καμιά φορά λυγίζω σαν άνθρωπος κι εγώ, να ξέρεις ότι είναι για να πάρω μια ανάσα. Για να σου πετάξω κατάμουτρα την πίκρα μου και να εκτονώσω το θυμό μου.

Και να έρθω ξανά, σαν τον πληγωμένο εραστή, κάτω από το παραθύρι σου για να σου τραγουδήσω την αγάπη μου για σένα. Να σου αφήσω ένα λουλούδι στο κατώφλι σου και να σε καλοπιάσω.

Κι εσύ να μου ρίξεις τη γλυκιά σου τη ματιά για να με ξαναβάλεις στο παιχνίδι σου. Γιατί ούτε εσύ αντέχεις μακριά μου. Έχεις ανάγκη από τη δύναμη και την αδυναμία μου για να γυρίζεις τον τροχό της ύπαρξής μου.

Ζωή μου, πολλά τα χατίρια που μ’ αρνήθηκες, αλλά η καρδιά, το μυαλό και η ψυχή μου δεν το βάζουν κάτω.

Κι αν δε θυμάσαι τ’ όνομά μου, να σου το θυμίσω. Με λένε  Στρατιώτη!

Της Γεωργίας Ανδριώτου.

Πηγή :  anapnoes.gr