Όσο περνάει από το χέρι μας, τούτη η χρονιά να την κάνουμε ξεχωριστή.

Τυλίχτηκα στου πανωφοριού μου τη ζέστη και μαζί μου τύλιξα εσένα στις σκέψεις μου, βγαίνοντας έξω στου μανιασμένου χειμώνα τις παγωμένες όψεις. Το πρόσωπό μου κρύωσε, μα εσένα σε κρατούσα στα ζεστά, τίποτα μη μου πάθεις, κρύο να μη νιώσεις.

 Μην παγώσει το αίσθημα, μη μου τρέμεις. Σε ζέσταινα σε πουπουλένια όνειρα και σε θέριευα στου πόθου μου τα άγρια θέλω. Αναλογιζόμενη πως η χρονιά θα φύγει μέσα σε βαρυχειμωνιά, μελαγχόλησα. Με θλίβει ο χειμώνας, μα κάθε τέλος του χρόνου γίνεται κάτι μαγικό. 

Ενώ νιώθω εξαντλημένη από όλα όσα πέρασα, φορτώνω συνάμα με ελπίδα και εσωτερική δύναμη για το νέο που καταφθάνει. Σε σφίγγω τόσο δυνατά με του νου μου τα χέρια σε μια αγκαλιά που φωνάζει «έλα μαζί μου, στο τώρα και στο αύριο», και τα μάτια μου βουρκώνουν από συγκίνηση. 

Μπλέκονται οι νιφάδες του χιονιού με τα δάκρυα και αχνίζουν πάνω στου προσώπου μου την πονεμένη αλάνα. Όσο κι αν ψάχνω για μία ζεστασιά, ξέρω πως αυτήν θα την βρω εκεί που το χαμόγελό σου θα ξεκινά να χαράζει, εκεί που ο χρόνος τούτος θα με έχει αποχαιρετίσει τσακισμένος και δειλός, ξένος και απατηλά οικείος. Εκεί που ο νέος θα κατακτά κάθε μας στιγμή.

Όσο περνάει από το χέρι μας, τούτη η χρονιά
να την κάνουμε  ξεχωριστή.

Γράφει η Βάγια Μπαλή
Πηγή :