Την καρδιά για όσο ζεις, ποτέ δε θα μπορείς να την έχεις σε απόλυτη πειθαρχία.
Όσο μεγαλώνεις, παρατηρείς αλλαγές στο χαρακτήρα σου. Βλέπεις ότι ενώ για κάποια πράγματα παλαιότερα έκανες υπομονή και προσπαθούσες να τα παραβλέψεις, τώρα ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Η υπομονή σου παραείναι πολύτιμη και με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι κανένας δεν της αξίζει τόσο ώστε να τη σπαταλήσεις για πάρτη του.
Είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια, ωριμάζεις σωματικά, ψυχικά και κυρίως πνευματικά. Μόλις ξεπεράσεις τα όριά σου, τότε είναι που τα μαθαίνεις πραγματικά. Γι’ αυτό και δεν ανέχεσαι πλέον κάποιες συμπεριφορές, κάποιος σκάρτους χαρακτήρες.
Βαρέθηκες στην τελική, ρε γαμώτο. Βαρέθηκες και να χαλιέσαι, και να ασχολείσαι. Κρατάς ανθρώπους στη ζωή σου που σου δίνουν καλά πράγματα και μόνο. Τους υπόλοιπους δεν τους χρειάζεσαι, συνεπώς τους διώχνεις. Θα κάνεις μία φορά τα παράπονά σου, σαν άξιο αφεντικό του εαυτού σου. Αν δε συμμορφωθεί ο άλλος, δε θα υπάρξει δεύτερη ανάλογη συζήτηση, κι αυτό επειδή ήδη θα έχεις φύγει σε άλλη Γη, σε άλλα μέρη. Άλλωστε οι άνθρωποι πάντοτε άκουγαν αυτά που ήθελαν να ακούσουν, συνεπώς δεν εκπλήσσεσαι.
Ό,τι κι αν λες όμως, θα ‘ρθει αυτή η ριμάδα η στιγμή, θα ‘ρθει αυτός ο άνθρωπος που θα σε κάνει και πάλι να χαλαστείς κι αυτό επειδή ο ίδιος θα σε χαλάσει. Θες επειδή άλλα σου έταξε κι άλλα έκανε; Επειδή εμπιστεύτηκες τον λάθος άνθρωπο τη λάθος στιγμή; Επειδή γύρισες σε ένα παρελθόν, που κανονικά θα έπρεπε να θάψεις στα καταγώγια των αναμνήσεών σου και να το αφήσεις εκεί να σαπίσει; Ας είναι.
Θα ξυπνήσει πάλι μέσα σου ο παλιός σου εαυτός, ο πιο συναισθηματικός κι ευαίσθητος και θα νιώσεις πιο ευάλωτος από ποτέ. Δε θα μπορείς να το ελέγξεις κι αυτό ίσως είναι που σε τρομάζει περισσότερο: το να αντιληφθείς ότι τελικά στην καρδιά σου δεν ασκείς τον απόλυτο έλεγχο για το πώς θα νιώσει και για ποιον.
Την καρδιά για όσο ζεις, ποτέ δε θα μπορείς να την έχεις σε απόλυτη πειθαρχία. Λίγο το κεφάλι σου να γυρίσεις απ’ την άλλη, πάει και μπαίνει σε ξένο σώμα, κι άντε να την παραλάβεις μετά διαλυμένη και μισή.
Όμως μην ξεχνάς ότι μπορεί το γυαλί αν ραγίσει σε μια σχέση να μην ξανακολλήσει, η καρδιά σου ωστόσο μπορεί να ‘ναι γεμάτη και πάλι, κι αυτό εξαρτάται από σένα. Αποδέξου ότι έπεσες έξω κι επιτέλους, συνειδητοποίησε τι αξίζεις. Κάνε δηλαδή κατανοητό στον ίδιο σου τον εαυτό ότι το τελευταίο πράγμα που αξίζεις είναι έναν άνθρωπο που να σε χαλάει και πόσο μάλλον το να του επιτρέπεις να στο κάνει αυτό.
Είσαι άνθρωπος κι αξίζεις τα καλύτερα, όπως όλοι μας. Μην αναλώνεσαι σε αναποφάσιστους ανθρώπους, που τη μία θα σου τάζουν τον ουρανό με τα άστρα και στο επόμενο λεπτό θα σου φέρουν τον ουρανό στο κεφάλι μαζί με όλες τις μπόρες και τις βροχές.
Δυστυχώς υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, αλλά την ύπαρξη του λεγόμενου «μαλάκα» δεν τη γνώριζες ήδη; Στην τελική, εσύ είσαι η δύναμή του, που ασχολείσαι μαζί του. Που του επιτρέπεις να σε εκμεταλλεύεται σε μυαλό, ψυχή και σώμα, που χαλιέσαι εξαιτίας του, αντί να του πεις ένα «Άντε και γαμήσου» και να τον διαγράψεις.
Εδώ λοιπόν δε φταίει αυτός γι’ αυτό που είναι, αλλά εσύ που του επιτρέπεις να σε επηρεάζει αρνητικά. Το ότι θα γνωρίσεις ανθρώπους που άλλο πρόσωπο θα σου δείξουν στην αρχή κι άλλο στην πορεία, είναι μία μόνιμη κατάσταση που θα επαναλαμβάνεται όσο ζεις. Μπορεί να μην είναι στο χέρι σου το αν θα τους γνωρίσεις κι αν θα νιώσεις για αυτούς, μπορείς όμως κάλλιστα να μη χαλιέσαι για αυτούς. Κάθε λεπτό που περνάει και το ξοδεύεις για τέτοια άτομα, χαραμίζεται, και χάνεις πολύτιμο χρόνο απ’ τη ζωή σου, για τι; Έλα ντε. Γιατί;
Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι όλοι μας είμαστε άνθρωποι. Όσο κι αν έχουμε ωριμάσει, όσα κι αν δεν ανεχόμαστε πια, πάντα θα κρατάμε πράγματα μέσα μας, πράγματα τα οποία όσο τα θάβουμε, τόσο πιο βαθιά ριζώνουν. Και τι ψάχνουν; Την παραμικρή αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια μαζί με άλλα.
Άρα μήπως ένας σκάρτος άνθρωπος στην τελική δε σε χαλάει καν, αλλά αποτέλεσε την αφορμή για να ξεσπάσεις και να βγουν από μέσα σου όλοι οι δαίμονες; Για σκέψου το.
Γράφει η Ειρήνη Μανουσαρίδου
Πηγή : pillowfights.gr
