Oλοκούζουλη είναι η ζωή καμάρι μου τρέλα να της πουλάς και εσύ
Τρέλα θέλει αυτή η ζωή καμάρι μου. Τρελή αυτή… ολοκούζουλη εσύ. Αλλιώς δεν τη βγάζεις. Δεν επιβιώνεις στα παράλογα τούτου του κοσμού με την λογική. Θέλει μπέσα για να την κερδίσεις. Χρειάζεται τσαγανό για να τη ζήσεις. Τσαμπουκά για να την απολαμβάνεις. Και πάνω απο όλα κουζουλάδα για να τη χαίρεσαι.
Να κρατάς την τρέλα σου ομπρέλα και να την κουβαλάς πάντα μαζί σου. Στο λιοπύρι να την ανοίγεις να μην καίγεσαι. Στην βροχή να προστατεύεις τον εαυτό σου μη βραχεί. Στις καταιγίδες να κρύβεσαι πίσω απ’ αυτή να μην σε αγγίζουν. Και όταν φυσάει πολύ να την κουνάς κόντρα στον άνεμο κρατώντας την γερά. Να χαιρετάς τους περαστικούς απο την ζωή σου κουνώντας την μαντήλι. Να μάθεις να χορεύεις μαζί της στους μουσκεμένους δρόμους της. Να αλητεύεις με αυτήν στις μεγάλες μπόρες.
Μη χαραμίζεις την ζωή σου παίρνοντάς την σοβαρά. Μην σπαταλάς τα χρόνια σου μετρώντας τις πληγές που σου άφησαν. Μην χαλάς τις στιγμές σου κοιτάζοντας τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Να την διασκεδάζεις τούτη την ζωή. Να την εξαπατάς με την μαγκιά σου. Να την κοροϊδεύεις με τον τσαμπουκά σου. Περιφρόνησε την με την ψυχή σου. Γέλασε της με την καρδιά σου. Μην την ξεσυνερίζεσαι και μην την υπολογίζεις.
Να φοράς το κοστούμι της παραφροσύνης σου και να βολτάρεις στους δρόμους της. Να το επιδεικνύεις με περηφάνια. Να το προβάλλεις ασπίδα στα καθημερινά σου προβλήματα. Φρόντισε να είναι πάντα καθαρό και λαμπερό να μην λεκιάζεται απο τις κακίες.
Πάρε τη ζωή σου απο τα μαλλιά και πνίξε την στη θάλασσα της τρέλας σου. Στύψε την μέχρι την τελευταία σταγόνα και απόλαυσε τη δροσερή της γεύση. Να πονάς και να χορεύεις τον πόνο σου μέχρι το ξημέρωμα. Να κλαίς ολονυχτίς και να αφήνεις την ανατολή του ήλιου να στεγνώνει τα δάκρυα σου. Να σιγοτραγουδάς στα έρημα δρομάκια της τη μοναξιά σου. Να σφυρίζεις ένα όμορφο ρυθμό στις δύσκολες ώρες σου να μαλακώνει η ψυχή σου. Να αγγίζεις τις πληγές σου και να τις χαίρεσαι για τα μαθήματα που σου έδωσαν.
Μην την αφήσεις να σε πάρει από κάτω. Μην τη χρωματίζεις με μαύρο χρώμα. Πάρε το κόκκινο της τρέλας σου και σκόρπισέ το παντού. Το πράσινο της ελπίδας και ξόδεψε το στην ψυχή σου. Το άσπρο της αγνότητας και βάψε το είναι σου. Ζωγράφισε την ύπαρξη σου με τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Μη στέκεσαι στις στάχτες των ονείρων σου μετρώντας τα αποκαϊδια. Μην κλαψουρίζεις για αυτά που πέρασαν. Μην κλαις γι’ αυτά που δεν έγιναν. Πάψε να υπολογίζεις αυτούς που έφυγαν. Μην περιμένεις πια αυτούς που δε γύρισαν. Μη μεμψιμοιρείς για όσα έζησες. Σταμάτα να απαριθμείς όσα έδωσες, πόσα πήρες και πόσα άξιζες. Μην ψάχνεις αιτίες και αφορμές για τα παράλογα της. Δεν θα βρεις ποτέ άκρη σε τούτη την ζωή.
Γι’ αυτό σου λέω, πούλησε της την τρέλα σου και μην αγοράζεις τη δικιά της.
Πάρε γερά τα χαλινάρια της στα χέρια σου πριν σου τα αρπάξει αυτή. Δώσε της να καταλάβει πως δε φοβάσαι τις δυσκολίες της. Τις αντιμετωπίζεις χαμογελώντας. Δε σε τρομάζει ο αγώνας για επιβίωση. Τον κερδίζεις με την αισιοδοξία σου. Δε δειλιάζεις μπροστά στα εμπόδια της. Τα υπερπηδάς με τη δύναμη σου. Δε σε σταματούν τα βάσανα της. Τα ξεπερνάς με την αντοχή σου.
