Αυτό το ταξίδι, είναι μόνο δικό σου, μην το προδώσεις...

Στα μάτια μου ήξερες να βουλιάζεις… Στα μάτια μου και να κολυμπάς…
Τι ειρωνεία μάτια μου !!!
Ναυάγιο και σωτηρία στο ίδιο σημείο!!
Σου δινομουν ολόκληρη, ολότελα δική σου και συ μ’ αγκαλιαζες με τρύπια χέρια.
Πώς ν’ αγκαλιάσεις θάλασσα με τρύπια χέρια;
Πώς να κρατήσεις το κύμα, την φουρτούνα ,την μπονατσα σε μια παλάμη;
Τα μάτια μου πυρογες ,αναμμένοι φάροι, φωτεινοι και εσύ ταξιδευτής του κόσμου.Θαλλασοπορος οδηγητης.
Τα μάτια μου πανσέληνος, Αυγούστο μήνα και όλες οι ξαστεριες σε αναμονή. Ξεπουλημμενες για ένα σου δάκρυ.
Τα μάτια μου, η ψυχή μου γυμνή.
Χωρίς φουστάνι.

Ξυπόλητη χωρίς παπούτσια. Ξεσκεπαστη χωρίς πανωφόρι.
Τα μάτια μου ο κόσμος όλος.
Ανατολή και δύση!!
Χωρίς τίποτα ανάμεσο τους.
Τα μάτια μου σχεδία να αρμενιζεις, καπετάνιος ,τιμονιερης.
Τα μάτια μου ηλιοτρόπια να ανθίζουν το πρωί, να σου κάνουν σκιά το μεσημέρι, να σε σκεπάζουν σεντόνι απαλό το βράδυ.
Τα μάτια μου ανατολή και δύση και εσύ πυξίδα, ρότα και πορεία μου.
Τα μάτια μου πέλαγα γλυκού νερού να πιείς να ξεδιψασεις ,δίχως στάλα αλμύρας.

Το ξερω, είναι μοναδικά μεγευτικο όλο αυτό το ταξίδι.
Το ξερω, τρομάζει το άγνωστο, το ανεξερεύνητο, το φανταστικό.
Μα κρατά την μαγεία του ταξιδιού σου…
Κράτα τα όνειρα που έκανες παιδί, κάτω από τα αστέρια.
Αυτό δεν ήταν το ταξίδι που χαραζες τοτε ,ξάγρυπνωντας ώρες ατελείωτες;
Άνοιξε τον ασκό των ανέμων και άφησε τους όλους να ξεχυθουν από μέσα, μανιασμενοι, να σε σκορπισουν σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης.
Μην αφήσεις μόνο έναν άνεμο τρελό να σου πάρει το εισητηριο από τα χέρια.

Το ταξίδι αυτό είναι δικό σου.
Μόνο δικό σου.
Μην το φοβηθείς, μην κιοτεψεις, μην το βγάλεις απ’ το νου.
Μην αφήσεις σειρήνες να σε παρασύρουν, την Κίρκη να σε κρατήσει στο δικό της νησί.
Το ταξίδι αυτό χαρακτηκε να είναι δικό σου.
Μόνο δικό σου. Εγώ θάλασσα.

Αφιερωμένο...

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Πηγή :  loveletters.gr