Όσο σκοτώνεις το θηλυκό μέσα σου, τόσο εξαφανίζεις το αρσενικό γύρω σου!

Σε έχω μάθει καλά. Ξέρω πως σκέφτεσαι, και τι έχεις πάθει.

Στολισμένη, αρωματισμένη, ατσαλάκωτη, φανταχτερή απ έξω, σύγχρονη γυναίκα του 2017.

Εσύ,δεν μπορείς να με γελάσεις πια. Η μάσκα που τόσο επιμελώς έχεις φορέσει δεν είναι ικανή  να σε κρύψει.

Μου πήρε χρόνια να μελετώ τις συμπεριφορές σου, να ερμηνεύω τα λόγια σου, να αποκωδικοποιώ τις σκέψεις σου.

Καταλαβαίνω πια την λύσσα με την οποία προσπαθείς να με αποδομήσεις. Την μανία σου, να ανέβεις πιο πάνω από μένα (ούτε καν ίση). Την φιλοδοξία σου να ηγηθείς, να μπεις μπροστά, να πάρεις τα σκήπτρα, να γίνεις “άντρας”.

Ναι, γυναίκα “άντρας”!

Τερατογένεση δηλαδή!

Πρώτα από  όλα οι καριέρες σου, η ζωούλα σου, η βόλεψη σου, η εικόνα σου, το εγώ σου.

Έχεις ξεχάσει να δίνεις, μόνο ζητάς.

Έχεις ξεχάσει να νιαουρίζεις, μόνο βρυχάσαι. Κουνάς συνέχεια το δάκτυλο, και ποτέ την ουρά σου. Έπαψες να τρίβεσαι στα πόδια μου χαδιάρικα, να μου τα κόψεις θες.

Έχεις μπει σε μια “πάση θυσία” προσπάθεια επιβεβαίωσης και αναγνώρισης, τις πιο πολλές φορές, ξεχνώντας ποια είσαι και τι είσαι.

Τρικυμία εν κρανίω!

Έχεις μπει σε ένα φαύλο κύκλο, σε μια άχαρη μάχη, σε ένα πόλεμο με την ίδια σου την φύση!

Και αυτό που καταφέρνεις, είναι να εξοντώνεις  τον εαυτό σου. Να δημιουργείς επικίνδυνες ανισορροπίες. Να ψάχνεις τον ρόλο σου (που δυστυχώς έχεις χάσει).  Να γεμίζεις τρύπες την ψυχή σου.  Να μένεις μόνη. Να σκάβεις ένα λάκκο και τελικά να ρίχνεις εσένα μέσα  σε αυτόν.

Αυτός ο όρος της “ανεξάρτητης γυναίκας”, της γυναίκας “δεν σε έχω ανάγκη ρε φίλε”, της γυναίκας ” ‘Άνγκελα Μέρκελ”. Σου αφαιρεί όλη σου την γοητεία, σου κλέβει την θηλυκότητά σου, σε κάνει να παραπατάς, σε οδηγεί σε μονοπάτια δύσβατα και άκρος επικίνδυνα. Σου αλλοτριώνει τα μέσα σου.

Και μπορεί όλη την ήμερα να καβαλάς την ανεξαρτησία σου και να καλπάζεις δήθεν υπερήφανη. Να κοροϊδεύεις τους γύρω σου, ίσως και την αφεντιά σου.

Όμως!

Μίλησε μου για τις νύχτες σου.

Μίλα μου για εκείνες τις νύχτες που γυρνάς σπίτι σου μόνη, που βγάζεις την μάσκα, που ξεκαβαλάς την δήθεν ανεξαρτησία σου. Και ακριβώς εκεί είναι που αρχίζουν τα ζόρια σου. Εκεί είναι που η αλήθεια σου φανερώνεται απόλυτη μπροστά σου, σε βουτάει από το μαλλί και σε σέρνει στο πάτωμα. Πες μου για τις νύχτες, που η φύση σου βγαίνει όλο παράπονο μπροστά σου και σου ζητάει… τι λέω; σου απαιτεί… αυτό που έχεις ανάγκη περισσότερο  από κάθε τι.

Έναν άνθρωπο. Ένα αρσενικό. Έναν σύντροφο.

Μια αγκαλιά  ασφάλειας, έναν ώμο να κρατηθείς. Κάποιον να σε νοιώσει, να σε ακούσει, να του πεις τα νέα σου, τους φόβους σου. Έναν άντρα να ακουμπήσεις πάνω του, να κρυφτείς, να κουρνιάσεις, να ξεκουράσεις την ψυχή σου. Να νιώσεις γυναίκα, να νιώσεις κάποιον να σου αγγίζει το κορμί,να μπει μέσα σου, να γίνεις ένα μαζί του, και αυτός να είναι ολότελα  δικός σου και εσύ δική του.

Άσε με να μαντέψω τι κάνεις αυτές τις νύχτες.

Πόλεμο κάνεις!

Παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Αυτό κάνεις!

Από την μια η γυναίκα, το θηλυκό, και από την άλλη σε φρικτή αντιπαράθεση, η γυναίκα “άντρας”, αυτή που νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει την φύση, να κάνει τα πάντα μόνη της, να γυρίσει την γη ανάποδα, να μου κόψει τα αρχίδια (με το συμπάθιο) και να τα φορέσει πάνω της.

Δεν σου πηγαίνουν!

Δεν γίνεται αγάπη μου, πάρτο λίγο αλλιώς!

Σύγχρονη γυναικά του 2017, μου αρέσει ο δυναμισμός σου! Τον γουστάρω!

Θέλω αλλά… δεν αντέχεσαι. 

Δεν σου ζητώ υποταγή, προς Θεού.

Δεν σε προτιμώ γυναικούλα, μην μπερδεύεσαι.

Δεν σε θέλω σκλάβα και υπηρέτρια μου, λάθος κάνεις αν πιστεύεις κάτι τέτοιο.

Όμως καλή μου, το έχεις τερματίσει! Έχεις περάσει στο άλλο άκρο.

Έχεις χάσει το μέτρο, μπαίνεις σε υπερβολές, το παρακάνεις.

Οι κραυγές του πολέμου, τα σπαθιά και οι μάχες, τα παντελόνια και το “περιεχόμενο τους”, είναι για μένα.

Το ζεμπέκικο είναι δικός μου χορός. Ο ρόλος του κυνηγού, είναι δικός μου.

Εγώ θα χτυπήσω το χέρι  στο τραπέζι (ποτέ πάνω σου), εγώ θα ρίξω τα μπινελίκια, εγώ θα μπω μπροστά να σε υπερασπιστώ και να σε προστατεύσω σε μια δύσκολη κατάσταση.

Την αγκαλιά που θα πας να τρυπώσεις , το στήθος που θα γύρεις  το κεφάλι σου, εγώ τα έχω.

Πως θα γίνει;

Όλα τα έξω από αυτά, που θες να δημιουργήσεις, είναι μια παραφύση νέα τάξη πραγμάτων. Αλλοπρόσαλλη και ανυπόφορη και για τους δυο μας.

Πως  θα γίνει;

ΜΕ ΤΙΜΗ.

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
 

Πηγή :  loveletters.gr