Γιε μου, συγνώμη που δεν είμαι Θεός και είμαι άπλα ο μπαμπάς σου

Ο πρώτος που θέλω να διαβάσει αυτό το κείμενο είσαι εσύ.

Για εσένα είναι γραμμένο!

Για εσένα που ήρθες και μου έμαθες τόσα πολλά, για εσένα που μου επαναπροσδιόρισες όλο μου το είναι, για εσένα που έχεις γεμίσει την ψυχή μου με υπερηφάνεια, που έχεις κάνει την ζωή μου πιο όμορφη, που έδωσες χρώματα λαμπερά, στολίδια σπάνια και πολύτιμα στην ύπαρξη μου.

Για εσένα γιε μου!

Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν θαύματα; Υπάρχουν, και το πιο μεγάλο θαύμα είσαι εσύ. Το πιο μεγάλο θαύμα το ζω από την ημέρα που πρωτοσυστηθήκαμε, από εκείνη την ευλογημένη ήμερα που σε πήρα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου.

Εσύ δεν θυμάσαι, εγώ δεν ξεχνώ!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που σε είδα για πρώτη φορά, που σου ψιθύρισα  “γεια σου φιλαράκο, είμαι ο μπαμπάς σου”, που κοιταχτήκαμε στα ματιά. Τα δικά σου με δυσκολία άνοιγαν, τα δικά μου δεν σταματούσαν να δακρύζουν. Κλαίγαμε και οι δυο μας!

Θα θυμάμαι για πάντα εκείνο το κλάμα μας, που έμοιαζε με όρκο αιώνιας αγάπης. Μπορεί οι γύρω μας να μην το καταλάβαιναν, να βλέπανε άπλα δυο “άντρες” αντικριστά να κλαίνε, όμως, με εκείνο το πρώτο μας κλάμα εγώ το ξέρω καλά πως δώσαμε έναν μυστικό όρκο.

Εγώ και εσύ…για πάντα μαζί!

Εσύ δεν θυμάσαι, εγώ δεν ξεχνώ!

Δεν ξεχνώ πόσο πολύ ήθελα να σε σφίξω, να γίνεις ένα μαζί μου, να μην μπορεί να σε πάρει κανείς από τα χέρια μου, όμως φοβόμουνα, έμοιαζες γυάλινος, εύθραυστος και μικρούλης. Φοβόμουνα μη μου σπάσεις!

Δεν ξεχνώ, τα πρώτα σου βήματα, τα πρώτα σου λόγια, εκείνο το “μπαμπά” που μου είπες  για πρώτη φορά, την πιο όμορφη λέξη που έχω ακούσει ποτέ μου!

Δεν γίνεται να ξεχάσω πως γέμιζαν τα ματιά μου από την εικόνα σου, πως έστεκα και καμάρωνα την κάθε αδέξια κίνηση σου, την κάθε σου προσπάθεια να ανακαλύψεις τον κόσμο και ότι νέο ήταν γύρω σου. Την περιέργεια που επεξεργαζόσουν το κάθε τι , το πως μεγάλωνες μέρα με την ήμερα. Την πρώτη φορά που ήσουνα άρρωστος και εγώ ένιωθα πιο άρρωστος από εσένα. Την πρώτη σου ημέρα στο σχολειό, το πρώτο σου τετράδιο, τα πρώτα σου γράμματα, το πρώτο σου ποίημα, την πρώτη φορά που έκανες παρέλαση και εγώ φούσκωνα από υπερηφάνεια και έσπαγα από συγκίνηση.

Πως να ξεχάσω, το παράπονο σου κάθε φορά που σε μάλωνα όταν έκανες ζαβολιές;

Πως μπορώ να ξεχάσω το βλέμμα σου κάθε φορά που με κοιτούσες πιστεύοντας ότι είμαι ο Superman, ότι είμαι Θεός, ότι μπορώ να κάνω τα πάντα σωστά και τέλεια.

Όμως μεγαλώνοντας κατάλαβες ότι τελικά δεν είμαι ο Superman, δεν είμαι Θεός, δεν κάνω τα πάντα σωστά και τέλεια.

Αυτό μπορεί να σε απογοητεύει, ίσως να δυσκολεύεσαι να το δεχτείς. Αυτό ίσως να σε χαλάει μέσα σου και να αντιδράς.

Συγγνώμη αν σε απογοήτευσα, συγνώμη για την απομυθοποίηση.

Γιε μου, συγνώμη που δεν είμαι Θεός και είμαι άπλα ο μπαμπάς σου! 

Συγνώμη για τα λάθη που κάνω και που καμιά φορά σε στεναχωρώ.

Λυπάμαι που νιώθεις ότι δεν σε αφήνω να ανοίξεις τα φτερά σου, να λειτουργήσεις ανεξάρτητος . Που νιώθεις ότι σε καταπιέζω και σου περιορίζω τις κινήσεις σου. Που δεν μπορώ να σου λύσω όλα σου τα προβλήματα, να απαντήσω σε όλες σου τις απορίες και να διώξω όλους τους φόβους σου, όπως νόμιζες παλιότερα. Πίστεψε με, θα το ήθελα πολύ!

Λυπάμαι που γίνομαι αυστηρός και πρέπει να σου λέω όχι σε πολλά από αυτά που θες. Που σου φωνάζω καμιά φορά και που δεν γίνεται να σου κάνω όλα τα χατίρια. Ξέρω πως κάποιες φορές νιώθεις ότι δεν σε καταλαβαίνω.

Λυπάμαι που νιώθεις ότι σε ζαλίζω, ότι σου κάνω κήρυγμα, ότι θέλω να σου χαλάσω την ησυχία σου και σου το παίξω έξυπνος.

Λάθος κάνεις και θα το συνειδητοποιήσεις μεγαλώνοντας, όπως το συνειδητοποίησα και εγώ κάποτε.

Είπαμε, δεν είμαι Θεός, είμαι απλά ο μπαμπάς σου και κάνω και λάθη.

Φοβάμαι για σένα, ανησυχώ και θέλω να σε προστατεύσω. Και για καλή σου ή κακή σου τύχη, αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Νοιάζομαι για εσένα περισσότερο από όσο νομίζεις σήμερα και προσπαθώ να σου μάθω τον κόσμο.

Ξέρεις λεβέντη μου, ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως τον βλέπουν τα παιδικά σου ματιά. Υπάρχει κακία και ψέμα που δεν τα χωράει το παιδικό σου μυαλό. Υπάρχουν κίνδυνοι και απειλές που ούτε μπορείς να φανταστείς. Υπάρχουν λακκούβες και ανηφόρες και δυστυχώς θα βρεις πολλές μπροστά σου. Θα έρθουν άνθρωποι και θα πληγώσουν την ψυχή σου. Θα φας τα μούτρα σου πολλές φορές. Θα ζήσεις στεναχώριες και απογοητεύσεις αμέτρητες. Θα σου σκοτώσουν όνειρα χωρίς δισταγμό. Θα ακούσεις χιλιάδες όχι και ελάχιστα ναι. Θα μπερδέψεις τους δρόμους σου, θα χάσεις το βήμα σου. Και εγώ πρέπει να σου τα μάθω όλα αυτά, πρέπει να σε προετοιμάσω.

Σε αυτή μου την προσπάθεια και σε αυτήν μου την αγωνία, κάποιες φορές, θα κάνω λάθη, θα δείχνω κακός στα ματάκια σου. Θα θυμώσεις μαζί μου, θα νομίσεις ότι σε αδικώ, σε ανταγωνίζομαι και θα έχουμε κόντρες.

Κάποιες φορές θα είμαι σκληρός μαζί σου, θα σου κρύβω αισθήματα, θα μετράω τα λόγια.

Κάποιες φορές, θα νιώθεις ότι φεύγω από διπλά σου, όμως δεν είναι έτσι…

Εμείς οι δυο έχουμε δώσει έναν λόγο τιμής, εσύ δεν τον θυμάσαι, εγώ δεν τον ξεχνώ!

Πάντα θα είμαι δίπλα σου, να συγχωρώ τα λάθη σου, να χειροκροτώ τα σωστά σου. Να σε σηκώνω όταν πέφτεις, να καμαρώνω στις νίκες σου. Να υποφέρω στους πόνους σου, να γλεντάω στις χάρες σου. Να ακούω τους φόβους σου, να φυλάω τα όνειρα σου.  Να σου σκουπίζω τα δάκρυα και να τα κάνω δικά μου. Να σε ευχαριστώ που υπάρχεις, να είμαι πάντα ο μπαμπάς σου και εσύ να είσαι ο γιος μου.

Πάντα θα φοβάμαι για σένα, θα υπάρχω για σένα, θα σε κοιτάζω στα ματιά και θα σου λέω τις αλήθειες μου.

Εγώ θα είμαι το “πρόσεχε” και ας θυμώνεις μαζί μου.

Να προσέχεις λεβέντη μου, σ’ αγαπάω πολύ!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
  Πηγή :  loveletters.gr