Μην παίζετε με τις καλές ψυχές, είναι αγνές και πονούν

Τις βλέπεις και τις μυρίζεσαι από χιλιόμετρα. Τις ακούς και αντιλαμβάνεσαι σύντομα τι φλέβα χτύπησες και έχεις μπροστά σου. Σε χαϊδεύουν και απλώς αφήνεσαι στη μελωδία που θα σου πλέξουν στις αισθήσεις σου.

Οι ωραίες ψυχές, προσωποποιημένες σε «ωραίους» ανθρώπους είναι ακαταμάχητες, αδαμάντινες, ατόφιες, συμπαγείς, μόλις τις συναντήσεις θα σου φανερώνουν, θέλοντας και μη, αμέσως την θελκτική και ερωτεύσιμη πλευρά τους.

Από αυτό που θα αναρωτηθείς αν υπάρχει κιόλας ή απλώς πλανάσαι ή κοροϊδεύεσαι. Δεν κοροϊδεύεσαι και ούτε εξαπατάσαι. Εκείνες οι ψυχές δεν είναι πολύπλευρες και ούτε προσωπεία φέρουν, θα τις νιώσεις από το βλέμμα τους και από εκείνα που θα σου εκστομίζουν δίχως δόλο, δίχως χειραγώγηση και ανένδοτες απόψεις και αντιλήψεις.

Με λόγο βαθύ και στοχασμό για κάθε τους κουβέντα, θα ξεδιπλώνουν τον κόσμο τους μπροστά σου μήπως και σώσουν τον δικό σου. Την απέλπιδα προσπάθεια τους μέσα σε ένα κόσμο που δεν φτιάχτηκε για εκείνες και τους αμέτρητους καημούς και πόνους που έχουν στιβάδες μέσα τους και έχουν καταχωνιάσει στα ανομολόγητα τους.

Είναι εξαιρετικά ευαίσθητες, αυτή είναι η άλλη τους πλευρά, η εύθραυστη, η εύπλαστη, που θείο χάρισμα λογίζεται και την χρησιμοποιούν μόνο για σένα, για να σου δείξουν το καλό, το ανιδιοτελές, τον αλτρουϊσμό τους όπου ξέχασες ή δεν θέλησες ποτέ να μάθεις και να ενστερνιστεί έννοιες που θα σε βάλουν να στοχαστείς, να αναζητήσεις και να συμπεράνεις.

Δεν έχεις κανένα δικαίωμα όταν θα τις συναντάς να τις προσβάλλεις και να τις πληγώνεις, ξέρεις, το παίρνουν βαριά, κατάκαρδα και κάνουν μέρες να συνέλθουν. Δυο πράγματα έχεις να κάνεις μόνο, ή τις ακούς και τις παρατηρείς προσεκτικά και ότι πιάσεις ή πάρε δρόμο ανάποδο και κόψε για τα γνωστά σου λημέρια, εκεί που δεν θέλει κόπο, ούτε συναίσθημα και σκέψη.

Σίγουρος να είσαι πως θα μπορέσουν και χωρίς εσένα. Μην τις γαμάτε τις ωραίες ψυχές ρε.. Είναι παρθένες και πονούν!

Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος