Ένα μικρό δίδαγμα για το σεβασμό της ελευθερίας
Ξημέρωσε μια καινούργια δευτέρα όσοι ξύπνησαν πρωί αντίκρισαν ένα μαύρο σύννεφο ετοιμόγεννο ανυπομονώντας να ρίξει καρεκλοπόδαρα και αυτό σε λίγη ώρα έγινε .Όταν στράγγιξε και τα τελευταία λούκια του, ένας λαμπρός ήλιος ξεπρόβαλε για να ζεστάνει ,να στεγνώσει, και να φωτίσει το γκρίζο που έτσι και αλλιώς έχει στρογγυλοκαθίσει εδώ και καιρό στις καρδιές μας.
Άνοιξα το παράθυρο για να αναπνεύσω και να δεχτώ ένα τρυφερό χαδάκι από κάποια αχτίνα του Ήλιου . Ένα μικρό σπουργίτι ήρθε κοντά μου και μου έκλεισε το μάτι, ήθελα κάτι να βρω να του δώσω να φαί, αλλά με έκανε τούρκο η ειρωνική του διάθεση, χτυπούσε χαρούμενο τα φτερά του και με ρωτούσε γελώντας πως τα περνάμε στην «απομόνωση;»
Φαγητό έχουμε, νεράκι έχουμε, ζεστασιά έχουμε « ελευθερία» έχουμε;
Θυμάσαι που με σκλάβωνες στο χρυσό σου κλουβί με όλα τα κομφόρ και ήσουν πολύ ικανοποιημένη ότι μου τα προσφέρεις όλα και έπρεπε να ήμουν και ευγνώμων;
Mε ρώτησες ποτέ αν ήθελα να πετάξω να βρω το ταίρι μου τους φίλους μου να αναπνεύσω ελεύθερα;
Έκλεισα το παράθυρο με ένα μικρό δίδαγμα για το σεβασμό της ελευθερίας .
Γράφει η Μυρτώ Πανθέου
