Εκείνοι που τα ζόρια τους τα τραβάνε πάντα μόνοι

Υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες της ζωής, παραμένουν αλύγιστοι. Δε θα τους ακούσεις ποτέ να παραπονιούνται για τις αναποδιές και τις δυσκολίες που έχουν παρουσιαστεί στο διάβα τους. Αντίθετα, είναι εκείνοι που κοιτούν μπροστά και χαμογελούν, αποπνέοντας αίσθημα δύναμης και σιγουριάς. Υπάρχουν σε κάθε παρέα, σε κάθε οικογένεια, τριγύρω σου. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου σε κάθε δυσκολία. Θα τρέξεις πάντα κοντά τους για μία συμβουλή. Πάντα έχουν κάτι εύστοχο να σου πουν, να σου ανοίξουν τα μάτια. Βασίζεσαι επάνω τους.

Άνθρωποι ατρόμητοι κι ανίκητοι στα μάτια σου. Δυνατοί. Έχουν περάσει αρκετά, όμως τα έχουν καταφέρει. Μόνοι τους. Πάντα μόνοι τους. Δε θα τους δεις ποτέ σου να ζητάνε το δικό σου χέρι βοηθείας. Έχουν υψώσει ένα τοίχος και δε σ’ αφήνουν να τους πλησιάσεις. Τρέμουν στην ιδέα πως ίσως κάποια μέρα πέσουν στην ανάγκη σου. Δε θέλουν να φανερωθεί η ευάλωτή τους πλευρά.

Δε φταίνε εκείνοι. Έτσι έχουν μάθει. Από μικρά παιδιά άκουγαν τη φράση «είσαι δυνατός εσύ, θα τα καταφέρεις, δε σε φοβάμαι» κι μέχρι σήμερα πορεύονται μ’ αυτήν. Έχοντάς την στη σκέψη τους για οδηγό. Πασχίζεις να τους πλησιάσεις, όμως εκείνοι απομακρύνονται. Κλείνουν τ’ αυτιά τους απέναντί σου. Αρνούνται να δεχτούν τη δική σου άποψη και συμβουλή. Θαρρούν πως δεν καταλαβαίνεις τον δικό τους πόνο. Θαρρούν πως η δική σου η ψυχή δεν μπορεί να φροντίσει και να επουλώσει τις δικές τους πληγές. Μην το πάρεις προσωπικά και μη σκεφτείς ποτέ σου πως για εκείνους όλα είναι εύκολα. Έτσι σου τα παρουσιάζουν. Γιατί έτσι έχουν μάθει να ζουν.

Στην πραγματικότητα, σε χρειάζονται. Θέλουν την φροντίδα σου. Θέλουν τον ώμο σου ν’ ακουμπήσουν για λίγο, να ξαποστάσουν. Φαινομενικά δυνατοί, μα μέσα τους καίγονται. Τα θέλω τους τα πνίγουν. Γιατί είναι ισχυροί. Γιατί είναι ανεξάρτητοι. Γιατί είναι ικανοί. Θα κλειστούν στον εαυτό τους, παλεύοντας με θεούς και δαίμονες. Δεν έχουν την ανάγκη σου. Εξάλλου, θα τα καταφέρουν κι πάλι, δε φοβούνται.

Αν δεχτούν τη βοήθειά σου, νιώθουν αμέριστη υποχρέωση στο πρόσωπό σου. Κι αυτό τους είναι αφόρητο. Δε θέλουν να βαραίνουν τον κόσμο γύρω τους με τα δικά τους προβλήματα. Δε θέλουν να δείξουν τις αδυναμίες τους. Θα παραμείνουν, μέχρι τελικής πτώσεως, αποστασιοποιημένοι από τους πάντες σ’ ό, τι αφορά τις δικές τους εκδορές. Μακριά και μόνοι, ασφαλείς απ’ όλα.

Φαντάζει τόσο όμορφο το κάστρο τους μέσα από το τοίχος που έχουν υψώσει. Όμως κάποια στιγμή, πρέπει να βγουν από τη ζώνη ασφαλείας τους. Να ανοιχτούν, να μοιραστούν, να επουλωθούν. Ίσως η λύση, είναι ένας άνθρωπος. Εκείνος που θα έχει πείσμα και επιμονή, καταφέρνοντας να ξεκλειδώσει την ψυχή τους. Ίσως η λύση να είναι ακόμα πιο απλή και να αφορά μόνο τις λέξεις, το να ζητήσεις δηλαδή βοήθεια χωρίς να νιώθεις λίγος, χωρίς να νιώθεις ανήμπορος.

Αν ανήκεις κι εσύ ανάμεσα στους δυνατούς, απάντησέ στο ερώτημά μου. Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή αν κάποια στιγμή απέβαλλες όλο αυτό το βάρος της «δυνατής» εικόνας από τους ώμους σου; Μην απαντάς σ’ εμένα. Απάντησε σε σένα. Κανείς δεν είναι ατρόμητος, όσο κι αν αυτό θέλει να δείχνει. Αφέσου. Το οφείλεις στον εαυτό σου. Άλλωστε δυνατός δεν είναι αυτός που μένει μόνος. Είναι εκείνος που μπορεί και νιώθει τη δύναμη του μαζί.

Γράφει η Λαμπρινή Νταβέλη

 

 

Πηγή :  pillowfights.gr