Να είναι άνεμος η ψυχή σου να μη φυλακίζεται ποτέ.
Να είναι άνεμος η ψυχή σου να μη φυλακίζεται ποτέ. Να ταξιδεύει σε όλα τα μήκη της γης. Να φτάνει σε όλα τα πλάτη της. Να μη δένεται με σχοινιά και να μην δεσμεύεται με αλυσίδες. Να απομακρύνεται γρήγορα από τις καταιγίδες και να πετά έγκαιρα μακρυά απο τις μπόρες. Να φεύγει πριν αρχίσουν τα ζόρια. Μην την κλείνεις πίσω απο σφαλισμένες πόρτες. Μην την περιορίζεις μέσα σε κλειστά παντζούρια. Και μην την κρύβεις σε μικρά και ανήλια υπόγεια.
Να είναι άνεμος να χάνεται μακριά με ένα φύσημα, από ό,τι τη ματώνει και την πληγώνει. Να απλώνεται σε κάθε γωνιά της γης, να μην την εγκλωβίζουν οι σκοπιμότητες και οι κακίες. Να πλανάται πάνω από τις μισαλλοδοξίες και τα μίση. Να μην μπορεί η αχαριστία και η εκμετάλλευση να τη φτάσει. Η μικρότητα και η μικροπρέπεια να την κυνηγήσει. Κανένα θολό βλέμμα να μην είναι ικανό να την αντικρύσει. Κανένα αχάριστο χέρι να την αγγίξει και καμία βρώμικη παλάμη να την κρατήσει. Να μην τιθασεύεται από τους «άτυπους κανόνες ευπρέπειας» αυτού του κόσμου. Να μην υπακούει στις κάλπικες συμπεριφορές του και να μην παρασύρεται στις κακεντρέχειές του. Να μην ημερεύει με τα ωραία λογια και τις κούφιες υποσχέσεις. Να είναι ανεξάρτητη από τα μικρά και γήινα. Να γυρνά αυτόνομη και ανεπηρέαστη στο γαλάζιο του ουρανού της. Να κάνει τις δικές της επιλογές και να χαράσσει την δικιά της πορεία σε τούτο τον κόσμο. Να κυριαρχεί στα πέλαγα των αποφάσεων της. Να ταξιδεύει πάνω απο τους ωκεανούς της θλίψης του. Να ξεφεύγει σαν αερικό απο τις πλοκάμια της εκμετάλλευσης. Σαν αγέρι από τα δίχτυα της απαισιοδοξίας και της ματαιότητας. Σαν ελεύθερο πουλί από τις παγίδες της υποκρισίας.
Να γίνεται αέρας να πετά μακριά από ότι λεκιάζει το άσπρο της αγνότητάς της. Να αποχωρεί πριν οι πληγές της χρωματίσουν με κόκκινο αίμα τα πολύχρωμα όνειρα της. Προτού η απόγνωση αγγίξει τα μύχιά της. Να επιλέγει η ίδια το κλίμα που ευνοεί την παρουσία της. Να οδεύει για εκεί που σέβονται την υπόστασή της. Να μένει εκεί που αναγνωρίζουν την αξία της. Που εκτιμούν και αναγνωρίζουν τα χαρίσματά της. Να μισεύει για μέρη όπου σέβονται και ανταποδίδουν ισάξια τη δοτικότητα και την αγάπη που προσφέρει. Για όπου ανθίζει η ευτυχία της και ρέουν ποτάμια λησμονιάς, παρασύροντας στο πέρασμά τους τα άσχημα βιώματά της. Να ξεκουράζει το πνεύμα της σε όμορφα τοπία που βρίσκει την γαλήνη της. Όποτε το θελήσει, να κινά αδέσμευτη για τόπους που ημερεύει το μέσα της. Αεικίνητη για εκεί που πλημμυρίζει η φύση με λουλούδια και ευωδίες στο πρώτο φύσημα της. Να είναι ανάσα δροσιάς στην κάψα του καλοκαιριού των ανθρώπων, που εξαφανίζεται πριν προλαβουν να την αιχμαλωτίσουν οι χειμώνες του. Μαγευτικό άρωμα στον άοσμο κόσμο τους που εξατμίζεται πριν προλάβουν να περιορίσουν τη μυρωδιά του. Περαστικό θρόισμα χαράς που πνέει ελπίδα στην μιζέρια τους. Να φυσά και να ανασταίνονται τα χαμένα όνειρά τους. Να ξεμακραίνει και να χαλάει η αρμονία τους.
Απελευθέρωσέ την από ότι τη βαραίνει, να γυρνά ελεύθερη στα πέρατα του κόσμου. Μην την περιτοιχίζεις σε μικρούς και άχρωμους χώρους. Μην τη σφραγίζεις σε κουτιά σφαλισμένα με φόβο. Μην την κλείνεις σε έρημα σπίτια γεμάτα αμφιβολίες και μην τη μαντρώνεις από αδυναμία στα εσώψυχά σου. Μην την περιβάλλεις με τις φοβίες σου. Πάψε να τη συγκρατείς με τις αναμνήσεις σου και αποδέσμευσέ την από τις στοιχειωμένες μνήμες σου. Άσε τα συναισθήματά της τα να καλύψουν το βυθό του είναι σου. Μην κλειδώνεις τις επιθυμίες της στα έγκατά σου και μην απαρνείσαι τις ανάγκες της. Μην κωφαίνεις στα θέλω της υποδουλώνοντάς την στις ξένες απαιτήσεις. Άφησε τις αισθήσεις σου ελεύθερες να τις παρασύρει σαν τυφώνας στο πέρασμά της.
Να είναι άνεμος η ψυχή σου να μη φυλακίζεται ποτέ. Να πλανάται στους αιθέρες της ζωής σου ορίζοντας το κλίμα της. Να μην ορίζεται απο κανένα και να μην είναι υπόλογη κανενός. Να μην εξαρτάται απο τίποτα και να μην εγκλωβίζεται πουθενά. Να είναι πάντα λεύτερη.
Πηγή : anapnoes.gr
