Μείνε με εκείνους που αναγνωρίζεις την μυρωδιά της αγάπης τους
Μείνε με τους ανθρώπους εκείνους που για σενα είναι σαν Προσευχή. Τους υπολοίπους δεν τους χρειάζεσαι. Έτσι και αλλιώς μόνο κατά φαντασίαν σε γνώρισαν. Δεν υπήρξαν ποτέ πραγματικά κοντά σου.
Μείνε με εκείνους που ξέρουν να συγχωρούνε πραγματικά και να σε φέρνουν πίσω όταν έχεις χαθεί μέσα στα σκοτάδια σου. Να γίνονται για σένα το φως και η αγκαλιά που θα κλάψεις.
Να τσαλακώνουν τον εγωισμό τους και την βολή τους.
Μείνε με εκείνους που αναγνωρίζεις την μυρωδιά της αγάπης τους. Που σε νοιάζονται, αν είσαι καλά, αν πονάς, αν φοβάσαι, αν κλαις.
Μείνε με όσους έχουν μπόι στην ψυχή όχι στο ανάστημα και δεν φοβούνται να τσαλακωθούν και να πούνε, «Φταίω».
Με όσους σε δέχονται στις άσχημες μέρες σου και στις ανάποδες σου. Εκείνους που αντί να σου δώσουν μια σπρωξιά να πας πιο κάτω, σου ανοίγουν την αγκαλιά τους περισσότερο.
Μείνε με τους δικούς σου ανθρώπους, εκείνους τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τους ξένους άφησε τους στην ξενιτιά της ψυχής τους, εκεί που πάντα θα κάνει κρύο. Εκεί, που στην ουσία αφήνουν και οι ίδιοι εσένα. Μακριά.
Μείνε με εκείνους που στα δύσκολα δεν σε εγκατέλειψαν και στα εύκολα σου είπαν πρόσεξε. Που όταν απέτυχες σε μάλωναν οι ίδιοι, αλλά δεν άφησαν κανέναν να σε πληγώσει.
Με όσους έπιαναν το δάκρυ σου και το έκαναν χαμόγελο, μα ποτέ το αντίθετο.
Για εκείνους αξίζει να ζεις, να προσπαθείς, να πέφτεις, να σηκώνεσαι.
Για τους υπόλοιπους αξίζει μονάχα να ξεχνάς.
~ Μείνε με τους ανθρώπους σου. ~
Μπέττυ Κούτσιου
Πηγή : bettukoutsiou.wordpress.com
