Την θυμάσαι εκείνη την καταιγίδα;
Θυμάσαι τη μελαγχολία που έβγαζε εκείνη η καταιγίδα; Μνήμη, φόβος,
σκιές, νύχτα, έννοια, υποσχέσεις. Κάθε στάλα, μια εικόνα. Μήπως κατάλαβες
πως η βροχή ήταν ο καθρέπτης σου; Ο καθρέπτης μου;
Θυμάσαι; Μια αγκαλιά! Μου έλειψε η ζεστασιά, εσένα; Χρόνος, φιλί,
πάντα μια ψιχάλα. Γιατί αυτή η διάρκεια; Γιατι γυρνούσα με βρεγμένα ρούχα, είχες ρωτήσει;
Θυμάσαι; Πάλι βρέχει. Στιγμές που τρέχουνε, μας προσπερνάνε και εμείς μένουμε πίσω. Προχώρα! Τι κάθεσαι; Γιατί πληγώνεσαι με τις σκέψεις; Νιώθεις μοναξιά;
Όχι, δεν σ’αφήνω, εδώ είμαι και σε νοιαζομαι πίστεψέ με. Μην με κρίνεις, εγώ σε προστατεύω. Άρνηση, θυμάσαι;
Πάντα περπατούσα χωρίς ομπρέλα, χωρίς να μιλαω. Οι σταγόνες της βροχής
ήταν τα λόγια μου. Τι μου είχες πει τότε και απάντησα “κι εγώ”;
Αγάπη είναι να βλέπεις το άλλο μισό της ψυχής σου σε κάποιο άλλο σώμα απάντησα.
Καταιγίδα.
Θυμάσαι; Που μου έλεγες να μην αφήνω αυτό που με τρώει να χορτάσει;
Να μην καταριέμαι το σκοτάδι, να ανάψω ένα κερί; Πως το αληθινό ταξίδι
δεν υποσχεται στο να ψάχνω νέα τοπία, αλλά στο να αποκτήσω νέα ματιά
– το μυστικό σου-. Εσύ τι έκανες γι’ αυτό;
Θυμάσαι; Που απάντησα, “όταν το παρελθόν μένει στην νοσταλγία, τότε
το παρόν σωπαίνει και το μέλλον καταδικάζεται στην πιο βαριά ποινή,
να θυμάται για πάντα.”
Πηγή : loveletters.gr
