Για τον καθένα σημαίνουμε και κάτι διαφορετικό

Συνηθίζουμε στη ζωή μας να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Αυτό δεν είναι κάτι που προέκυψε μετά την ενηλικίωση, αλλά κάτι με το οποίο μεγαλώσαμε, το πήραμε χέρι-χέρι και πορευτήκαμε μαζί του. Από τότε που ήμασταν παιδιά χωρίζαμε τους ανθρώπους που ξέραμε σε αυτούς τους οποίους συμπαθούσαμε και σε αυτούς που δε θέλαμε να κάνουμε παρέα, τους διακρίναμε σε καλούς ή κακούς, σε τρελούς ή λογικούς, σε φίλους ή εχθρούς.

Κρεμούσαμε μια ταμπέλα για να τους ξεχωρίζουμε, θεωρώντας τόσο απλό να ομαδοποιήσουμε ανθρώπους που πιθανόν δεν είχαν άλλα κοινά χαρακτηριστικά. Προτιμάμε τις ταμπέλες για να βγούμε από τον κόπο να καταλάβουμε πόσο σύνθετοι είναι οι άνθρωποι. Μάθαμε να χωρίζουμε τους ανθρώπους στη ζωή μας με βάση αυτό που σημαίνουν για εμάς, με βάση τα συναισθήματά μας για εκείνους. Κάποιες φορές ακόμα και ανθρώπους που δεν υπήρχαν στη ζωή μας, τους βάλαμε σε κατηγορίες, σαν να ήταν κάτι τόσο απλό. Είναι πράγματι εύκολο να δίνεις έναν τίτλο σε έναν άνθρωπο που προφανώς δεν ξέρεις καλά, σαν να είσαι φωτεινός παντογνώστης, για να μην μπεις στον κόπο να μάθεις την πολυπλοκότητά του.

Αν οι άνθρωποι ήταν όντως τόσο απλοί τότε και οι ανθρώπινες σχέσεις δε θα είχαν απασχολήσει τόσο πολύ την ανθρωπότητα. Δεν είναι, όμως, έτσι. Κάθε άνθρωπος σημαίνει πολλά για πολλούς ανθρώπους. Δε σημαίνεις το ίδιο για όλους και ούτε όλοι σημαίνουν ακριβώς το ίδιο για σένα. Κατέχουμε διαφορετική θέση στη ζωή κάθε ανθρώπου και αυτό είναι κάτι που εμποδίζει τόσο την ακεραιότητα και την αλήθεια της ταμπέλας που τους έχουμε βάλει.

Άλλοι σε θεωρούν καλό κι άλλοι αδιάφορο, γι’ άλλους είσαι ο πιο πιστός φίλος και κάποιοι δε θα ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί σου. Για κάποιους είσαι ο άνθρωπος που φωνάζουν στα δύσκολα και θα πάρουν τηλέφωνο στις πέντε το χάραμα για να μοιραστούν κάτι που δεν τους αφήνει να κοιμηθούν, ενώ για κάποιους άλλους ίσως είσαι ένας απλός γνωστός που θα βγείτε για ποτό ή καφέ και στην ερώτηση «πώς πάνε τα πράγματα;», θα σου απαντήσουν «καλά μωρέ, τα ίδια». Δεν είναι κακό να μη σημαίνουμε για όλους το ίδιο και ούτε θα έπρεπε να μας πειράζει.

Κάποιοι περιμένουν να πάμε να τους δούμε και μας χαρίζουν το πιο όμορφο χαμόγελό τους, γιατί φέρνουμε χαρά στη ρουτίνα που βιώνουν, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να αναστενάζουν όταν μας βλέπουν και να αδημονούν να φύγουμε. Κάθε άνθρωπος δεν είναι ποτέ μόνο αυτό που βλέπεις, είναι τόσα χιλιάδες ακόμη πράγματα που έχουν κρυφτεί πίσω από ό,τι βλέπουν τα μάτια σου. Είναι ανώφελο να προσπαθούμε να βάλουμε ταμπέλες στους ανθρώπους σαν να έχουν μονάχα μια ιδιότητα, σαν να έχουν μόνο μια σημασία, μονάχα έναν ρόλο. Τους προσβάλουμε και μαζί με αυτούς προσβάλουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ο συνάδελφος που είδες το πρωί, ο φίλος που πήγατε για καφέ το απόγευμα, η κολλητή που σε πήρε στις τρεις παρά να ρωτήσει αν κοιμάσαι, γιατί ήθελε κάτι να σου πει, δεν έχουν μονάχα αυτή την ιδιότητα. Δεν είναι μόνο συνάδελφος, φίλος ή κολλητή· έχουν χιλιάδες άλλους ρόλους στις ζωές χιλιάδων άλλων ανθρώπων. Εμείς βλέπουμε πάντα μόνο την πλευρά που μας επιτρέπει κάθε άνθρωπος και αντίστοιχα δείχνουμε την πλευρά του εαυτού μας που θέλουμε σε κάθε άτομο στη ζωή μας.

Άσε, λοιπόν, την ταμπέλα κάτω και μην τρέξεις να την κολλήσεις σε διάφορα άτομα στη ζωή σου. Προσπάθησε καλύτερα να διακρίνεις την πολυπλοκότητά τους.

Γράφει η Κατερίνα Μάρου