Να είσαι περήφανος όταν αυτοί... σε λένε "λουζερ".
Είναι φορές που σκέφτομαι πως γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Άλλες φορές είμαι αισιόδοξη, πιστεύω πως μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα.
Ίσως κάνω λάθος αλλά είμαι πεπεισμένη πως κάθε νέα γενιά είναι καλύτερη απ' τις προηγούμενες. Αγαπώ τους αυθεντικούς ανθρώπους, σιχαίνομαι τους δήθεν.
Δυστυχώς όμως διαπιστώνω πως έγιναν πολλοί. Πλειοψηφούν.
Για μένα όμως η αξία των αυθεντικών, των ιδεολόγων, των "λούζερ" όπως τους αποκαλούν οι οσφυοκάμπτες κουστουμάτοι... βαραίνει περισσότερο στη ζυγαριά μου. Άλλωστε τι βάρος μπορεί να έχει μια παραφουσκωμένη με κουρέλια μαριονέτα;
Όσα σκέφτομαι, όσα νιώθω, τα αποτυπώνω στο χαρτί. Πότε σε πεζό λόγο, πότε με στίχους.
Αφιερώνω λοιπόν αυτούς τους στίχους στους ανθρώπους με αξιοπρέπεια!
Στους..."λούζερ".
Κοιτάζεις γύρω σου απορημένος
γιατί υπάρχει αυτό το μένος;
Φαύλα τα λόγια, με ιδιοτέλεια γεμάτα,
επικρατέστερα απ' τα λόγια τα σταράτα.
Ο ιδεολόγος τώρα έχει γίνει λούζερ
και η περιφρόνηση μονάχα του αξίζει γιατί ο ρουφιάνος είναι αυτός που έχει πετύχει...
κι έτσι την πλάτη του στο "απόβρασμα"
γυρίζει.
Μα εγώ... της άμαξας τους ο τροχός
ο τελευταίος,
σαν με αναφέρουν είμαι αυτός...
ο απευκταίος
κεφάλι στους ρουφιάνους
δε θα ρίξω
κι όσο κι αν θέλουν να τους φοβηθώ
δε θα το δείξω.
Χατίρια στους "σπουδαίους"
δε θα κάνω
καλή κουβέντα
δε θα πω
να τους γλυκάνω
κι αν στο φινάλε αυτόν τον πόλεμο
τον χάσω
στο αποτέλεσμα που θέλω εγώ,
θα φτάσω.
Όταν θα ΄ρθει η μέρα η τελευταία
απ' όσες πέρασαν... ίσως η πιο σπουδαία
δυο-τρεις χαμένοι της ζωής
ωσάν εμένα,
θα πουν δυο λόγια από καρδιάς
κι όχι γραμμένα.
Ένα ποτήρι για ένα φίλο θα σηκώσουν
και πως βρεθήκαμε μαζί μες τη ζωή
δε θα το μετανιώσουν.
Πηγή : enfo.gr
