Το γράμμα της ψυχής .

Και η ψυχή δακρυσμένη ψέλλισε :"Συγγνώμη κορμί μου ατονισμένο που παραπονιέμαι σε εσένα, αλλά ξέρεις κατοικώ μέσα σου για χρόνια, όσα επιτρέψει ο Δημιουργός να φιλοξενούμαι. Νιώθω να πνίγομαι και να με βαραίνει η θλίψη, η απογοήτευση και η μοναξιά και έτσι αποφάσισα να σου στείλω αυτό το γράμμα. Το μελάνι το δανείστηκα από το αίμα της καρδιάς σου και τα λόγια μου τα χάραξα στους κτύπους των ονείρων σου. 

 

Είναι άλλοτε ρυάκια, άλλοτε λίμνες, θάλασσες και απέραντοι ωκεανοί τα δάκρυα που με θρέφεις. Κλάμα βουβό νιώθω να με βρέχει παρόλο που είμαι άϋλη και όχι ορατή. Βλέπω να θρέφεις το χωματένιο σου σώμα, να το λούζεις, να περιποιείσαι τα απαλά σου μεταξένια σου μαλλιά, να στολίζεσαι και να μοιάζεις σαν τριαντάφυλλο ανθισμένο και να κρύβεις για λίγο την μελαγχολική ευαίσθητή σου όψη, αλλά ξέχασες να κοιτάξεις τον ήλιο που φέγγει από ψηλά και τα μάτια σου μοιάζουν θαμπωμένα.
 

Θα είναι πάντοτε εκείνα ο καθρέφτης που θα μαρτυρεί εμένα που είμαι η ψυχή και πάντοτε θα αντανακλώνται τα συναισθήματά σου γύρω σου και θα μαρτυρούν την εύθραυστη ψυχολογία σου. Δεν βλέπεις εκείνο το τριαντάφυλλο στον έρημο το κήπο; Πολλά αγκάθια το έχουν ντύσει, μέχρι που γυμνώθηκαν τα τρυφερά πορφυρά του φύλλα και το ίδιο έγινε εχθρός του εαυτού του…αυτοτραυματίστηκε ώσπου σταδιακά έσβησε, χάνοντας όσο ζούσε το γλυκό άρωμά του.
 

Μην πληγώνεις άλλο τον εαυτό σου...αρκετά σκαλοπάτια έχεις διαβεί που ήταν ετοιμόρροπα και σε έκαναν να πέσεις, να πονέσεις, να ματώσεις αλλά στο τέλος να ιαθείς.
Δώσε λίγη χαρά και σε μένα...
 

Θέλω να ζήσω, να ελευθερωθώ πλήρως από όλα αυτά που με έχουν κουράσει…
Αγάπησε εμένα που είμαι η ψυχή σου,φρόντισέ με γιατί δεν θα πεθάνω ποτέ,θα είμαι αιώνια και δεν θέλω να είμαι ένα μαραμένο πεταμένο λουλουδάκι…."

 

Όταν έχεις πνίξει τον άγγελό σου, αυτός έχει ήδη φύγει για τον παράδεισο...

  Eλευθερία Μπαφίτη
 

 Πηγή : enfo.gr