Η Διατλαντική Ασφάλεια του κορoνoϊού και η Αυτοκρατορία .
https://to-synoro.blogspot.com/2020/06/darvinos.html
Κάποτε ο Δαρβίνος έγραφε στην φίλη του Άσα Γκρέϋ: «Δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ένας αγαθοεργός και παντοδύναμος Θεός θα είχε με δικό του σχέδιο δημιουργήσει τις ιχνευμονίδες με τη ρητή πρόθεση να τρέφονται μέσα από το ζωντανό σώμα της κάμπιας.»
Ένα μικρόβιο, ένας ιός, μπορεί να φθείρει τα όντα από τα οποία ζει μας έλεγε ο καθηγητής βιολογίας Bentley Glass.
Οι Φρανσουά Ζακόμπ, Αντρέ Λβοφ, Ζακ Μονόντ, με το βραβείο τους το 1965 μας είπαν ότι ο κόσμος έχει ένα ασύλληπτα μεγάλο μέγεθος από ιούς και μικρόβια και ο Ρότζερ Κόρνμπεργκ, βραβείο Χημείας το 2006, μας έλεγε ότι μπορούμε να κατασκευάσουμε άλλο ένα πλανήτη με μικρόβια στα εργαστήρια.
Ανεξήγητο έτσι όπως το έθετε ο Δαρβίνος στην επιστολή του προς την φίλη του, το γεγονός ότι τα μικρόβια και οι ιοί είναι εκεί για να συνεργαστούν με τους οργανισμούς των ανθρώπων και των ζώων ή ακόμη να σκοτώσουν τους οργανισμούς που θα τους φιλοξενήσουν. Ενδεχομένως ναι. Είμαστε λοιπόν τυχεροί ότι ζούμε ακόμη;
Ο Γκασέ είχε πει ότι μιλούμε για «τύχη» εκεί όπου στο στάδιο των σημερινών γνώσεων μας δεν μπορούμε να κάνουμε μια βέβαιη πρόβλεψη. Ο Patrick Zylberman αναφέρει ότι η διατλαντική ασφάλεια έρχεται με επιταγή και αναγκαιότητα αφήνοντας πίσω το έθνος-κράτος και αυτό γιατί θα αναζητηθούν διεθνικές υπερεθνικές λύσεις. Ζούμε στην Αυτοκρατορία δεν υπάρχουν πια πολιτικές, υπάρχει μόνο η διαχείριση δε μας λέει ο Τόνι Νέγκρι.
Η βιοπολιτική συσσωμάτωση του παγκοσμιοποιημένου γίνεται όλο και πιο πολύ ισχυρή και αποτελεσματική. Από τη στιγμή που χάθηκε η πρακτική της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης, (άλλοι μιλάνε για κοινωνικό συνενεργητισμό) και συντρίφτηκε από τον κορπορατισμό και ευνουχίστηκε από τους χρηματιστικούς μηχανισμούς της αυτοκρατορίας (Τόνι Νέγκρι) όλα γίνονται παγκόσμια σκηνή μιας συντακτικής παγκοσμιοποιημένης εξουσίας. Και μαζί όλα γίνονται μια «διαλεκτική» της διαφθοράς.
Ο Μακιαβέλι έλεγε ότι η διαφθορά δεν είναι άλλο από την ηθική χρηματιστική υποταγή του οικονομικού πολιτικού στο συγκεκριμένο. Να γιατί η διαφθορά (οι χρηματοδοτήσεις στα κανάλια για διαφήμιση μένουμε στο σπίτι) πήρε τη θέση της δημοκρατίας (Τόνι Νέγκρι) και η προδοσία οργανώθηκε σε κόμμα.
Η πρόβα τζενεράλε της Αυτοκρατορίας
Η Αυτοκρατορία προσπάθησε πολλές φορές μέσα από τους πυρήνες της να περιορίσει τις δημοκρατικές ελευθερίες, να φτωχοποιήσει λαούς, να επιβάλλει επισιτιστικές κρίσεις. Με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επέβαλε φτώχεια και περιόρισε κυρίαρχες ελευθερίες, τα παραδείγματα είναι πολλά σε όλον τον πλανήτη, Αγγλία, Ρωσία, Ελλάδα, κλπ. Ωστόσο πάντα υπήρχε μια αντίσταση των λαών που ανέτρεπε τα όποια σχέδια σκηνοθετούσε η Αυτοκρατορία.
Το ίδιο συνέβη και το Διεθνές Συμβούλιο Διατροφής το οποίο διέθετε αρμοδιότητες ανάλογες με εκείνες του Ο.Η.Ε. Κύριος σκοπός ήταν ο έλεγχος των αποθεμάτων των διατροφικών αγαθών και ο δραστικός εκβιασμός χωρών. Την ίδια γραμμή θα κρατήσει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, θα ελέγξει όλη την θεραπευτική διαδικασία και θα παρακολουθεί όλες τις έρευνες φαρμάκων και ιατρικών πρωτοκόλλων. Ας μη ξεχνάμε και την Διακυβερνητική Ομάδα Ειδικών για την Εξέλιξη του Κλίματος (IPCC) που στην πορεία, και μέσα από το πρωτόκολλο του Κιότο, Σύμβαση πλαίσιο Ηνωμένων Εθνών, και τον Παγκόσμιος Οργανισμών Μετεωρολογίας θα επιβληθούν μια σειρά από κανόνες λειτουργίας της βιομηχανικής παραγωγής και ο απόλυτος έλεγχος της.
Αυτό βέβαια συνέβη και με την πυρηνική ενέργεια, καθώς επίσης και με την λαθρομετανάστευση, κλπ. Με τον κορωναϊό επιβεβαιώνεται και επισήμως ότι η Παγκόσμια Διακυβέρνηση είναι παρούσα.
Όλα τα μέτρα που ελήφθησαν τόσο της αναστολής των ατομικών ελευθεριών όσα και εκείνα της βοήθειας ήταν κοινά για όλες τις χώρες του πλανήτη. Η Αυτοκρατορία για άλλους Πλανητική Διακυβέρνηση έκανε για μια άλλη φορά μια ακόμη πρόβα τζενεράλε και μας έδειξε την παρουσία της. Η προσαρμογή παγκοσμίως μετεβλήθη σε φετίχ. Η αποκλιμάκωση των μέτρων για τον κορωναϊό δεν διανοείται να γίνει χωρίς την έγκριση της Αυτοκρατορίας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης επίσης κανένα πρωτόκολλο ασφαλείας δεν μπορεί να αναιρεθεί δίχως την έγκριση της.
Η υγειονομική δικτατορία
Αν μέχρι τώρα οι όποιες προσπάθειες της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης δεν είχαν κάποιο βέβαιο και σίγουρο αποτέλεσμα να πειθαρχήσουν πλήρως και με οριστικό τρόπο τους λαούς, δεδομένου ότι πολλοί λαοί με τον απομονωτισμό τους (Ιράν, Β. Κορέα) ή άλλοι με την σθεναρή αντίσταση τους και το αγωνιστικό πνεύμα τους (Κούβα) δεν κάμφθηκαν ή ακόμη κάποιες άλλες δεν μπόρεσαν να διακυβεύσουν τις δημοκρατικές παραδόσεις τους, τώρα ένας άλλος και οριστικός τρόπος έρχεται για να ισοπεδώσει τις όποιες αντιστάσεις. Ποιος είναι αυτός; Μα φυσικά η υγειονομική πειθαρχία.
Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση ρίχνει το τελικό της όπλο στην αρένα της κυριαρχίας. Επιβάλει μια Υγειονομική Δικτατορία. Για χρόνια ασκούσε η Παγκόσμια Διακυβέρνηση τον πλήρη έλεγχο όλων των ιατρικών πρωτοκόλλων και φαρμακευτικών λειτουργιών, τόσο με τα εγκεκριμένα φάρμακα όσο και με τα αποκαλούμενα «ορφανά φάρμακα». Ταυτόχρονα ελέγχει όλα τα βιοϊατρικά υποδείγματα, τους παθογενετικούς παράγοντες, τις ιάσεις, και τις κλινικές έρευνες. Επέβαλλε όλους τους κανόνες της τεκμηριωμένης ιατρικής με τα πρωτόκολλα, εξαιρώντας τις πιθανολογικές σχέσεις και τις τυχαιοποιημένες κλινικές δοκιμασίες και αναφορές (Archibald Conhrane) της ιατρικής, και επίσης καθιέρωσε την εκπαίδευση των ιατρών μέσα από τις φαρμακευτικές εταιρίες.
Πέραν τούτου οργάνωσε τις αυθεντίες της ιατρικής επιστήμης μοιράζοντας βραβεία και τιμητικούς τίτλους. Για παράδειγμα το 1986 η ιταλική εταιρία Fidia αγόρασε το βραβείο ιατρικής για τον ερευνητή Μονταλτσίνι αντί του ποσού των οκτώ εκατομμυρίων οκτακοσίων χιλιάδων δολαρίων.
Η ετικετοποίηση του ασθενούς
Είναι γνωστό ότι ο ιατρός διαθέτει μια διαπραγματευτική δύναμή και μαζί μια τεχνική εξουσία η οποία επιβεβαιώνεται ως καθοριστική ισχύς μέσα από ένα εξειδικευμένο και απρόσιτο λεξιλόγιο που λαμβάνει μια μαγική διάσταση ανάλογη με εκείνη του μάγου της φυλής και του ακατάληπτου των λόγων του (ο μάγος έχει το δικό του ιδίωμα) ή των ύμνων του. Μαζί με τoν πατερναλιστικό ή καλύτερα τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της θεραπευτικής πράξης η οποία ετικετοποιεί και κωδικοποιεί την παθητικότητα ο νέος ιός επιβάλλεται και ως κοινωνικός περιορισμός. Θεραπευτικός προσανατολισμός και «εγκλειστική» διαδικασία πλέον συνυπάρχουν.
Και πέραν τούτου σήμερα ο ιός ως νοσηρή οντότητα παίζει ένα ρόλο καθαρά δευτερεύοντα ο οποίος αποτελεί έναν ικανό παρανομαστή της υποψίας για πιθανή νόσηση. Ακυρώνοντας κάθε δημοκρατική διαδικασία και επιβεβαιώνοντας την απώλεια της ελευθερίας εισέρχεται σε έναν χαρακτήρα στιγματισμού. Οι ασθενείς πιθανά στο μέλλον θα φέρουν βραχιολάκι ώστε να ετικετοποιείται το γεγονός ότι είναι φορείς του ιού. Επιπλέον θα ενημερώνεται ο πολίτης από το κινητό του αν εισέρχεται σε ζώνη που αναφέρεται φορέας του ιού. Άρα ο ασθενής θα κηδεμονεύεται αρχικά και μετά θα θεραπεύεται. Μάλιστα κάποιοι από τους παλιούς ευεργετημένους του συστήματος βγαίνουν στα μέσα ενημέρωσης για να υποστηρίξουν τις πιο αντιδραστικές θέσεις της Παγκοσμιοποιημένης Διακυβέρνησης.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε συνέντευξη του στο κανάλι OPEN στις 7/4/2020 υπερασπίστηκε τη θέση του Μπίλ Γκέϊτς που ισχυρίστηκε ότι η τοποθέτηση μικροτστίπ θα αποτελούσε λύση για οποιαδήποτε επιδημική πληροφορία.
Ιατρική το μακρύ χέρι της εξουσίας
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια νέα αντίληψη η οποία απολυτοποιείται, ιδεολογικοποιείται και κάτω από το βάρος της δημόσιας υγείας στο τέλος ή όλη κατάληξη της έκβασης εξελίσσεται σε μια πλήρη ιδρυματοποίηση της κοινωνίας με τα προτάγματα του τύπου: «Μένουμε σπίτι». «Διατηρούμε την κοινωνική αποστασιοποίηση». «Ακούμε τους ειδικούς».
Η αντίληψη της προστασίας με την έννοια της ασφάλειας ή καλύτερα της βιοασφάλειας για να προληφθεί και να κατασταλεί η επικινδυνότητα της ασθένειας εισέρχεται σε μια νέα πρακτική όπου ο γιατρός για πρώτη φορά δεν γίνεται μόνο διαχειριστής των συμπτωμάτων, αλλά σε συνεργασία με το κατασταλτικό κράτος πλάθει μια κοινωνική θεωρία αποκλεισμού η οποία στηρίζεται και συντηρείται στον φόβο και τον τρόμο. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι η ιατρική δεν είναι επισήμως ουδέτερη και δεν αφιερώνεται αποκλειστικά στην θεραπεία αλλά καταγράφει την ασθένεια για να την αποδώσει στον μακρύ κατάλογο του ιδρυματισμού.
Ιατρική και πολιτική σε αγαστή συνεργασία επιβάλλουν την παθητικότητα της κοινωνίας όχι μόνο με όρους ασθένειας αλλά και εν δυνάμει ασθένειας. Δεν υπάρχει κόσμος υγειών αλλά ένας κόσμος εν δυνάμει ασθενειών. Οι ασκήσεις κοινωνικού αυτοματισμού τελείωσαν έχουμε μπει για τα καλά πλέον στο «δια-ιατρικό» παράδειγμα, που θεωρείται ο χρυσός κανόνας της κοινωνικής πειθαρχικής.
Το δια-ιατρικό* «παράδειγμα».
Η ιατρική παραλλαγμένη ως νέο «μοντέλο» και αποκομμένη από την αρχική της έμπνευση ως τέχνη εξαπλώθηκε παντού, ως τηλεϊατρική (Telemedicine), ως κοινωνική ιατρική (περισσότερο ως στατιστική) ως ιατρική τεχνολογία,(εφαρμογή σκελετικών, οφθαλμικών, αγγειακών μοσχευμάτων, κλπ) ως πληροφορική ιατρική, ως αισθητική ιατρική, (artificial skin) κλπ. Μ’ άλλα λόγια η ιατρική ως τέχνη με έμπνευση και προβληματισμό στο μυστικό κώδικα της ζωής έχει παύσει να υπάρχει.
Η ιατρική πάσχει από μια καρκινοποίση μια μετάσταση των κύτταρα της, έτσι ώστε η επιστήμη της ιατρικής ως τέχνη να έχει απολέσει το συγκριτικό της πλεονέκτημα, δηλαδή την αναφορά της στην τέχνη που εμπεριείχε ως ίχνος και σημείο και να έχει πολλαπλασιαστεί ατάκτως φθάνοντας σε ρήξη με το μυστικό κώδικά της και τον γενετικό της κώδικα. Τι έχει συμβεί λοιπόν με την ιατρική; Κινείται σε επίπεδο τεχνολογίας και μοσχευμάτων, δηλαδή στον ιδανικό «κλώνο» και επίσης με μια γενικευμένη απολύμανση θυσιάζοντας τη φυσική ισορροπία.
Το αποτέλεσμα είναι ότι όλες οι παθήσεις όπως σωστά επισημαίνει ο Ζ. Μπωντριγιάρ να φαίνονται ανοσοελλειματικής καταγωγής – όπως όλες οι μορφές βίας φαίνονται τρομοκρατικής καταγωγής. Εδώ κρύβεται και το μυστικό με τον κορωναϊό.
Ξέρουμε να θεραπεύουμε τις ασθένειες της φόρμας (παραδοσιακές ασθένειες) δεν ξέρουμε όλως να θεραπεύουμε τις ασθένειες της φόρμουλας (εργαστηριακές ασθένειες). Όταν διώχνεις με την απολύμανση την ετερότητα, τότε εισβάλλει η ετερότητα του ίδιου, δηλαδή ο νοσοκομειακός ιός, ο εργαστηριακός ιός.
Τα πρωτόκολλα μολυσματικότητας σε αναγκάζουν να δεις όλο το φάσμα ασθενειών από το πρίσμα της ανοσοελλειματικής υπόθεσης. Να γιατί επιτίθενται στον Γάλλο γιατρό Ντιντιέ Ραούλ. Ο Μεσσίας της χλωροκίνης ξέρει ότι ο κορωναϊός είναι ασθένεια που γέννησε ο θρίαμβος της προφύλαξης, που γέννησε η ιατρική. Άρα ο ιός είτε ως στοιχείο της φύσης είτε ως εργαστηριακός ιός, έρχεται με ιοβόλο επίθεση και στρατηγική για να κτυπήσει το δίκτυο των αντισωμάτων και το σκάφανδρο της απολύμανσης.
*Δια-ιατρικό «παράδειγμα» όρος που απορρέει από την σκέψη του Ζ. Μπωντριγιάρ κατά τους όρους που χρησιμοποιεί Δια-οικονομία και Δια-αισθητική.
Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας, αρθρογράφος
Οι Φρανσουά Ζακόμπ, Αντρέ Λβοφ, Ζακ Μονόντ, με το βραβείο τους το 1965 μας είπαν ότι ο κόσμος έχει ένα ασύλληπτα μεγάλο μέγεθος από ιούς και μικρόβια και ο Ρότζερ Κόρνμπεργκ, βραβείο Χημείας το 2006, μας έλεγε ότι μπορούμε να κατασκευάσουμε άλλο ένα πλανήτη με μικρόβια στα εργαστήρια.
Ανεξήγητο έτσι όπως το έθετε ο Δαρβίνος στην επιστολή του προς την φίλη του, το γεγονός ότι τα μικρόβια και οι ιοί είναι εκεί για να συνεργαστούν με τους οργανισμούς των ανθρώπων και των ζώων ή ακόμη να σκοτώσουν τους οργανισμούς που θα τους φιλοξενήσουν. Ενδεχομένως ναι. Είμαστε λοιπόν τυχεροί ότι ζούμε ακόμη;
Ο Γκασέ είχε πει ότι μιλούμε για «τύχη» εκεί όπου στο στάδιο των σημερινών γνώσεων μας δεν μπορούμε να κάνουμε μια βέβαιη πρόβλεψη. Ο Patrick Zylberman αναφέρει ότι η διατλαντική ασφάλεια έρχεται με επιταγή και αναγκαιότητα αφήνοντας πίσω το έθνος-κράτος και αυτό γιατί θα αναζητηθούν διεθνικές υπερεθνικές λύσεις. Ζούμε στην Αυτοκρατορία δεν υπάρχουν πια πολιτικές, υπάρχει μόνο η διαχείριση δε μας λέει ο Τόνι Νέγκρι.
Η βιοπολιτική συσσωμάτωση του παγκοσμιοποιημένου γίνεται όλο και πιο πολύ ισχυρή και αποτελεσματική. Από τη στιγμή που χάθηκε η πρακτική της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης, (άλλοι μιλάνε για κοινωνικό συνενεργητισμό) και συντρίφτηκε από τον κορπορατισμό και ευνουχίστηκε από τους χρηματιστικούς μηχανισμούς της αυτοκρατορίας (Τόνι Νέγκρι) όλα γίνονται παγκόσμια σκηνή μιας συντακτικής παγκοσμιοποιημένης εξουσίας. Και μαζί όλα γίνονται μια «διαλεκτική» της διαφθοράς.
Ο Μακιαβέλι έλεγε ότι η διαφθορά δεν είναι άλλο από την ηθική χρηματιστική υποταγή του οικονομικού πολιτικού στο συγκεκριμένο. Να γιατί η διαφθορά (οι χρηματοδοτήσεις στα κανάλια για διαφήμιση μένουμε στο σπίτι) πήρε τη θέση της δημοκρατίας (Τόνι Νέγκρι) και η προδοσία οργανώθηκε σε κόμμα.
Η πρόβα τζενεράλε της Αυτοκρατορίας
Η Αυτοκρατορία προσπάθησε πολλές φορές μέσα από τους πυρήνες της να περιορίσει τις δημοκρατικές ελευθερίες, να φτωχοποιήσει λαούς, να επιβάλλει επισιτιστικές κρίσεις. Με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επέβαλε φτώχεια και περιόρισε κυρίαρχες ελευθερίες, τα παραδείγματα είναι πολλά σε όλον τον πλανήτη, Αγγλία, Ρωσία, Ελλάδα, κλπ. Ωστόσο πάντα υπήρχε μια αντίσταση των λαών που ανέτρεπε τα όποια σχέδια σκηνοθετούσε η Αυτοκρατορία.
Το ίδιο συνέβη και το Διεθνές Συμβούλιο Διατροφής το οποίο διέθετε αρμοδιότητες ανάλογες με εκείνες του Ο.Η.Ε. Κύριος σκοπός ήταν ο έλεγχος των αποθεμάτων των διατροφικών αγαθών και ο δραστικός εκβιασμός χωρών. Την ίδια γραμμή θα κρατήσει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, θα ελέγξει όλη την θεραπευτική διαδικασία και θα παρακολουθεί όλες τις έρευνες φαρμάκων και ιατρικών πρωτοκόλλων. Ας μη ξεχνάμε και την Διακυβερνητική Ομάδα Ειδικών για την Εξέλιξη του Κλίματος (IPCC) που στην πορεία, και μέσα από το πρωτόκολλο του Κιότο, Σύμβαση πλαίσιο Ηνωμένων Εθνών, και τον Παγκόσμιος Οργανισμών Μετεωρολογίας θα επιβληθούν μια σειρά από κανόνες λειτουργίας της βιομηχανικής παραγωγής και ο απόλυτος έλεγχος της.
Αυτό βέβαια συνέβη και με την πυρηνική ενέργεια, καθώς επίσης και με την λαθρομετανάστευση, κλπ. Με τον κορωναϊό επιβεβαιώνεται και επισήμως ότι η Παγκόσμια Διακυβέρνηση είναι παρούσα.
Όλα τα μέτρα που ελήφθησαν τόσο της αναστολής των ατομικών ελευθεριών όσα και εκείνα της βοήθειας ήταν κοινά για όλες τις χώρες του πλανήτη. Η Αυτοκρατορία για άλλους Πλανητική Διακυβέρνηση έκανε για μια άλλη φορά μια ακόμη πρόβα τζενεράλε και μας έδειξε την παρουσία της. Η προσαρμογή παγκοσμίως μετεβλήθη σε φετίχ. Η αποκλιμάκωση των μέτρων για τον κορωναϊό δεν διανοείται να γίνει χωρίς την έγκριση της Αυτοκρατορίας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης επίσης κανένα πρωτόκολλο ασφαλείας δεν μπορεί να αναιρεθεί δίχως την έγκριση της.
Η υγειονομική δικτατορία
Αν μέχρι τώρα οι όποιες προσπάθειες της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης δεν είχαν κάποιο βέβαιο και σίγουρο αποτέλεσμα να πειθαρχήσουν πλήρως και με οριστικό τρόπο τους λαούς, δεδομένου ότι πολλοί λαοί με τον απομονωτισμό τους (Ιράν, Β. Κορέα) ή άλλοι με την σθεναρή αντίσταση τους και το αγωνιστικό πνεύμα τους (Κούβα) δεν κάμφθηκαν ή ακόμη κάποιες άλλες δεν μπόρεσαν να διακυβεύσουν τις δημοκρατικές παραδόσεις τους, τώρα ένας άλλος και οριστικός τρόπος έρχεται για να ισοπεδώσει τις όποιες αντιστάσεις. Ποιος είναι αυτός; Μα φυσικά η υγειονομική πειθαρχία.
Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση ρίχνει το τελικό της όπλο στην αρένα της κυριαρχίας. Επιβάλει μια Υγειονομική Δικτατορία. Για χρόνια ασκούσε η Παγκόσμια Διακυβέρνηση τον πλήρη έλεγχο όλων των ιατρικών πρωτοκόλλων και φαρμακευτικών λειτουργιών, τόσο με τα εγκεκριμένα φάρμακα όσο και με τα αποκαλούμενα «ορφανά φάρμακα». Ταυτόχρονα ελέγχει όλα τα βιοϊατρικά υποδείγματα, τους παθογενετικούς παράγοντες, τις ιάσεις, και τις κλινικές έρευνες. Επέβαλλε όλους τους κανόνες της τεκμηριωμένης ιατρικής με τα πρωτόκολλα, εξαιρώντας τις πιθανολογικές σχέσεις και τις τυχαιοποιημένες κλινικές δοκιμασίες και αναφορές (Archibald Conhrane) της ιατρικής, και επίσης καθιέρωσε την εκπαίδευση των ιατρών μέσα από τις φαρμακευτικές εταιρίες.
Πέραν τούτου οργάνωσε τις αυθεντίες της ιατρικής επιστήμης μοιράζοντας βραβεία και τιμητικούς τίτλους. Για παράδειγμα το 1986 η ιταλική εταιρία Fidia αγόρασε το βραβείο ιατρικής για τον ερευνητή Μονταλτσίνι αντί του ποσού των οκτώ εκατομμυρίων οκτακοσίων χιλιάδων δολαρίων.
Η ετικετοποίηση του ασθενούς
Είναι γνωστό ότι ο ιατρός διαθέτει μια διαπραγματευτική δύναμή και μαζί μια τεχνική εξουσία η οποία επιβεβαιώνεται ως καθοριστική ισχύς μέσα από ένα εξειδικευμένο και απρόσιτο λεξιλόγιο που λαμβάνει μια μαγική διάσταση ανάλογη με εκείνη του μάγου της φυλής και του ακατάληπτου των λόγων του (ο μάγος έχει το δικό του ιδίωμα) ή των ύμνων του. Μαζί με τoν πατερναλιστικό ή καλύτερα τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της θεραπευτικής πράξης η οποία ετικετοποιεί και κωδικοποιεί την παθητικότητα ο νέος ιός επιβάλλεται και ως κοινωνικός περιορισμός. Θεραπευτικός προσανατολισμός και «εγκλειστική» διαδικασία πλέον συνυπάρχουν.
Και πέραν τούτου σήμερα ο ιός ως νοσηρή οντότητα παίζει ένα ρόλο καθαρά δευτερεύοντα ο οποίος αποτελεί έναν ικανό παρανομαστή της υποψίας για πιθανή νόσηση. Ακυρώνοντας κάθε δημοκρατική διαδικασία και επιβεβαιώνοντας την απώλεια της ελευθερίας εισέρχεται σε έναν χαρακτήρα στιγματισμού. Οι ασθενείς πιθανά στο μέλλον θα φέρουν βραχιολάκι ώστε να ετικετοποιείται το γεγονός ότι είναι φορείς του ιού. Επιπλέον θα ενημερώνεται ο πολίτης από το κινητό του αν εισέρχεται σε ζώνη που αναφέρεται φορέας του ιού. Άρα ο ασθενής θα κηδεμονεύεται αρχικά και μετά θα θεραπεύεται. Μάλιστα κάποιοι από τους παλιούς ευεργετημένους του συστήματος βγαίνουν στα μέσα ενημέρωσης για να υποστηρίξουν τις πιο αντιδραστικές θέσεις της Παγκοσμιοποιημένης Διακυβέρνησης.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε συνέντευξη του στο κανάλι OPEN στις 7/4/2020 υπερασπίστηκε τη θέση του Μπίλ Γκέϊτς που ισχυρίστηκε ότι η τοποθέτηση μικροτστίπ θα αποτελούσε λύση για οποιαδήποτε επιδημική πληροφορία.
Ιατρική το μακρύ χέρι της εξουσίας
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια νέα αντίληψη η οποία απολυτοποιείται, ιδεολογικοποιείται και κάτω από το βάρος της δημόσιας υγείας στο τέλος ή όλη κατάληξη της έκβασης εξελίσσεται σε μια πλήρη ιδρυματοποίηση της κοινωνίας με τα προτάγματα του τύπου: «Μένουμε σπίτι». «Διατηρούμε την κοινωνική αποστασιοποίηση». «Ακούμε τους ειδικούς».
Η αντίληψη της προστασίας με την έννοια της ασφάλειας ή καλύτερα της βιοασφάλειας για να προληφθεί και να κατασταλεί η επικινδυνότητα της ασθένειας εισέρχεται σε μια νέα πρακτική όπου ο γιατρός για πρώτη φορά δεν γίνεται μόνο διαχειριστής των συμπτωμάτων, αλλά σε συνεργασία με το κατασταλτικό κράτος πλάθει μια κοινωνική θεωρία αποκλεισμού η οποία στηρίζεται και συντηρείται στον φόβο και τον τρόμο. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι η ιατρική δεν είναι επισήμως ουδέτερη και δεν αφιερώνεται αποκλειστικά στην θεραπεία αλλά καταγράφει την ασθένεια για να την αποδώσει στον μακρύ κατάλογο του ιδρυματισμού.
Ιατρική και πολιτική σε αγαστή συνεργασία επιβάλλουν την παθητικότητα της κοινωνίας όχι μόνο με όρους ασθένειας αλλά και εν δυνάμει ασθένειας. Δεν υπάρχει κόσμος υγειών αλλά ένας κόσμος εν δυνάμει ασθενειών. Οι ασκήσεις κοινωνικού αυτοματισμού τελείωσαν έχουμε μπει για τα καλά πλέον στο «δια-ιατρικό» παράδειγμα, που θεωρείται ο χρυσός κανόνας της κοινωνικής πειθαρχικής.
Το δια-ιατρικό* «παράδειγμα».
Η ιατρική παραλλαγμένη ως νέο «μοντέλο» και αποκομμένη από την αρχική της έμπνευση ως τέχνη εξαπλώθηκε παντού, ως τηλεϊατρική (Telemedicine), ως κοινωνική ιατρική (περισσότερο ως στατιστική) ως ιατρική τεχνολογία,(εφαρμογή σκελετικών, οφθαλμικών, αγγειακών μοσχευμάτων, κλπ) ως πληροφορική ιατρική, ως αισθητική ιατρική, (artificial skin) κλπ. Μ’ άλλα λόγια η ιατρική ως τέχνη με έμπνευση και προβληματισμό στο μυστικό κώδικα της ζωής έχει παύσει να υπάρχει.
Η ιατρική πάσχει από μια καρκινοποίση μια μετάσταση των κύτταρα της, έτσι ώστε η επιστήμη της ιατρικής ως τέχνη να έχει απολέσει το συγκριτικό της πλεονέκτημα, δηλαδή την αναφορά της στην τέχνη που εμπεριείχε ως ίχνος και σημείο και να έχει πολλαπλασιαστεί ατάκτως φθάνοντας σε ρήξη με το μυστικό κώδικά της και τον γενετικό της κώδικα. Τι έχει συμβεί λοιπόν με την ιατρική; Κινείται σε επίπεδο τεχνολογίας και μοσχευμάτων, δηλαδή στον ιδανικό «κλώνο» και επίσης με μια γενικευμένη απολύμανση θυσιάζοντας τη φυσική ισορροπία.
Το αποτέλεσμα είναι ότι όλες οι παθήσεις όπως σωστά επισημαίνει ο Ζ. Μπωντριγιάρ να φαίνονται ανοσοελλειματικής καταγωγής – όπως όλες οι μορφές βίας φαίνονται τρομοκρατικής καταγωγής. Εδώ κρύβεται και το μυστικό με τον κορωναϊό.
Ξέρουμε να θεραπεύουμε τις ασθένειες της φόρμας (παραδοσιακές ασθένειες) δεν ξέρουμε όλως να θεραπεύουμε τις ασθένειες της φόρμουλας (εργαστηριακές ασθένειες). Όταν διώχνεις με την απολύμανση την ετερότητα, τότε εισβάλλει η ετερότητα του ίδιου, δηλαδή ο νοσοκομειακός ιός, ο εργαστηριακός ιός.
Τα πρωτόκολλα μολυσματικότητας σε αναγκάζουν να δεις όλο το φάσμα ασθενειών από το πρίσμα της ανοσοελλειματικής υπόθεσης. Να γιατί επιτίθενται στον Γάλλο γιατρό Ντιντιέ Ραούλ. Ο Μεσσίας της χλωροκίνης ξέρει ότι ο κορωναϊός είναι ασθένεια που γέννησε ο θρίαμβος της προφύλαξης, που γέννησε η ιατρική. Άρα ο ιός είτε ως στοιχείο της φύσης είτε ως εργαστηριακός ιός, έρχεται με ιοβόλο επίθεση και στρατηγική για να κτυπήσει το δίκτυο των αντισωμάτων και το σκάφανδρο της απολύμανσης.
*Δια-ιατρικό «παράδειγμα» όρος που απορρέει από την σκέψη του Ζ. Μπωντριγιάρ κατά τους όρους που χρησιμοποιεί Δια-οικονομία και Δια-αισθητική.
Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας, αρθρογράφος
Πηγή : olympia.gr
