Εκείνοι που ξέρουν ν’ αγγίζουν την ψυχή σου

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που συναντάς στη ζωή σου και ξέρεις πως διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Όχι πολλές φορές, ούτε πολύ συχνά, μα όταν τους συναντάς το καταλαβαίνεις αμέσως. 

Είναι εκείνοι που η ζωή τους αδίκησε από νωρίς. Εκείνοι που ο μεγάλος πόνος και η απώλεια τους άγγιξε πριν καν να είναι σε θέση να το αντέξουν. Εκείνοι που έχασαν τα πάντα κάποια στιγμή, σε ένα γύρισμα της μοίρας. 

Τους καταλαβαίνεις από το βλέμμα. Είναι βαθύ και φωτεινό. Γεμάτο αγάπη και αποδοχή. Ήρεμο και ακτινοβόλο. Θαρρείς πως όλο το πρόσωπό τους λάμπει μέσα σ αυτό. 

Δε φοβούνται να σε κοιτάξουν στα μάτια. Αντίθετα, το επιδιώκουν. 

Ξέρουν ότι εκεί θα δουν όλη την αλήθεια σου. Και σε δέχονται όπως είσαι. Γιατί εκείνοι ξέρουν ότι τίποτα πιο ιερό από την ύπαρξη δεν υπάρχει σ αυτή τη ζωή. Σέβονται τα όρια και τους περιορισμούς σου. Κατανοούν. 

Και δε χρειάζεται να κάνουν τίποτα άλλο παρά να σε κοιτάξουν μ’ εκείνο το δικό τους, μοναδικό τους βλέμμα. 

Τα μάτια τους είναι πάντα λαμπερά. Κι ας είναι μαύρα ή καστανά. Έχουν μια λάμψη, το φως που τους έδωσε η δύναμή τους. Η δύναμη που απέκτησαν τότε που η ζωή δεν τους σεβάστηκε. Όμως, τη σεβάστηκαν αυτοί. Την αγκάλιασαν με αγάπη και έδωσαν όλο τους το είναι για να την καλοπιάσουν και να την αλλάξουν. 

Έτσι αγκαλιάζουν τώρα κι εσένα. Με τον ίδιο σεβασμό και την ίδια αγάπη. Γιατί αναγνωρίζουν σε σένα ένα κομμάτι του πονεμένου εαυτού τους. Κι αυτοί ξέρουν πώς να φροντίζουν τους πονεμένους. 

Τους καταλαβαίνεις κι από το χαμόγελο. Πλατύ, καθαρό, ορίζει τις γραμμές όλου του προσώπου. Αν βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο μαζί τους, αποκλείεται να μη σου τραβήξει το βλέμμα το χαμόγελό τους. 

Παράξενα όμορφο, θαρρείς μαγικό… Από εκείνα που δε θες να σβήσουν ποτέ. Σα να το κάνουν επίτηδες για να σε αιχμαλωτίσουν και να μη θελήσεις ποτέ να τους πικράνεις. Είναι το όπλο τους; Η άμυνά τους; Το τέχνασμα που έχουν βρει για να τους αγαπάς; Ισως… 

Σ’ αγγίζουν πολύ, παίζουν με τις μπούκλες σου ενώ πίνουν καφέ το σούρουπο δίπλα στη θάλασσα, αγγίζουν το χέρι σου ενώ οδηγούν, σ’ αγκαλιάζουν σφιχτά το βράδυ κι ας έχει ζέστη, σε σκουντάνε παιχνιδιάρικα με τον ώμο τους καθώς μιλούν στο τηλέφωνο για δουλειά. 

Δεν αφήνουν καμία στιγμή να πάει χαμένη. Ζουν στο τώρα, ρουφάνε κάθε σταγόνα ζωής. Κολυμπάνε για ώρες, μέχρι να γίνουν ένα με τη θάλασσα. Ξαπλώνουν στο γρασίδι μέχρι να γίνουν ένα με το χώμα. Ενώνονται με τη φύση γιατί ξέρουν ότι είναι κομμάτι τους. Της ανήκουν και τους ανήκει. 

Σέβονται τη ζωή μα δεν την παίρνουν ποτέ στα σοβαρά. Γιαυτό και είναι δύσκολο να πεις την ηλικία τους αφού μοιάζουν με ζωηρά παιδιά σε σώμα υπεύθυνου ενήλικα. Είναι πανέμορφοι…μα ίσως πάλι και να μην είναι. Ισως η ομορφιά της ψυχής τους να αντανακλά στην εμφάνιση και μοιάζουν τόσο όμορφοι. Και πάντα, μα πάντα σε κάνουν να γελάς. 

Είναι αυτοί που δε θα σε πονέσουν ποτέ. Για κανέναν λόγο. Κι αν αναγκαστούν να το κάνουν, θα διαλέξουν τον πιο απαλό τρόπο για ν’ αγγίξουν το συναίσθημά σου, γιατί ξέρουν πως ο πόνος είναι δύσκολο πράγμα. Ξέρουν όμως πως είναι και κομμάτι της ζωής γιαυτό δεν τον φοβούνται πια. Τον αποδέχονται και τον αγκαλιάζουν μέχρι να τον ξεπεράσουν. 

Γιαυτό, αν σταθείς τόσο τυχερός και συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο, κάνε την τιμή στον εαυτό σου να τον βάλεις στη ζωή σου. Μάθε από αυτόν να εκτιμάς την ομορφιά της ζωής και το δώρο της ύπαρξης. Σεβάσου τον αγώνα του κι ας μη σου το ζητήσει. 

Κι αγάπα τον…

Γράφει η Χαρά Ντάτση

Πηγή :  awakengr.com