Τί σου είναι η αγάπη τελικά… - Αλκυόνη Παπαδάκη

Τί σου είναι η αγάπη τελικά…

-Ο υποταγμένος παύει να είναι ελεύθερος, ακόμα και αν είναι υποταγμένος στο Θεό. Υπάρχουν πολλοί που αγαπούν τις ιδέες. Τις ιδέες θεωρητικά. Όχι τον άνθρωπο. Το κακό είναι ότι νομίζουν πως αγαπούν τον άνθρωπο.

-Αν όλα ήταν απαντημένα,όλα προβλέψιμα, όλα εξηγημένα τι γούστο θα 'χε η πορεία της ζωής. Ακόμα και ο Θεός θα έπληττε, αν έπαιζε μαζί μας με ανοιχτά χαρτιά.

-Μην παραδίνεις την καρδούλα σου ούτε στους νεκρούς, ούτε στους ζωντανούς. Να μάθεις να ζεις μονάχη σου. Για πάρτη σου.

-Ο στερημένος δεν έχει μπέσα . Ακόμα και αν έχει, το μυαλό του είναι πως να τα φέρει βόλτα. Ενώ ο χορτασμένος διαθέτει την πολυτέλεια να σκεφτεί. Να φκιάσει όραμα.

-Αν άκουγαν καμιά φορά οι γονείς τα παιδιά τους, ίσως ο κόσμος να ήτο καλύτερος.

-Οι μαχαιριές στις παιδικές ψυχές δεν γυαίνουν ποτέ.

-Καλό; Όπως συμφέρει τον καθένα το φορμάρει το καλό. Στα μέτρα του ο καθένας κόβει την κουστουμιά.

-Η αγάπη με το πρέπει ενώνεται, αλλά δεν κολλάει.

-Μόνο ένας πονεμένος, μπορεί να νιώσει έναν άλλο πονεμένο. Έναν οδοιπόρο της ζωής. Οι άλλοι οι αραχτοί, χάζι μας κάνουν σαν να είμαστε σινεμάς.

-Όταν δείχνεις το σωστό με το δάχτυλο τεντωμένο, γίνεται σφαίρα και τρυπάει την ψυχή. Το σωστό ξεγυμνωμένο έχει αγκάθια.

-Μόνο ο θάνατος σε πάει ως το τέρμα. Όλα τ” άλλα ξεχνιούνται όσο και αν πονάν φεύγουν…

-Μόνη. Χωρίς να γίνονται παζάρια και συναλλαγές στη ράχη μου. Είμαι αποφασισμένη να δώσω τη βουτιά. Στα βαθιά. Στα θολά. Δε με πειράζει που δεν έχω σωσίβια. Δε με πήγε κανείς περίπατο στη ζωή να μου δείξει τα όμορφα τοπία της. Δεν έμαθα να ζω.

-Έτσι γίνεται πάντα. Περνά η μπόρα, η γη στεγνώνει κι αλίμονο σ” αυτούς που το νερό κάνει λακκούβα στην ψυχή τους και λιμνάζει.

-«Οι άνθρωποι αλλάζουν . Βλέπεις μετά από χρόνια κάποιον και δεν τον αναγνωρίζεις» Ναί. Αλλάζουν οι άνθρωποι. Το παιδί όμως που κουβαλάνε μέσα τους δεν αλλάζει ποτέ. Μένει κρυμμένο σε μια γωνιά της ψυχής και κάνει κουμάντο.

-Το περίσσεμα της ψυχής όταν δεν το καταβροχθίζει λαίμαργα ο εγωισμός , μοιράζεται στους άλλους. Και μπορεί βέβαια να γίνεται επώδυνο κάποιες φορές, αλλά μπορεί να χρησιμέψει και ως σωσίβιο . Ως πηγή αντοχής και καρτερίας δηλαδή.

-Κι έκλαψε πολύ ώρα. Ήταν για όλα . Έτσι όπως γίνεται σε αυτές της περιπτώσεις . Είναι να μην βρει χαραμάδα το παράπονο της ψυχής. Και το περίεργο είναι πως μπορεί να κάνει στάση και να ψηλαφίζει γεγονότα που δεν είναι τόσο σημαντικά. Μπορεί να κλάψεις περισσότερο για το σημάδι μιας γρατσουνιάς, παρά για τη χαρακιά μιας ακόμα βαθιά επουλωμένης (επουλωμένη;) πληγής.

-Με το μικρό του δαχτυλάκι ένα παιδί ρίχνει τις αμπάρες ακόμα και στις πιο θωρακισμένες ψυχές.

-Είναι γνωστό ό,τι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν νοιάζονται και τόσο για τους άλλους. Ούτε οι πολύ δυστυχισμένοι νοιάζονται . Αυτοί που απλώνουν το χέρι , είναι εκείνοι που το παλεύουν. Εκείνοι αναζητούν συνοδοιπόρους στην ανηφόρα , συνταξιδιώτες στ' όνειρο, συγκατοίκους.

-Θέλω να ντυθώ κλόουν για πάρτη μου. Να χαρώ. Να παίξω. Να διασκεδάσω. Αν είναι τόσο μπαγαπόντης ο έρωτας και μου την έχει στήσει…χαλάλι του.

Αλκυόνη Παπαδάκη-Βιογραφία

Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής.

Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους.

Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ όνειρο ν αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι.

Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά!

Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου.

Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας.

Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος!

Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου κρυψε ποτέ τα μάτια και τ αφτιά μου.

Βιβλιογραφία