Εκείνοι οι λίγοι, που έκαναν την ξεσκισμένη τους ψυχή παντιέρα..

Η ζωή παίζει το δικό της παιχνίδι κι εσύ το μόνο που μπορείς είναι να παίξεις την παρτίδα σου με τον καλύτερο τρόπο που μπορείς.

Να αντικρίζεις την ζωή στα μάτια, όποιο κι αν είναι το κέρασμά της.
Πικρό ή γλυκό.

Τις ιδανικές στιγμές, μην τις περιμένεις. Αν μπορείς χτίστες, αν μπορείς, στάσου απέναντί τους και φτιάξτες στα μέτρα σου.

Μην κλαίγεσαι άλλο για τα “πολλά” που δεν έχεις! Πες “ευχαριστώ” για εκείνα που έχεις.
Μην γεμίζεις λύπες, απελπισίες και μαυρίλες. Ό,τι μπορείς να αλλάξεις, άλλαξέ το!
Αν έχεις χρόνο να γκρινιάξεις γι’αυτό, έχεις χρόνο και για να το φτιάξεις!

Μα προς θεού, φτάνει με τη γκρίνια. Φτάνει με τη μίρλα!

Όσο εσύ κλαίγεσαι, κάποιος παλεύει.
Όσο βλαστιμάς για την άδικη ζωή σου ποστάροντας instastories με τα ποτά που δεν θα πιεις, κάποιος δίνει μάχη για τη ζωή του.
Κάποιος δίνει μάχη να κρατήσει στη ζωή έναν άνθρωπο. Τον άνθρωπό μου, τον άνθρωπό σου..
Κάποιος δίνει μάχη κι αν δεν μπορείς να είσαι βοήθεια στη μάχη, τουλάχιστον μην είσαι εμπόδιο!

Αγαπώ εκείνους που αγαπούν τη ζωή!

Εκείνους που οι ανάποδες μέρες τους τελειώνουν το ξημέρωμα και με την καινούρια μέρα πιάνουν τη ζωή από την αρχή.

Εκείνους που έκαναν τη λύπη δύναμη και τον πόνο κίνητρο!

Εκείνους με την καθαρή ματιά, που ακόμα κι αν η ζωή τους τσάκισε τα κόκκαλα, εκείνοι έβαλαν ψυχή και σηκώθηκαν όρθιοι.

Εκείνους που αναμετρώνται με τη μοίρα και την υποτάσσουν. Κι ακόμα κι αν υποταχθούν, το βλέμμα δεν το κατεβάζουν ποτέ.

Εκείνους που έκαναν παντιέρα την ξεσκισμένη τους ψυχή και ταξίδεψαν, ρίσκαραν, κομματιάστηκαν στο δρόμο για την Ιθάκη.

Εκείνους που η Ιθάκη τους, είναι οι άνθρωποί τους.

Για εκείνους τους ανθρωπένιους, ανθρώπους, θα αξίζουν όλα!

Κι εσύ, αν δεν μπορείς να γίνεις ένας τέτοιος, πάρε την τελειότητά σου αγκαλιά κι άμε στο καλό..

Και φεύγοντας, πάρε και τη μιζέρια σου αγκαλιά!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πηγή : loveletters.gr