Από κάτω στον δρόμο δέσποζε ο πεύκος μου.

Κοιτούσα πριν τα δέντρα ,τα φυτά που στολίζουν το μπαλκόνι μου, το φεγγάρι κι αναζητούσα με τα μάτια της ψυχής μου ξωτικά, νεράιδες που λένε πως κατοικούν μέσα τους μπας και πιαστώ και ξαναπιστέψω σε έναν παραμυθένιο κόσμο...

Από κάτω στον δρόμο δέσποζε ο πεύκος μου. Του έχω ιδιαίτερη αδυναμία, παραμένει σταθερός ανεξαρτήτως εποχής. Τι να σκέφτονται άραγε τα φυτά παρατηρώντας μας; Τα βουνά; Η θάλασσα;

Για να μπεις στον Παράδεισο, λένε, σου γίνονται δυο ερωτήσεις. Η πρώτη είναι αν βίωσες χαρά στη ζωή σου κι η δεύτερη, πόση χαρά έδωσες; Προβληματίζομαι πάνω στο δεύτερο. Δίνω χαρά;

Σκέφτομαι να αφιερώσω τη ζωή μου πάνω στο δεύτερο ερώτημα. Όχι για να εισέλθω στην Επουράνια Βασιλεία, αυτά τα φθηνά κόλπα εξαγοράς δεν περνούν εκεί, αλλά γιατί απλά μου αρέσει, γιατί "έτσι"...

Ανακάλυψα τελευταία πως όταν τα γεγονότα της ζωής μου, οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους μου δείχνουν να φθίνουν, είναι όταν αρχίζω να μετράω το πόσα παίρνω, ξεχνώντας το αν και πόσο προσφέρω.

Να δίνω χαρά... Πόση χαρά θα μπορούσε να νιώσει ένας άνθρωπος σφάζοντάς με άραγε; Σκοτώνοντάς με... Πόση χαρά δίνει η κοροϊδία, το ψέμα, η υποκρισία, η εκδίκηση; Χαίρονται οι δολοφόνοι;

Ανέβασα πριν ώρες ένα κείμενο στο προσωποβιβλίο, μια ιστορία για κάποιο αγόρι που για να καταπολεμήσει τον θυμό του τον συμβούλεψε ο πατέρας του να βάζει καρφιά σε μια μάντρα... Σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα έβαζε όλο και πιο λίγα, ώσπου κάποτε είπε στον πατέρα του πως δε νιώθει πια οργή. Και τότε ο γονιός του τού είπε να τα βγάλει και να παρατηρήσει το πόσες πληγές είχε αφήσει πάνω στις ξύλινες τάβλες...

Πόσα καρφιά να έχω βάλει άραγε συνειδητά ή ασυνείδητα; Πόσες πληγές να έχω αφήσει;

Βάλσαμο... οι επανορθωτικές ενέργειες για όλα μας τα λάθη. Ουδείς αναμάρτητος...

Όλοι κάτω, τώρα, τα όπλα!

Έχουμε όμως πόλεμο. Ποιοι τον ξεκίνησαν; Ποιοι βύθισαν έναν λαό, μια κοινωνία, έναν κόσμο στη βία; Ποιοι τη νομιμοποίησαν;

Θυμάμαι επιστολές που αντάλλασαν ο παππούς με τη γιαγιά μου εν καιρώ πολέμου, πόσο μου άρεσε να τις διαβάζω...

"Αγαπημένε μου, να ντύνεσαι ζεστά και να προσέχεις τον εχθρό"...

"Αγαπημένη μου ,είμαι καλά.. Εσύ να μου προσέχεις"...

Έχω κι εγώ μια επιστολή φυλαγμένη στον κόρφο μου, μπας και σφυρίξουν οι σειρήνες και δεν βρω χαρτί και μολύβι... Μα μπερδεύομαι ποιος είναι ο εχθρός; Από ποιον να του πω να φυλαχθεί;

Ξεφεύγω ...

Να φυτέψουμε σκέφτηκα ένα νυχτολούλουδο στο μπαλκόνι της κρεβατοκάμαρας.

Να σε ξυπνάει. Να με κοιμίζει...

Ποιοι ανόητοι είπαν πως δεν συναντιέται ο ήλιος και η σελήνη;

Ήλιος και Κορνήλιος...

Οι σάλπιγγες ηχούν, τουτουτουρουτ....

Εφ' όπλου λόγχη, τρυπάτε μέχρι να δείτε να ρέει χολή... Θα πνιγούμε μέσα της...

Όχι, μη γυρνάτε από εκεί που πάνε όλοι. Αντίθετα είναι η σωτηρία που είναι μεγάλο πράγμα...

Μ' ακούτε άραγε;

Τον βρήκα, αγαπημένε μου. Τον βρήκα τον εχθρό… Δεν είναι Χ.Α. ή Κομμουνιστής, ΝΔ ή Πασόκος, άσπρος, μαύρος, χριστιανός ή μουσουλμάνος...

Μίσος τον λένε... Χτυπάει πάντα ύπουλα και πισώπλατα.

Ζούμε σε πόλεμο, αναμφίβολα πλέον.

"Τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά!", ντουντούκες, ένας παλιατζής που περνάει...

Μα κι αυτό φασισμός/ ρατσισμός δεν είναι;

Τσακίστε τους και μετά θα αρχίσουμε να τσακιζόμαστε μεταξύ μας και οι υπόλοιποι, όλο και κάτι θα βρίσκουμε...

Κοινωνία πρωτόγονων. Η βία φέρνει βία και δεν σταματά...

Το μίσος σε περονιάζει, διαπερνά κάθε σου ίνα κι αρχίζει να εκπέμπεται σε κάθε εκδήλωσή σου, μέχρι που θα φτάσει στον πυρήνα. Θα φτάσει εκεί από όπου ξεκίνησε... Από μένα, από σένα, απ' όλους μας.

Τρώμε τις σάρκες μας...

Κανίβαλοι, άνευ τοτέμ.

Τον φασισμό να τσακίσουμε, μ'ακούτε; Από μέσα μας, από τις σχέσεις μας, από τη γειτονιά, από τη χώρα κι από τον πλανήτη μας... Μα αυτό θέλει χρόνο, γνώση, ήθος...

Κι οι περισσότεροι από εμάς, είναι γενιές των fast food. Πονάει χέρι; Κόψει κεφάλι, πόδι, όλα εκτός από χέρι, κυρίως αν είναι το δικό μας.

Να με προσέχεις λοιπόν και να σε προσέχω αγαπημένε μου, απ' τον εχθρό.

Γράφει η Ιρίνα

Πηγή :enfo.gr

,