Kαι όταν η καταιγίδα τελειώσει, να θυμόμαστε πως κάτι μάθαμε!
https://to-synoro.blogspot.com/2020/04/kataigida.html
«Και όταν η καταιγίδα θα έχει περάσει, δεν θα θυμάσαι πως τα κατάφερες ή πως επιβίωσες. Δεν θα είσαι καν σίγουρος εάν η καταιγίδα όντως τελείωσε. Ένα πράγμα είναι μόνο σίγουρο. Όταν θα περάσει δεν θα είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν πριν ξεκινήσει.»
Αυτά τα λόγια ανήκουν στον σπουδαίο συγγραφέα Hakuri Murakami και ειλικρινά πιστεύω πως καθρεφτίζουν απόλυτα την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε εν όψη καραντίνας. Όταν τελειώσουν λοιπόν όσα μας συμβαίνουν σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο, μην ξεχάσουμε να πούμε πως παρότι “πάθαμε”, σίγουρα κάτι μάθαμε μέσα από όλο αυτό.
Καραντίνα ημέρα άγνωστη πια, μιας και προσωπικά δεν μετράω πλέον. Οι δουλειές έγιναν, και μια και δυο και τρεις φορές μη σου πω. Και πάλι από την αρχή, όπως συνηθίζαμε άλλωστε πάντα. Ίσως να οργανώθηκε πολύ καλύτερα η καθημερινότητά μας.
Ίσως να αποκτήσαμε ορισμένοι πιο υγιής συνήθειες. Και ήρθε και το καθισιό που πάντα ονειρευόμασταν και ο απόλυτος ελεύθερος χρόνος. Όλα αυτά όμως μέσα σε 4 τοίχους. Και ενώ παρακαλούσαμε μερικοί για λίγο ελεύθερο χρόνο και ξεκούραση, τελικά αποδείχθηκε πως έχουν και αυτά την δυσκολία τους. Γιατί οτιδήποτε γίνεται συνήθεια σπάνια μοιάζει και ενδιαφέρον. Οξύμωρο θα έλεγε κανείς και όμως συμβαίνει..
Μια οθόνη να φωτίζει σε κάθε σπίτι, μια τηλεόραση για να ενημερώνεται ανελλιπώς κάθε οικογένεια, ένα παράθυρο για να φωτίζει τις καρδιές μας και ένα ταβάνι για να μην ξεχνάμε λίγο πριν κοιμηθούμε, να ονειρευόμαστε.
Αυτά περιστοιχίζουν την καθημερινότητά κάθε σπιτιού στο παρόν. Και αυτή η κατάσταση όπως προβλέπεται θα έχει συνέχεια, ίσως να μην είμαστε καν ακόμα στη μέση αυτής της διαδρομής. Και όσο τα κρούσματα αυξάνονται, τόσο η ανησυχία όλων θα μεγαλώνει για το τι πρόκειται να φέρει το μέλλον.
Φόβος. Αυτό είναι το συναίσθημα που επικρατεί μέσα μας. Φόβος για την αβεβαιότητα. Φόβος για όσους αγαπάμε. Φόβος για το τι θα περιλαμβάνει το αύριο. Φόβος για το πως θα βγει το σήμερα.
Και μπορεί ο φόβος να μην έχει την δύναμη να τερματίζει ζωές, είναι χειρότερος όμως πολλές φορές και από τον ίδιο τον θάνατο. Γιατί ο φόβος διασπείρεται, είναι καταστροφικός, κάποιες φορές σιωπηλός και απαιτεί κόπο για να μπορέσει να νικηθεί. Και όμως νικιέται!
Η ιστορική κατάσταση που βιώνουμε σε συνοδεία με τον φόβο, ήρθε για να μας μάθει πολλά. Για την ακρίβεια ήρθε για να μας ωριμάσει πνευματικά. Το πιο σπουδαίο μάθημα δεν είναι μόνο η επιθυμία μας για ζωή, μα το γεγονός ότι αναγνωρίσαμε πως τίποτα «δεδομένο» δεν είναι πραγματικά δεδομένο.
Και η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι από την στιγμή που ο άνθρωπος αναγκάστηκε να περιοριστεί και να πάει κόντρα στα “θέλω” του, αυτομάτως το οικοσύστημα επιτέλους ανέπνευσε.
Και όσο εμείς συνεχίζουμε να δείχνουμε αδιαφορία για όλα όσα θεωρούμε σίγουρα, ακόμα και την ίδια την φύση που μας φιλοξενεί, τόσο οι καταστάσεις τις ζωής μας θα μας επιβάλλονται ως δικαστές, μήπως και πάρουμε ποτέ το μάθημά μας.
Μάθαμε λοιπόν. Κάποιοι πολλά και κάποιοι άλλοι λιγότερα. Όπως και να τα φέρει η ζωή δεν πρόκειται ποτέ να πάψουμε να μαθαίνουμε, ο καθένας στον δικό του ρυθμό. Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά παγκοσμίως αναγκαστήκαμε να συγχρονιστούμε και καταλάβαμε την πραγματική αξία στα “μικρά” και “καθημερινά” στα οποία δίναμε μέχρι πρότινος ελάχιστη σημασία, ή τουλάχιστον νομίζαμε ότι θα έχουμε κάποια πράγματα και κάποια πρόσωπα στη ζωή μας για πάντα.
Μήπως τελικά η αξία μιας αγκαλιάς, ενός φιλιού και ενός χαδιού είναι ανεκτίμητα; Μήπως η ελευθερία μας έπαψε να θεωρείται δεδομένη και μετατράπηκε στο πιο σπουδαίο αγαθό που θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε;
Εγώ δεν αναρωτιέμαι πια, ούτε και πρόκειται ποτέ να ξανά χάσω την ευκαιρία για αυτά τα ασήμαντα-σημαντικά και τελικά τα πιο σπουδαία μου. Ελπίζω να αναθεώρησες και εσύ. Ελπίζω όλοι μας να βαδίζουμε στην ίδια απόφαση. Όχι όμως από ανάγκη, αλλά από επιλογή!
Όλο αυτό θα περάσει. Κάποια στιγμή η πανδημία που βιώνουμε θα μοιάζει με ιστορία μακρινή που θα αφηγούμαστε στα παιδιά μας και ίσως και να γελάμε. Μέχρι τότε όμως, έχουμε ακόμα δρόμο. Γιατί προς το παρόν παραμένει άγνωστο το πότε θα δοθεί ένα τέλος σε όλο αυτό. Μάλλον γιατί η λήξη εξαρτάται από εμάς. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τα γεγονότα, στο χέρι όλων!
Να μάθουμε λοιπόν. Να μάθουμε να χρησιμοποιούμαι το ρήμα «μαθαίνω» πιο συχνά! Να μάθουμε να συναισθανόμαστε τον συνάνθρωπο και όχι μόνο τον εαυτό μας! Να μάθουμε να πορευόμαστε και να σκεφτόμαστε συλλογικά και όχι μόνο με κίνητρο την βολή μας! Να μάθουμε να εκτιμάμε και όχι μόνο να απολαμβάνουμε! Να μάθουμε να συγχωρούμε και όχι μόνο να ζητάμε συγγνώμη! Να μάθουμε…
Ναι να μάθουμε, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να εκτιμήσουμε τα όμορφα της ζωής. Τα πραγματικά όμορφα και όλα όσα έχουν ανεκτίμητη αξία! Να μάθουμε γιατί είμαστε άνθρωποι και είναι στη φύση μας να “παθαίνουμε”, αρκεί στο τέλος κάθε ιστορίας πάντα κάτι να αποκομίζουμε!
Να αγαπάς, κυρίως όσους βρέχονται μαζί σου στις καταιγίδες! Να σε φροντίζεις, όσες καταιγίδες και αν έρθουν στη ζωή σου! Να πέφτεις, και ύστερα να φροντίζεις πάντα να ξανά σηκώνεσαι!
Γράφει η Κέλλυ Σεφέρου
Πηγή : loveletters.gr
Αυτά τα λόγια ανήκουν στον σπουδαίο συγγραφέα Hakuri Murakami και ειλικρινά πιστεύω πως καθρεφτίζουν απόλυτα την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε εν όψη καραντίνας. Όταν τελειώσουν λοιπόν όσα μας συμβαίνουν σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο, μην ξεχάσουμε να πούμε πως παρότι “πάθαμε”, σίγουρα κάτι μάθαμε μέσα από όλο αυτό.
Καραντίνα ημέρα άγνωστη πια, μιας και προσωπικά δεν μετράω πλέον. Οι δουλειές έγιναν, και μια και δυο και τρεις φορές μη σου πω. Και πάλι από την αρχή, όπως συνηθίζαμε άλλωστε πάντα. Ίσως να οργανώθηκε πολύ καλύτερα η καθημερινότητά μας.
Ίσως να αποκτήσαμε ορισμένοι πιο υγιής συνήθειες. Και ήρθε και το καθισιό που πάντα ονειρευόμασταν και ο απόλυτος ελεύθερος χρόνος. Όλα αυτά όμως μέσα σε 4 τοίχους. Και ενώ παρακαλούσαμε μερικοί για λίγο ελεύθερο χρόνο και ξεκούραση, τελικά αποδείχθηκε πως έχουν και αυτά την δυσκολία τους. Γιατί οτιδήποτε γίνεται συνήθεια σπάνια μοιάζει και ενδιαφέρον. Οξύμωρο θα έλεγε κανείς και όμως συμβαίνει..
Μια οθόνη να φωτίζει σε κάθε σπίτι, μια τηλεόραση για να ενημερώνεται ανελλιπώς κάθε οικογένεια, ένα παράθυρο για να φωτίζει τις καρδιές μας και ένα ταβάνι για να μην ξεχνάμε λίγο πριν κοιμηθούμε, να ονειρευόμαστε.
Αυτά περιστοιχίζουν την καθημερινότητά κάθε σπιτιού στο παρόν. Και αυτή η κατάσταση όπως προβλέπεται θα έχει συνέχεια, ίσως να μην είμαστε καν ακόμα στη μέση αυτής της διαδρομής. Και όσο τα κρούσματα αυξάνονται, τόσο η ανησυχία όλων θα μεγαλώνει για το τι πρόκειται να φέρει το μέλλον.
Φόβος. Αυτό είναι το συναίσθημα που επικρατεί μέσα μας. Φόβος για την αβεβαιότητα. Φόβος για όσους αγαπάμε. Φόβος για το τι θα περιλαμβάνει το αύριο. Φόβος για το πως θα βγει το σήμερα.
Και μπορεί ο φόβος να μην έχει την δύναμη να τερματίζει ζωές, είναι χειρότερος όμως πολλές φορές και από τον ίδιο τον θάνατο. Γιατί ο φόβος διασπείρεται, είναι καταστροφικός, κάποιες φορές σιωπηλός και απαιτεί κόπο για να μπορέσει να νικηθεί. Και όμως νικιέται!
Η ιστορική κατάσταση που βιώνουμε σε συνοδεία με τον φόβο, ήρθε για να μας μάθει πολλά. Για την ακρίβεια ήρθε για να μας ωριμάσει πνευματικά. Το πιο σπουδαίο μάθημα δεν είναι μόνο η επιθυμία μας για ζωή, μα το γεγονός ότι αναγνωρίσαμε πως τίποτα «δεδομένο» δεν είναι πραγματικά δεδομένο.
Και η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι από την στιγμή που ο άνθρωπος αναγκάστηκε να περιοριστεί και να πάει κόντρα στα “θέλω” του, αυτομάτως το οικοσύστημα επιτέλους ανέπνευσε.
Και όσο εμείς συνεχίζουμε να δείχνουμε αδιαφορία για όλα όσα θεωρούμε σίγουρα, ακόμα και την ίδια την φύση που μας φιλοξενεί, τόσο οι καταστάσεις τις ζωής μας θα μας επιβάλλονται ως δικαστές, μήπως και πάρουμε ποτέ το μάθημά μας.
Μάθαμε λοιπόν. Κάποιοι πολλά και κάποιοι άλλοι λιγότερα. Όπως και να τα φέρει η ζωή δεν πρόκειται ποτέ να πάψουμε να μαθαίνουμε, ο καθένας στον δικό του ρυθμό. Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά παγκοσμίως αναγκαστήκαμε να συγχρονιστούμε και καταλάβαμε την πραγματική αξία στα “μικρά” και “καθημερινά” στα οποία δίναμε μέχρι πρότινος ελάχιστη σημασία, ή τουλάχιστον νομίζαμε ότι θα έχουμε κάποια πράγματα και κάποια πρόσωπα στη ζωή μας για πάντα.
Μήπως τελικά η αξία μιας αγκαλιάς, ενός φιλιού και ενός χαδιού είναι ανεκτίμητα; Μήπως η ελευθερία μας έπαψε να θεωρείται δεδομένη και μετατράπηκε στο πιο σπουδαίο αγαθό που θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε;
Εγώ δεν αναρωτιέμαι πια, ούτε και πρόκειται ποτέ να ξανά χάσω την ευκαιρία για αυτά τα ασήμαντα-σημαντικά και τελικά τα πιο σπουδαία μου. Ελπίζω να αναθεώρησες και εσύ. Ελπίζω όλοι μας να βαδίζουμε στην ίδια απόφαση. Όχι όμως από ανάγκη, αλλά από επιλογή!
Όλο αυτό θα περάσει. Κάποια στιγμή η πανδημία που βιώνουμε θα μοιάζει με ιστορία μακρινή που θα αφηγούμαστε στα παιδιά μας και ίσως και να γελάμε. Μέχρι τότε όμως, έχουμε ακόμα δρόμο. Γιατί προς το παρόν παραμένει άγνωστο το πότε θα δοθεί ένα τέλος σε όλο αυτό. Μάλλον γιατί η λήξη εξαρτάται από εμάς. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τα γεγονότα, στο χέρι όλων!
Να μάθουμε λοιπόν. Να μάθουμε να χρησιμοποιούμαι το ρήμα «μαθαίνω» πιο συχνά! Να μάθουμε να συναισθανόμαστε τον συνάνθρωπο και όχι μόνο τον εαυτό μας! Να μάθουμε να πορευόμαστε και να σκεφτόμαστε συλλογικά και όχι μόνο με κίνητρο την βολή μας! Να μάθουμε να εκτιμάμε και όχι μόνο να απολαμβάνουμε! Να μάθουμε να συγχωρούμε και όχι μόνο να ζητάμε συγγνώμη! Να μάθουμε…
Ναι να μάθουμε, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να εκτιμήσουμε τα όμορφα της ζωής. Τα πραγματικά όμορφα και όλα όσα έχουν ανεκτίμητη αξία! Να μάθουμε γιατί είμαστε άνθρωποι και είναι στη φύση μας να “παθαίνουμε”, αρκεί στο τέλος κάθε ιστορίας πάντα κάτι να αποκομίζουμε!
Να αγαπάς, κυρίως όσους βρέχονται μαζί σου στις καταιγίδες! Να σε φροντίζεις, όσες καταιγίδες και αν έρθουν στη ζωή σου! Να πέφτεις, και ύστερα να φροντίζεις πάντα να ξανά σηκώνεσαι!
Γράφει η Κέλλυ Σεφέρου
Πηγή : loveletters.gr
