Η δική μου Ιθάκη, έχει τη μορφή σου...

Άκου ψυχή μου.
Για μένα η Ιθάκη, δεν ήταν ποτέ προορισμός, ούτε και μέρος που θέλησα να πάω.
Για μένα η Ιθάκη μου, ήταν πάντα ένα άγνωστο πρόσωπο.
Ταξίδευα για εκεί που ήξερα πως κάποτε πρέπει να φτάσω κι ας μην ήξερα το πρόσωπο που θα βλεπα στο τέλος του ταξιδιού.
Και να που τώρα, το άγνωστο πρόσωπο έχει τη μορφή σου.
Μόνο που ξέρεις, δεν άλλαξε κάτι.
Το ταξίδι για την Ιθάκη μου, δεν θα το εξευτελίσω.

Ξέρω πως στην πορεία θα βρω πολλούς ταξιδευτές που θα θελήσουν να προχωρήσουμε μαζί.
Άλλοι θα μείνουν, άλλοι θα φύγουν, άλλοι θα προσπαθήσουν να μου αλλάξουν τη ρότα μου κι άλλοι θα προσπαθήσουν να με βυθίσουν.
Μα ξέρεις, τίποτα δεν θα καταφέρουν.
Γιατί εγώ ξέρω πως η Ιθάκη μου, είσαι εσύ.
Καμιά στεριά, κανένα χώμα, μόνο εσύ.

Κι αν τους κάνω για συνταξιδευτής ας μείνουν. Αυτή η βόλτα θα αξίζει κι ας μην είναι πάντα εύκολη.
Κι αν αντέξουν τις φουρτούνες και δεν κουραστούν να κολυμπούν παρέα μου, ίσως εκει που ξαποσταίνουμε να τους μιλήσω για σένα και για μένα.
Για εκείνο το “ένα” το αδιαίρετο στο χρόνο.
Για εκείνο το “ένα” που δεν μπόρεσε να το καταστρέψει κανείς, όσο κι αν προσπάθησε.
Ούτε καν εμείς.

Γιατί ψυχή μου, πολλοί συστήνονται στην ζωή μου για “Ιθάκες” και καταλήγουνε χαμένες Ατλαντίδες..
Κι εγώ στο ταξίδι μου αυτό, θέλω όποιον μπορεί να κάνει το ταξίδι αυτό μαζί μου.
Ούτε για μένα, ούτε για σένα.
Μαζί μου.. μέχρι να φτάσει η ώρα να ξαποστάσω εκεί που ανήκω.
Στην Ιθάκη μου.. σε εσένα μου..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πηγή : loveletters.gr