Τι κατάντια, να φοβόμαστε να δείξουμε ποιοί είμαστε...

Παντού θυμωμένοι άνθρωποι.
Οργισμένοι.

Ξεσπάνε, χτυπάνε, ουρλιάζουν σε άλλους,
την πληρώνουν άλλοι.
Πάντα άλλοι την πληρώνουν.
Οι άλλοι, πάντα οι άλλοι.
Εκείνοι; Εκείνοι…
Νομίζουν ότι είναι δυνατοί ενώ είναι φοβισμένοι ενήλικες
που κουβαλάνε το "βιασμένο" καταπιεσμένο παιδί που
κρύβουν μέσα τους.

Κλαίει το κρυμμένο παιδάκι, φωνάζει.
Πονάω, Φοβάμαι!
Μην με διώχνεις, μη με αφήνεις μόνο μου.
Χάιδεψε με.

Όμως ο "δυνατός" ενώ το ακούει του λέει φύγε.
Μη μου θυμίζεις τι πέρασα, με πονάει.
Δεν πρέπει ποτέ να φανερωθείς, τώρα είμαι μεγάλος,
σοβαρός.

Σκοτώνει το παιδί και γίνεται ο "ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ", ο "ΜΑΓΚΑΣ" ο
γαμήκουλας που δεν αγαπάει κανέναν και τίποτα.
Γίνεται η "ΓΑΜΑΤΗ ΓΚΟΜΕΝΑΡΑ" που δε μασάει,
η "καριερίστρια", η "σταρούμπα", που δεν χρειάζεται κανέναν.
Τα κατάφεραν.
Είναι "ΔΥΝΑΤΟΙ", "ΝΙΚΗΣΑΝ" φοράνε την πανοπλία τους,
τη μάσκα τους και όλοι τους λένε μπράβο.
Είσαι θεός/θεά, τους χειροκροτούνε.

Όλοι τους θαυμάζουν, δοξάζουν, χαμογελάνε και γιορτάζουν
τη νίκη τους.
Νοιώθουν ηδονή για τον εαυτό τους, καυλώνουν με τον
εαυτό τους.
Χύνουν, εκσπερματώνουν όταν κοιτάζουν τη μούρη τους
στον καθρέφτη.
Καμαρώνουν επειδή σκότωσαν το παιδί.
Η μικρή φωνούλα μέσα τους ξέρει την αλήθεια,
τους φωνάζει: Έχασες τη ψυχή σου.
Πούλησες τα όνειρα σου.

Σκότωσες ότι ομορφότερο υπάρχει στον κόσμο.
Την ταπεινότητα, την ανθρωπιά, την ΑΓΑΠΗ.
Τους φωνάζει σταμάτα να πληγώνεις τους γύρω σου,
σταμάτα να σκοτώνεις εσένα, εμένα, ΕΜΑΣ.
Ξαναφωνάζει η μικρή φωνούλα, σε παρακαλώ.
Άκουσέ με.
Τίποτα.

Δεν την ακούνε γιατί τους τρομάζει η αλήθεια.
Δεν τους συμφέρει η αλήθεια.
Αν την ακούσουν ίσως αλλάξουν και τότε ίσως να μην τους
"θαυμάζουν" και "αγαπάνε" όλοι.
Τι κατάντια…

Να είναι πολυτέλεια η ΑΛΗΘΙΝΗ μέσα από την ΨΥΧΗ αγκαλιά,
στοργή, το χάδι, το φιλί…
Τι κατάντια...
Να θεωρείται ο ρομαντισμός, η ευαισθησία, η φαντασία,
αδυναμία.
Να είναι μειονότητα.
Τι κατάντια, να φοβόμαστε να δείξουμε ποιοι είμαστε...


Γράφει  η Χρύσα Κοτσιτοπούλου

Πηγή :revealedtheninthwave.blogspot.com