Η εν πολλαίς ..

Κύριε…. Η τρισάθλια γω μες τις άλλες τρισάθλιες μετανοιωμένη απόψε, συντριμμένη, μυροκομίστρα Σου έρχομαι απ’ το μάγο της θεότης Σου λαμπράστρο οδηγημένη…..

Κύριε!… Πολλά βαρειά τ’ ακριματά μου!
Ανέσπερος στα στήθεια μου φωλειάζει
της αμαρτίας ο έρωτας και μαύρη
μαύρη νυχτιά κι αφέγγαρη με σκιάζει….

Μη μ’ αρνηθής! Ευδόκησε να φτάσουν
τα δάκρυά μου τα τόσα στην καρδιά Σου!…
Εσύ που το νερό των ποταμών
και του πελάου ψηλώνεις σύγνεφά Σου…

Κι απλώνοντας τα χέρια, όμοια Πατέρας,
στ’ άμετρου πάνου πόνου σου το θρήνο
και της μετάνοιας, κάνε μου ν’ ανθίσει
του λυτρωμού μου ολεύωδο το κρίνο…..
Κι εγώ…..

Σκλάβα, σερμένη ωσάν την πόρνη
με δάκρυα και φιλιά θα Σου γεμίσω
τ’ άχραντα πόδια κι ύστερα με τα ίδια
με τα ίδια μου μαλλιά θα στα σφουγγίσω….
Τα’ άχραντα Πλάστη πόδια Σου, που η Εύα
σαν άκουσε βαρειά στου Παραδείσου
τη σιγαλιά ν’ αχούνε, φοβισμένη,
εκρύφτηκε μακρυά απ’ τη δίκαιη οργή Σου.

Κύριε,!…. Πολλά βαρειά τα κρίματά μου!….
Μη τα’ όλα μου τα δάκρυα κι όλοι οι θρήνοι
δε φτάνουν να τα πνίξουν μα είναι τόσο
τόσο πλατειά η δικιά Σου η καλωσύνη!…..

 Γ. Αλκαίος

Eπιμέλεια Μυρτώ Πανθέου