Ζήσε γαμώτο όσο προλαβαίνεις. Ζήσε αληθινά!
https://to-synoro.blogspot.com/2020/03/zise.html
Ξυπνάς, κοιμάσαι, ξαναξυπνάς.
Το ενδιάμεσο διάστημα λες ότι ζεις.
Βαθιά μέσα σου, όμως, ξέρεις ότι απλά αναπνέεις. Αναπνέεις κοφτά και βαριεστημένα. Αναπνέεις διεκπεραιωτικά.
Κάθε που κατεβάζεις τα πόδια σου από το κρεβάτι και τα ακουμπάς στο πάτωμα, σκέφτεσαι πως άλλη μια από τα ίδια ξημέρωσε.
Μια μέρα με δεδομένες εικόνες, μια μέρα χωρίς εκπλήξεις πέρα από τις αναμενόμενες, μια μέρα δίχως ζωή.
Μια ζωή δίχως ζωή.
Και περνούν τα χρόνια και μεγαλώνεις. Οι ρυτίδες που μετράς στον καθρέφτη σου μαρτυρούν κάθε μια στιγμή που πέρασε.
Τις μετράς και λυπάσαι. Δε λυπάσαι όσα πέρασαν. Κλαις για όσα δεν άφησες ποτέ να έρθουν.
Από φόβο θες, από εγωισμό, από προσήλωση στο τι θα πουν οι άλλοι;
Βαθιά μέσα σου δεν ξέρεις.
Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι πως αφέθηκες να εγκλωβιστείς σε έναν ασφυκτικό μικρόκοσμο με κάγκελα ασφαλείας, κλειδωμένες πόρτες και σφραγισμένα παράθυρα. Πουθενά δε σε βρίσκει ο ήλιος. Η θέα σου είναι ανύπαρκτη. Όμοια με αυτή και τα όνειρά σου περιορίζονται στις λίγες ώρες της μέρας που αφιερώνεις στον ύπνο.
Μόνο κοιμισμένος κάνεις όνειρα φίλε. Κι όμως, τα μεγαλύτερα, τα πιο τρελά, τα πιο δικά σου όνειρα έπρεπε να τα κάνεις ξυπνητός.
Έπρεπε να αφεθείς να βλέπεις τη θέα από τα παράθυρα της ζωής και να οραματίζεσαι τα βήματά σου. Έπρεπε να μπορείς να σε κάνεις εικόνα εκεί που θέλεις να πας. Έπρεπε να θέλεις να πας κάπου.
Αντ’ αυτού επέλεξες τα βαλτωμένα, δειλιασμένα νερά της στασιμότητας.
Και λες ότι ζεις. Αλλά δε ζεις και το ξέρεις. Επέλεξες τα σκοτάδια από φόβο μην τυφλώσει τα μάτια σου το άπλετο φως του ήλιου.
Μην κλαις. Δεν είναι ώρα για κλάματα. Είναι μόνο ώρα για αληθειες. Πεταγμένες στα μούτρα πονάνε οι ρουφιάνες. Αλλά να χαίρεσαι που από κάπου έρχονται και σε χτυπάνε. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά για όνειρα. Ποτέ δεν είναι αργά για να παλέψεις για όσα όσα θέλεις για σένα.
Κλείσε τα μάτια και σκέψου πού θα ήθελες να πας. Τι θα ήθελες για σένα αληθινά;
Κι ύστερα άνοιξέ τα. Άφησε ένα παράθυρο ανοιχτό να σε φυσάει αέρας και κοίτα έξω.
Δες τη ζωή σου αλλιώς και τρέχα να την κυνηγήσεις. Άλλαξε όσα δε σου αρέσουν. Πειραματίσου, ρίσκαρε.
Ζήσε που να πάρει όσο προλαβαίνεις.
Μην κοιτάς πόσων χρόνων έφτασες δίχως να ζεις. Άρχισε να μετράς το χρόνο που σου μένει να ζήσεις αληθινά, ουσιαστικά.
Ζήσε. Βάλε την καρδιά να σφυροκοπά ανελέητα, αντέχει μην τη φοβάσαι. Η ανία τη σκοτώνει, τίποτα άλλο.
Ζήσε…
Ζήσε…
Της Στεύης Τσούτση.
Πηγή : awakengr.com
Το ενδιάμεσο διάστημα λες ότι ζεις.
Βαθιά μέσα σου, όμως, ξέρεις ότι απλά αναπνέεις. Αναπνέεις κοφτά και βαριεστημένα. Αναπνέεις διεκπεραιωτικά.
Κάθε που κατεβάζεις τα πόδια σου από το κρεβάτι και τα ακουμπάς στο πάτωμα, σκέφτεσαι πως άλλη μια από τα ίδια ξημέρωσε.
Μια μέρα με δεδομένες εικόνες, μια μέρα χωρίς εκπλήξεις πέρα από τις αναμενόμενες, μια μέρα δίχως ζωή.
Μια ζωή δίχως ζωή.
Και περνούν τα χρόνια και μεγαλώνεις. Οι ρυτίδες που μετράς στον καθρέφτη σου μαρτυρούν κάθε μια στιγμή που πέρασε.
Τις μετράς και λυπάσαι. Δε λυπάσαι όσα πέρασαν. Κλαις για όσα δεν άφησες ποτέ να έρθουν.
Από φόβο θες, από εγωισμό, από προσήλωση στο τι θα πουν οι άλλοι;
Βαθιά μέσα σου δεν ξέρεις.
Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι πως αφέθηκες να εγκλωβιστείς σε έναν ασφυκτικό μικρόκοσμο με κάγκελα ασφαλείας, κλειδωμένες πόρτες και σφραγισμένα παράθυρα. Πουθενά δε σε βρίσκει ο ήλιος. Η θέα σου είναι ανύπαρκτη. Όμοια με αυτή και τα όνειρά σου περιορίζονται στις λίγες ώρες της μέρας που αφιερώνεις στον ύπνο.
Μόνο κοιμισμένος κάνεις όνειρα φίλε. Κι όμως, τα μεγαλύτερα, τα πιο τρελά, τα πιο δικά σου όνειρα έπρεπε να τα κάνεις ξυπνητός.
Έπρεπε να αφεθείς να βλέπεις τη θέα από τα παράθυρα της ζωής και να οραματίζεσαι τα βήματά σου. Έπρεπε να μπορείς να σε κάνεις εικόνα εκεί που θέλεις να πας. Έπρεπε να θέλεις να πας κάπου.
Αντ’ αυτού επέλεξες τα βαλτωμένα, δειλιασμένα νερά της στασιμότητας.
Και λες ότι ζεις. Αλλά δε ζεις και το ξέρεις. Επέλεξες τα σκοτάδια από φόβο μην τυφλώσει τα μάτια σου το άπλετο φως του ήλιου.
Μην κλαις. Δεν είναι ώρα για κλάματα. Είναι μόνο ώρα για αληθειες. Πεταγμένες στα μούτρα πονάνε οι ρουφιάνες. Αλλά να χαίρεσαι που από κάπου έρχονται και σε χτυπάνε. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά για όνειρα. Ποτέ δεν είναι αργά για να παλέψεις για όσα όσα θέλεις για σένα.
Κλείσε τα μάτια και σκέψου πού θα ήθελες να πας. Τι θα ήθελες για σένα αληθινά;
Κι ύστερα άνοιξέ τα. Άφησε ένα παράθυρο ανοιχτό να σε φυσάει αέρας και κοίτα έξω.
Δες τη ζωή σου αλλιώς και τρέχα να την κυνηγήσεις. Άλλαξε όσα δε σου αρέσουν. Πειραματίσου, ρίσκαρε.
Ζήσε που να πάρει όσο προλαβαίνεις.
Μην κοιτάς πόσων χρόνων έφτασες δίχως να ζεις. Άρχισε να μετράς το χρόνο που σου μένει να ζήσεις αληθινά, ουσιαστικά.
Ζήσε. Βάλε την καρδιά να σφυροκοπά ανελέητα, αντέχει μην τη φοβάσαι. Η ανία τη σκοτώνει, τίποτα άλλο.
Ζήσε…
Ζήσε…
Της Στεύης Τσούτση.
Πηγή : awakengr.com
