"θέλω versus χρειαζομαι"

Αγωνιζόμαστε, παλεύουμε και βάζουμε όλη μας τη καρδιά για τα "θέλω" μας. Χτίζουμε καριέρες, οικογένειες, αφοσιωνόμαστε στα χόμπι μας. Έχουμε στόχους: πότε υψηλούς, πότε πιο προσιτούς. 

Ονειρεύομαστε, οραματίζομαστε, παλεύουμε, πετυχαίνουμε, αποτυγχάνουμε. Ένας αγώνας όλη μας ή ζωή.

Έχω δει και έχω ακούσει ομολογίες ανθρώπων που είχαν βάλει στόχους, έχουν ονειρευτεί, έχουν πετύχει. Έχω δει τη σπίθα στα μάτια αυτών που κυνηγούν ένα λαμπρό όνειρο. Έχω παρακολουθήσει τις μάχες, τα σκαμπανεβασμσματα, την απογοήτευση αλλά και τον θρίαμβο στα μάτια πολλών.

Έχω υπάρξει μια από τους πολλούς. Κυνήγησα στόχους, όνειρα, πάλεψα πότε σκληρά, πότε από συνήθεια με τα εμπόδια που μου έβαζε η ζωή. Όσα πιο πολλά τόσο πιο προκλητική η ανάγκη μου για τη μάχη, τόση πιο ακλόνητη η όρεξη για τη νίκη. 

Σαν να έπρεπε να αποδείξω σε άλλους, ή καλύτερα στον εαυτό μου, ότι αξίζω και θα τα καταφέρω. Πότε σιωπηλά, πότε επιδεικτικά. Ένας αγώνας σκληρός και όμως με ανταμοιβή την εκπλήρωση του ονείρου. Όπως λένε: δεν μετράει ο προορισμός, σημαντικό είναι το ταξίδι.

Μία μέρα όμως, σαν και αυτή, σε προφθάνει μια σκέψη: σαν αστραπή  περνάει από το μυαλό σου. Εάν η ζωή είναι προορισμένη να μας δίνει τα "θέλω" μας? Και εάν ναι, νιώθουμε ολοκληρωμένοι μετά? Και αν δεν πετύχουμε να εκπληρώσουμε τα "θέλω" μας, νιώθουμε "λίγοι" ή διχασμένοι?

Μήπως η ζωή ξέρει καλύτερα από μας. Και πολλές φορές να μην μας δίνει αυτό που θέλουμε, αλλά αυτό που χρειαζόμαστε. Να νιώθουμε βαθιά απογοήτευση και θλίψη για τις αποτυχίες μας, αλλά το βραβείο τελικά να είναι το άνοιγμα ενός νέου δρόμου. Στερούμενοι τα "θέλω" μας να βρούμε τα "χρειάζομαι".

Πιστεύω ακράδαντα στη σοφία της ζωής και την εμπιστεύομαι. Γιαυτό δεν κυνηγάω πια τα όνειρα των "θέλω" μου. Περιμένω με υπομονή τα βραβεία των "χρειάζομαι".

Γράφει : Nina ivanova