Είσαι αυτό που μένει όταν όλα τα πυροτεχνήματα σκάσουν.

Αλήθειες ζωής

Οι αργοπορημένες ανάγκες δεν είναι τίποτα περισσότερο από παρτίδες που αναβλήθηκαν.

Σου είπαν πως ο χρόνος όλα τα γιατρεύει μα ξέχασαν να σου πουν πως τίποτα δεν σβήνει.

Μην παίρνεις πότε κανέναν υπερβολικά σοβαρά. Ό,τι είναι θνητό, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζεται από ελλείψεις, λάθη και εφήμερα συναισθήματα.

Μεταξύ μας, όλοι έχουν κάποια στιγμή υποπέσει σε αμαρτίες ή παραπτώματα που έχουν αυστηρά επικρίνει.

Δεν είναι πως είναι αργά για αλήθειες.
Είναι που πείσμωσαν οι ευκαιρίες με τα λάθη τους.

Δεν πονάει τόσο αυτό που δεν είμαστε όσο εκείνο που θα μπορούσαμε να γίνουμε.

Κι εσύ εκεί, ματαιόδοξα να επενδύεις στο “φαίνεσθε”, ενώ ξέρεις πως όταν η αυλαία πέφτει, αυτό που μένει είναι το “είσαι”.

Η ζημιά, η απώλεια και η παρακμή είναι ήττες που δεν επανορθώνονται. Ή ψάχνεις παρηγοριά ή πηγαίνεις παρακάτω. Να πηγαίνεις παρακάτω.

Να μιλάς γενναία. Να φέρεσαι γενναιότερα.

Κάθε μέρα υπογράφονται και αναιρούνται χιλιάδες “συμφωνίες”. Εσύ όμως πάντα να προσπαθείς να τηρείς εκείνη τη μια, την ξεχωριστή. Τη συμφωνία με τον αθεράπευτα αισιόδοξο εαυτό σου.

Τελικά, αν κάτι αξίζει να χάσεις σ’ αυτή τη ζωή, αυτό είναι μάχες για όσα ονειρεύτηκες και χρόνο για όσους σ’ αγάπησαν. Γιατί μόνο εσύ ξέρεις πόσο σου στοίχισαν τα όνειρα σου και μόνο εκείνοι ξέρουν πόσο τους κόστισε η αγάπη τους.

Η (ανθρώπινη) φύση δεν αντέχει τα κενά. Μόνο όταν έρθει το επόμενο αφήνει εντελώς το προηγούμενο. Ακόμη και όταν το προηγούμενο είναι μόνο πόνος.

Οι πιο δύσκολες προσωπικές μάχες του καθενός είναι αυτές που λαμβάνουν χώρα μέσα στο μυαλό του.

“Στάσου για λίγο”, μου είπες.
“Πώς μπορώ;”, σου απάντησα. “Η ακινησία ανήκει στους θρύλους ενώ εμείς ακόμη προσπαθούμε να γράψουμε ιστορία”.

Δύσκολο να μιλά κανείς ΓΙΑ αγάπη. Μα ακόμη δυσκολότερο να μιλά κανείς ΜΕ αγάπη.

Η αλήθεια είναι πως κάθε εποχή έχει τη στιγμή της και τους ανθρώπους της. Aν κάτι οφείλεις στον εαυτό σου -όταν πια έρθει η ώρα της να τελειώσει- αυτό είναι να μην προσπαθήσεις να παρατείνεις τίποτα. Ούτε καν τον αποχαιρετισμό της.

Για κάθε μικρή ή μεγάλη επ-Aνάσταση το μόνο που χρειάζεται μετά από κάθε “θάνατο” είναι λίγο φως, για να μπορεί η ελπίδα να βρει τον δρόμο της και να (ξ)αναγεννηθεί.

Γιατί να διαβάζει κάποιος βιβλία;
Για τα πολύμορφα παράθυρα που ανοίγουν στον κόσμο, όταν το δικό του βλέπει μόνο μία διάσταση.

Οι πιο βαριές αποσκευές είναι οι αόρατες, οι κρυμμένες σε βλέμματα και χαμόγελα γεμάτα με πράγματα κάποιες φορές ασήκωτα κι άλλες φορές ανείπωτα.

Η αλήθεια είναι πως στην πραγματικότητα είσαι αυτό που μένει, όταν όλα τα πυροτεχνήματα σκάσουν.

Δεν είμαστε ούτε ήρωες ούτε άγιοι, είμαστε απλώς άνθρωποι με περιορισμένη θέληση να δώσουμε και απεριόριστη επιθυμία να λάβουμε.

Έχω καταλήξει πως ανάμεσα σε μια μισή αλήθεια και ένα ολόκληρο ψέμα προτιμώ τελικά τη σιωπή.

Το γιατί οι άνθρωποι -σε όλα τα πράγματα- επενδύουν τόσο πολύ στις πρώτες γραμμές ενώ ξέρουν πως οι μεγάλες ανατροπές γίνονται στον επίλογο παραμένει άλυτο μυστήριο.

Αν έχω αφιερώσει χρόνο σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν ή αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων;
Φυσικά. Σε όλους συμβαίνει.
Αν έχω μετανιώσει γι΄ αυτό, παρόλο που πόνεσε;
Όχι. Υπήρξαν τα καλύτερα μαθήματα που έχω πάρει ποτέ.

Έρχεται κάποια στιγμή που μεγαλώνεις και μαθαίνεις να επιλέγεις σε ποιους θα πεις αντίο και ποιους θ’ αφήσεις να σου πουν αντίο. Μαθαίνεις να βλέπεις τους παλιούς πόνους σου να επιστρέφουν και να γελάς μαζί τους. Μαθαίνεις να αγαπάς πράγματα που πριν δεν αγαπούσες. Και μαζί με όλα αυτά, έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς πως όσο περίμενες να μεγαλώσεις αρκετά και να νιώσεις έτοιμος για τη μεγάλη περιπέτεια τελικά… παραμεγάλωσες. Γι’ αυτό να μην περιμένεις, μόνο να ζεις. Είναι ο μόνος τρόπος να μην “μεγαλώνεις”.

Ιωάννα Γκανέτσα
Ο έρωτας δε θέλει τίτλο


Πηγή : anapnoes.gr