Οι αρρώστιες, οι πανδημίες, ο κορωνοϊός και η ελπίδα.!

Κάποτε άκουσα για την σκλήρυνση κατά πλάκας. Ποσό σπάνια και μακρινή ασθένεια έμοιαζε στον νου μου!

Λίγα χρόνια αργότερα, σαν τα άγρια λουλούδια που φυτρώνουν την άνοιξη παντού στους αγρούς.. έτσι ξαφνικά, πολλοί άνθρωποι γύρω μου, κάποιοι αγαπημένοι, ασθένησαν. Ένιωσαν το σώμα τους να τους εγκαταλείπει, απρόσμενα μια άνοιξη…

Η καρδιά μου ράγισε.

Κάποτε άκουσα για μάνες που χάνουν τα παιδιά τους και τρόμος διαπέρασε το σώμα μου, στην σκέψη και μόνο.

Λίγα χρόνια αργότερα, παιδιά χάθηκαν και στα δικά μας σπίτια.

«Ποσό κοντά είναι όλα τελικά» σκέφτηκα..

Κάποτε άκουσα για μια φίλη και έναν γνωστό πιο μακρινό, πως κοιμήθηκαν και δεν ξύπνησαν ποτέ. Η καρδιά τους ξάφνου σταμάτησε. Μέσα στην λύπη μου, σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που η καρδιά μου χτυπάει δυνατά..

Λίγα χρόνια μετά ένιωσα και την δική μου καρδιά να με προδίδει. Ίσως τελικά χτυπούσε πολύ δυνατά…

Κάποτε άκουσα για την λευχαιμία και σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που δεν ξέρω κανέναν να παλεύει με αυτήν την επιθετική ασθένεια.

Λίγα χρόνια μετά έχασα τον «αδερφό» μου, από την ύπουλη αυτήν αρρώστια.

Κάποτε άκουσα για φίλους, που έχαναν τους γονείς τους από την άνιση μάχη με τον καρκίνο.

Λίγα χρόνια μετά διαγνώστηκε ο θείος μου και έπειτα ο πατέρας μου. Καλούμενοι να δώσουν την δίκη τους μάχη. Ο ένας μικρότερη, ο άλλος μεγαλύτερη..

Εκεί κατάλαβα πως όλοι παλεύουμε με τέρατα. Μικρά, μεγάλα.. στην ψυχή ή στο σώμα.. Υποκειμενικά όλα, για τον καθένα, με βάση την πλάση που φέρουμε μέσα μας.

Κάποτε άκουσα για τις πανδημίες που έπληξαν τον κόσμο ανά τους αιώνες. Πανούκλα, ισπανική γρίπη, χολέρα, εμπόλα, ευλογιά, μαύρος θάνατος κ.α. Σκιαγραφώντας αυτές ως άκρως τρομακτικές χρονικές περιόδους στον νου μου, σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που δεν ζω σε τέτοιες εποχές.

Λίγα χρόνια αργότερα, χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν. Άλλοι αψήφησαν την σοβαρότητα, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο την διάδοση. Άλλους ο φόβος μας κυρίευσε. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας, οι δρόμοι άδειασαν. Τα φύλλα από τα δέντρα έμειναν να τριγυρνούν στα πάρκα και αυτά μονάχα. Μια νέα πανδημία ξέσπασε, ο κορονοϊός.

Όλα μοιάζουν μακρινά και απρόσιτα, μέχρι να φτάσουν στο κατώφλι μας και να μας χτυπήσουν την πόρτα.

Όλα είναι για εμένα, για εσένα για τον καθέναν.. για τον άνθρωπο! Για εμάς τους εύθραυστους με την θεϊκή συνάμα υπόσταση..

Να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα. Αλλά να προσμένουμε με την καρδιά μας τα καλύτερα.

Η σκέψη, η πίστη, η ελπίδα, το φως και η αγάπη, μπορούν να κάνουν θαύματα!

Να αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες μέρες με αγάπη και υπομονή.

Να θυμόμαστε πως θα περάσει. Όλα θα περάσουν. Όπως τα κύματα σβήνουν τα σημάδια που αφήσαμε στην άμμο. Έτσι και ο χρόνος σβήνει τα πάντα σαν τα αγγίξει στο πέρασμα του.

Να αποδεχόμαστε όσα δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Για να μην υποφέρουμε.
Η αποδοχή είναι λύτρωση.

Να βρίσκουμε το φως μέσα στο σκοτάδι.

Να γεμίζουμε τις ρωγμές μας με χρυσό.

Να γινόμαστε πιο δυνατοί.
Εστιάζοντας σε όλα όσα ποτέ πριν δεν μπορέσαμε, ενώ πάντα επιθυμούσαμε.

Να βλέπουμε τα σημάδια που μας προσφέρουν οι καιροί. Υπάρχουν διδάγματα παντού.

Η επιλογή είναι δική σου. Μέσα από την δυσκολία μπορείς να βρεις τον τρόπο ν´ανθήσεις ή ν´αφήσεις τον φόβο και τον πόνο να σε αλλοιώσουν, να σε μαράνουν, εωσότου σβήσεις…

Ποτέ δεν είναι αργά..

Ο ήλιος πάντα βρίσκει τον τρόπο να λάμψει. Όσα σύννεφα και να τον πλαισιώσουν. Όσες μέρες και αν περάσουν.. Θα έρθει εκείνη η μέρα που θα λάμψει!

Το σκοτάδι πάντα το υποδέχεται το φως…

Μαρία Πολυμήλη