Κι όταν σε ρωτούν τι τρέλα κουβαλάς, εσύ χαμογελάς.. μα την απάντηση δεν τη δίνεις.

Μην φοβάσαι να πέσεις στην παγίδα που σου στήνουν.
Μην σπαταλάς το χρόνο και την ενέργειά σου προσπαθώντας να προβλέψεις τη νοσηρότητα που κουβαλά ο νους των γύρω σου.
Δεν μπορείς να τα προβλέψεις όλα. Είναι αδύνατον.

Μπορείς μόνο, να τους παίζεις στα ίσα και να τους κερδίζεις στα σημεία.
Γιατί οι άνθρωποι, ξεχνάνε τις λεπτομέρειες. Ξεχνάνε πως από τις λεπτομέρειες και τα μικρά σημεία, εκτίθενται.
Γιατί το μυαλό τους, φτάνει μέχρι το σκάψιμο του λάκκου.
Ούτε σκέψη βέβαια για να προσπαθήσουν να σε ξεπεράσουν.
Ούτε σκέψη πως αν το προσπαθούσαν, ίσως και να το κατάφερναν.

Δεν είσαι τέλειος, δεν είσαι ανίκητος.
Εργάτης έμαθες να είσαι κι αυτό δεν αντέχουν.
Δημιουργός γεννήθηκες κι αυτό δεν μπορούν να το χειριστούν.
Γι’αυτό κι όλο τους το “είναι” φτάνει μέχρι το λάκκο.

Κι εσύ, δημιουργός από γεννησιμιού, ονειροπόλος από επιλογή, εργάτης από τη φτιαξιά σου, δεν έμαθες ποτέ να τα παρατάς.
Δεν έμαθες ποτέ να εγκαταλείπεις.
Δεν έμαθες ποτέ τι θα πει “παραιτούμαι”.

Τρως τα μούτρα σου στους λάκκους που τόσο επιμελώς σου σκάβουν, κάθεσαι ανακούρκουδα για λίγο, κοιτάς τη ζημιά και έτσι, μέσα σε μια στιγμή, κλείνεις το μάτι, σκας το χαμόγελο, σηκώνεις τα μανίκια και ξεκινάς απ’ την αρχή. Έτσι, γιατί μπορείς!

Δεν έχει σημασία πόσο θα σου πάρει. Δεν έχει σημασία πόσα κόκαλα θα σπάσεις αυτή τη φορά.
Σημασία έχει πως εσύ ξεκινάς, εκεί που οι άλλοι έχουν τερματίσει.
Σημασία έχει πως η διαδρομή τους είναι χαραγμένη μόνο και μόνο για να σε γκρεμοτσακίσουν..
Πάντα ευθεία, πάντα με στόχο εσένα. Πάντα μπροστά τους εσύ.
Μ’αυτή την ελπίδα ζουν, μ’αυτή την επιθυμία υπάρχουν. Να πάψουν να σε βλέπουν μπροστά τους.

Κι η δική σου διαδρομή;
Πού να ξέρεις.. μέρα με τη μέρα τη χαράζεις. Μέρα με τη μέρα την δημιουργείς.
Στόχο σου έχεις τον ήλιο και σύμμαχό σου την τρέλα που κανείς τους δεν κατάλαβε.
Εκείνη την τρέλα που τη φόρεσες καπέλο μια μέρα, κλείδωσες μια πόρτα, κι έπιασες τη ζωή απ’ την αρχή.

Στο λάκκο βρισκόσουν κι εκείνη την μέρα.
Από εκεί σηκώθηκες, τίναξες τα ρούχα σου, έγλυψες τις πληγές σου, σιγοτραγούδησες εκείνη τη μελωδία την ολόδική σου που δεν μοιράστηκες ποτέ και με κανέναν, και βγήκες πάλι παγανιά για την ζωή.

Κι όταν σε ρωτούν τι τρέλα κουβαλάς, εσύ χαμογελάς.. μα την απάντηση δεν τη δίνεις.
Γιατί και να τους εξηγήσεις, τι θα καταλάβουν.

Τι έμαθαν ποτέ για την αποτυχία, το φόβο, την απώλεια, την απελπισία;
Τι έμαθαν για την ανάγκη, που δεν σου αφήνει άλλη επιλογή από το να πετύχεις;
Τι έμαθαν ποτέ για σένα…


Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου


Πηγή : loveletters.gr