Την πιο όμορφη καληνύχτα μου την κράτησα για σένα

Την πιο όμορφη καληνύχτα μου την κράτησα για σένα. Ήταν εκείνη η καληνύχτα που δε σου είπα ποτέ και που μαζί της είχα τόσα να σου αναφέρω. Ήθελα να σου μιλήσω για όλα.

Για όλες εκείνες τις «καληνύχτες» που σου ψιθύριζα κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου πριν κοιμηθώ. Στριφογυρνούσα πέρα δώθε σαν άρρωστη. Εκνευριζόμουν με τον εαυτό μου που δεν μπορούσε να κοιμηθεί εάν δε σου ‘λεγε καληνύχτα. Σιχτίριζα τις στιγμές που δε μίλησα, σιχτίριζα τις στιγμές που δε μ’ άκουγες και η αϋπνία μου χτυπούσε το μαξιλάρι στα μούτρα.

Ήθελα να σου πω πως με φόβισες. Πως με τρόμαξες που ήξερες τις κινήσεις μου, το μυαλό μου, τις ανασφάλειές μου και τις πιο πικρές αλήθειες μου.

Ήθελα να σου πω πως το νιώθω. Πως με δέχτηκες και μ’ αγάπησες γι’ αυτό ακριβώς που είμαι. Με τον εκνευρισμό και την τσαντίλα μου, με το χαρούμενο μου πρόσωπο. Με το μαύρο μου το φόρεμα και με την πράσινη τη φούτερ μου. Με τα μαλλιά μου πιασμένα έναν ό,τι να’ ναι κότσο και τα μούτρα μου μουτζουρωμένα από την μάσκαρα που δεν έβγαλα ποτέ το προηγούμενο βράδυ.

Κι όμως εσύ πάντα μ’ έβρισκες όμορφη. Πάντα μου έλεγες ότι είμαι όμορφη, ακόμη κι όταν έκλαιγα. Και μ’ έχεις δει να κλαίω. Εκεί τσαντίζομαι. Εγώ δεν έκλαιγα ποτέ μπροστά σε άλλους. Αλλά μαζί σου δε μ’ ένοιαζε να τσαλακωθώ.

Ήθελα να σου πω πως έχεις ακούσει τις πιο ηλίθιες δικαιολογίες απ’ το στόμα μου και τα πιο μεθυσμένα λόγια μου. Μα ποτέ δε μ’ έκρινες γι’ αυτά. Ίσα-ίσα, είχες την υπομονή να είσαι εκεί. Δίπλα μου. Κοντά μου.

Ήθελα να σου πω πως όσο προστάτευες εσύ εμένα, άλλο τόσο προστάτευα κι εγώ εσένα. Τ’ ότι σεβόμαστε τόσο ο ένας τον άλλον, όμως, πάντα θα είναι ένα πολύ καλό δείγμα. Σημαίνει πως όλα θα πάνε καλά. Είτε καταλήξουμε μαζί, είτε χώρια. Έτσι δε λένε;

Ήθελα να σου πω πως πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες για μας. Πως είναι κρίμα να μη ζήσουμε αυτό το δώρο που μας προσφέρθηκε απ’ την πρώτη στιγμή που δώσαμε τα χέρια και είπαμε ταυτόχρονα «χάρηκα πολύ». Ποτέ δεν ολοκληρώσαμε αυτό που ξεκινούσαμε δειλά-δειλά μεταξύ μας, γιατί ποτέ δε μιλήσαμε τόσο ανοιχτά όπως μιλήσαμε την τελευταία φορά.

Όπως μιλήσαμε τότε κι εξαφανίστηκες γιατί ήθελες να με κάνεις να νιώσω πώς είναι να σε χάνω. Ίσως το έκανες αυτό επειδή σ’ έχω διώξει τόσες πολλές φορές που κι εγώ η ίδια δε μπορώ να το πιστέψω. Είναι που νιώθω μαλάκας κάθε φορά που σε βλέπω χαρούμενο, ίσως γιατί ζηλεύω οποιαδήποτε μορφή σου κρατάει το χέρι εκτός από εμένα.

Είναι που είσαι εσύ και μαζί σου γίνομαι κάθε φορά απλά καλύτερη. Όμορφο δε νομίζεις; Και ενώ τα νιώθω εγώ όλ’ αυτά, εγώ σε έδιωξα. Και ίσως να σε διώχνω πάντα. Όχι, δε θέλω να γυρνάς, θέλω να μη ξαναφύγεις ποτέ. Θέλω να κατεβάζεις την αυλαία μου, όπως το έκανες πάντα. Όπως δε θα το κάνει ποτέ κανένας.

Ήθελα να στο πω αλλά δεν τα κατάφερα. Την πιο όμορφη καληνύχτα μου δε στην είπα σήμερα. Έτσι όπως τα κάναμε, ίσως να μη μπορέσω να σου την πω και ποτέ. Έτσι όπως τα έκανα ίσως να μην αξίζει και να την ακούσεις από μένα. Την πιο όμορφη καληνύχτα μου την κράτησα για το τελευταίο μας βράδυ. Και είναι το σημερινό.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου



Πηγή : pillowfights.gr